วันเซโผเข้ากอดฉันที่สติเลือนราง

แม้ทุกอย่างอาจจะเป็นแค่การสื่อสารกันภายในหัว

       [ ช่ ว ย ด้ ว ย ]

วันเซเข้าควบคุมร่างฉันและใช้แรงทั้งหมดลุกขึ้นมาจากพื้นห้องน้ำที่ท่วมด้วยน้ำสีแดงขุ่น

         วันเซร้องไห้...

              "มันไม่ใช่ความผิดของแก" วันเซบอก

ฉันตัวสั่นเทา ข้างๆฉันมีคุณพ่อนอนอยู่ข้างๆ วันเซโทรเรียกคุณพ่อให้เข้ามาช่วย และเพื่อความปลอดภัยต่อเราจึงเปลี่ยนมานอนบ้านของคุณพ่อแทน

     "ฉัน..ไม่อยากตายจนเสแสร้งเป็นคนอื่นและออกไปขอความช่วยเหลืออย่างงั้นเหรอ..." ฉันพึมพำในใจ

    "แล้วงั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้คืออะไรกันแน่วะ?" วันเซมุ่นคิ้ว

นั่นสินะ.....

      ทั้งหมดก็เพราะเราไม่สามารถเชื่อมั่นในตัวเองได้ แม้เขาจะมีตัวตน เรายังไม่เชื่อในตัวเขาเลย ทำไมกันนะ? เรากำลังมองเขาเป็นอะไรกันแน่?

            "มัน...ไม่ใช่ความผิดของแก"

 ขอบคุณนะ...

ครั้งแรกที่ฉันฆ่าตัวตาย เป็นเมื่อนเดือน มิ.ย. ที่ผ่านมา ฉันกินยาไปจำนวนเกือบ 60 เม็ด

ตอนที่ฉันฟื้นมา ฉันพบกับทุกคนอีกครั้ง

ตัวตนที่ฉันกำลังตามหา

อยู่ใกล้กันมากแค่ไหน แต่ฉันกลับหาเขาไม่เจอ

แน่นอนว่าวันเซก่นด่าฉันตลอดเวลาที่ฉันอยู่รพ. แต่ทุกๆอย่างเป็นเพราะเขาเป็นห่วงฉัน

และครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ที่ฉันพยายามฆ่าตัวตาย โดยการกรีดแขนจ่อด้วยฝักบัวน้ำร้อน

เป็นการฆ่าตัวตายที่ไม่มีอะไรเลย ถึงวันเซหรือคุณพ่อไม่มาช่วย ในรุ่งเช้า ฉันก็น่าจะยังไม่ตายหรอก

แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นจิตใจฉันจะเป็นอย่างไรกัน.......

ทำไมฉันถึงยังไม่ตาย ทำไม ทำไม ทำไม ฉันจมอยู่กับความคิดนั้น

อยากหายไป...

อย่างน้อยๆก็ให้ตัวฉันหายไป และให้ตัวตนอื่นเข้าควบคุมเราแทน

ฉันรู้สึกดีเวลาที่พวกเขาออกมาใช้ร่างฉัน มีชีวิตแทนฉัน

"สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่ชีวิต ไม่ใช่การมีตัวตน.."

"..แต่เป็นการที่ได้อยู่กับ แก"

อ้อมกอดของวันเซ แฝดพี่ของฉัน แม้มันอาจจะเป็นเพียงแค่จินตนาการ

แต่มันก็สัมผัสได้ถึงความรัก ความอบอุ่น และ

...ความโกรธแค้น