ฉันหวาดกลัวที่จะมีความรักเพราะอะไรกันนะ เพราะกลัวที่จะเสียใจ กลัวที่จะผิดหวัง หรือเพราะว่าฉันคือฉัน เวลาที่รู้สึกเหมือนจะเริ่มต้นเข้าความสัมพันธ์ สิ่งแรกที่คิด คือการหาทางออก ฉันไม่เคยเชื่อว่าใครจะชอบฉันได้จริงๆ ทุกครั้งที่มีคนพูดว่าชอบฉัน ความคิดแรกคือ พวกเขาต้องการอะไรบางอย่างจากฉัน ถึงแม้เวลาผ่านไป รู้จักกันมากขึ้นและพวกเขายังคงบอกว่าชอบฉันอยู่ ฉันก็คงยังไม่เชื่อแบบร้อยเปอร์เซ็น ใจหนึ่งก็รู้สึกดีกับคำพูดเหล่านั้น แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่า อย่าดีใจไป คิดซะว่าเขาพูดเฉยๆ เพราะถ้าวันหนึ่งเรารู้ว่ามันไม่จริงขึ้นมา จะเสียใจนะ. 

       บางวันฉันเหงาจับใจ รู้สึกต้องการใครสักคนแต่พอมองย้อนกลับไป ฉันก็แอบรู้สึกดีที่เหงา นี้ไม่ใช้ครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้ ฉันชอบแอบรู้สึกดีกับอะไรทำนองนี้หลายครั้ง เช่น ฉันเคยมีแฟนที่ดีคนหนึ่ง แต่ก็เลิกกันไปนานแล้ว เขาเป็นคนที่ดีและเป็นเพื่อนที่ดี แต่ฉันกับรู้สึกดีใจมากกว่า ที่จะพูดว่าฉัน “เคย” คบกับเขา มากกว่าที่จะบอกว่าฉันกำลังคบกับเขาอยู่ มีหลายอย่างที่ฉันรู้สึกว่า การครอบครองสิ่งนั้นมันดีต่อตัวฉัน แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ ว่าการ “เคย”ครอบครองมันรู้สึกดีกว่า ฉันไม่รู้หรอกว่ามันดีในแง่ไหน ถ้ามีคนมาได้ยินคงคิดว่าฉันบ้าแน่ๆ การมีสิ่งดีๆ อยู่กับเรามันก็ต้องดีที่สุดแล้วสิ แต่นั้นแหละ ฉันก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม แต่ลึกๆข้างในฉันรู้สึกแบบนี้ หรือจริงๆมันเป็นแค่กลไกการป้องกันความรู้สึกอะไรบ้างอย่างของฉันนะ หรือนี้คือสิ่งที่สมองของฉันหลีกหนีความรู้สึกกันนะ ถ้ามันใช่มันก็ได้ผลมากๆ เลยแหละ.