เราถอนหายใจ ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง สิ่งที่คุ้นเคยลอยฟุ้งกลางอากาศดูจับต้องไม่ได้ เรายกแขนขึ้นเอื้อมหาสิ่งที่ผ่านไปแล้ว ช่องว่างระหว่างนิ้วมือของเราว่างเปล่า เสียงใจที่เต้นตึ้กตั้กฉับพลันเบาบางและเงียบสงบลง

เราลุกขึ้นนั่ง ถอนใจอีกครั้ง แม้จังหวะการเต้นของหัวใจจะนิ่งงัน แต่ข้างในนั้นกลับปั่นป่วนแปลกๆ เหมือนคืนวันศุกร์ที่ฝนตก แต่ปาร์ตี้ยังไม่จบลง แต่เราก็ตัดสินใจเดินกางร่มกลับบ้าน ไม่ห่วงว่ารองเท้าคู่โปรดจะเปียกปอน

'เอาน่า' 

เรารำพึงกับตัวเอง แล้วลุกออกจากเตียง เปิดผ้าม่านมองท้องฟ้าใส สิ่งที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศหายไป ทำนองรื่นหูของบรรยากาศของการเริ่มต้นใหม่ดังขึ้น ต้นไม้เขียวขจี ดอกไม้หลากสีผลิบานไม่ยอมน้อยหน้ากัน แดดจ้า ไร้เมฆ เรายกมือขึ้นป้องตาแล้วยิ้มออกมาเหมือนทานตะวันได้รับอาหาร

เราฮัมเพลงที่อิมโพรไวส์ออกมาตามความรู้สึกตอนนั้น มันรื่นเริง เปี่ยมไปด้วยพลัง คีย์เมเจอร์สูงแหลมราวกับนกกางปีกทะยานขึ้นฟ้า เราเต้นรำบนปลายเท้าไปรอบห้องด้วยใจที่สำราญ ใครหนอจะมาพรากความสุขนี้ไปได้

แต่แล้วเสียงเพลงก็ขาดห้วง คีย์เมเจอร์สูงแหลมบาดแก้วหู นกตัวนั้นบินสูงเกินไป เกินกว่าแรงของปีกมันจะรับไหว มันลอยคว้างอยู่กลางอากาศ สูงขึ้นไปหลายพันฟุต ปีกของมันสั่นไหวพยายามต้านทานแรงโน้มถ่วง มันเป็นนก มันเป็นนกไม่ใช่เหรอ

A bird isn't as free as a bird thinks she should be. A bird tries harder to keep her wings stable even though it's killing her. The intense sound of drumming humming in her ears trying to sink her to the ground. 

'I'm a bird! I won't sink. I float in the air. I see what others don't. I will never fall.'

เราทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาสีเขียวตัวโปรด แรงโน้มถ่วงฉุดรั้งเราให้ดิ่งลึก

ใจเต้นรัวด้วยความระทึก ความจริงเป็นสิ่งที่วิ่งหนีไม่พ้น เพราะมันคืออดีต ปัจจุบัน และอนาคต เป็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น ดำรงอยู่ และจบไป

การเริ่มต้นใหม่คือความฝัน ความหวังของใจที่เคยแตกร้าว 

A bird in the cage stepped out of her old home. A place where life began and stopped there. A bird took a train to the city because she didn't know she could fly to anywhere she'd love to. A bird was in malancholic state but her daring heart kept her going. She carried her suitcase to her new home, where life would eventually begin and would stop there.

เสียงไวโอลินของนักดนตรีเร่ร่อนจบลง เสียงปรบมือของผู้คนแปลกหน้าดังเปาะแปะ เราเดินต่อไปและพบกับสวนโล่งกว้าง ไม่โล่งหรอก ผู้คน สัตว์เลี้ยง สิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิต ล้วนอยู่ที่นั่น

'What's on their mind?'

She thought.

A bird was suddenly fascinated by the new environment. The city was always crowded with people and people were crowded with their thoughts. A bird didn't know that not much of people cared what she thought. What an adorable treat of her to care about others.

เราสนุกสนานกับสิ่งใหม่ เราเอื้อมคว้าทุกอย่างที่มีอยู่ตรงหน้า ชีวิตนี้สั้นเกินกว่าจะปล่อยให้สิ่งต่างๆ ผ่านไปเพียงเพราะมันต้องผ่านไป เราหัวเราะกับเรื่องที่ไม่ตลก เรากินอาหารที่ไม่ถูกปาก เรานั่งอยู่ในบทสนทนาที่เราไม่เข้าใจความหมาย เรายิ้มให้กับสิ่งที่ทำร้ายเรา เรา...

ใช้ชีวิต

You know, I'm a bird, I will never fall.

A ghost was there with her. A bird was no longer lonely. She had a devotedly loyal acquaintance who always sat in the shadow and listened to her while she's collecting moments in a diary. A ghost might be too cold to be someone's friend but it never left you, especially in the gloomiest night of the most delightful day.

เราปาดน้ำตาแล้วนั่งมองตัวเองในกระจก ดวงตาแดงก่ำที่ปกติเปล่งประกายวาววับ ริมฝีปากซีดที่ปกติแย้มยิ้มเจิดจ้า เราโดนแรงโน้มถ่วงฉุดรั้งอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

คีย์ไมเนอร์ทุ้มนุ่มลอยไปมาในห้วงความคิด มันย้ำๆ ซ้ำๆ วนเวียน แต่ใจของเรากลับลอยขึ้นสูง เหมือนนกกางปีกและปล่อยตัวเองให้บินไปตามแรงลมอย่างอิสระ เราหลับตาลง ใจเต้นแรงราวกับต้องมนต์แห่งรัก ทำนองนุ่มลึกไหลเวียนไปทั่วร่างกาย เรารับรู้ถึงอากาศที่สดชื่นขึ้น ทำให้เราหายใจได้ทั่วท้องและเป็นธรรมชาติ

เราอยากให้มันจบตรงนี้

เราอยากให้มันจบลง

The drumming sound slowly fades. The bird with her weary wings let it all go. She smiles and laughs softly as the wind caresses her body. What is the true happiness? Is a bird really born to be free? Who knows? A bird doesn't care anymore, her tiring wings neither.

She feels the crash. 

And in silence, nothing is worth to be uttered. She thinks to herself.

'I'm a bird. I will never fall.'