ผมนั่งอยู่ในห้องพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างมาสักพักใหญ่ๆ เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านไปในขณะนั้นเอง เขาก้าวเท้าไปเหยียบขี้หมา พร้อมทำท่าทางตกใจ
“เห้อ น่าเบื่อจริงๆ จะทำอะไรก็น่าเบื่อไปหมด เหมือนดูหนังที่รู้ตอนจบเลย หาไรกินดีกว่า”
ผมเดินออกมาจากห้อง เดินลงไปชั้นล่าง เพื่อหาอะไรกิน อ้าว ไม่มีอะไรอยู่ในตู้เย็นเลยเหรอ ผมคิดในใจ หลังจากนั้นจึงขอเงินแม่เพื่อไปซื้อของกินที่ร้านสะดวกซื้อ
“ ตอนไปร้านสะดวกซื้อ เอาขยะไปทิ้งด้วยนะ ” แม่บอกก่อนผมจะเดินออกจากบ้าน
“ ครับๆ ”
น่าเบื่อสุดๆ ผมกำลังหิวอยู่นะแม่ ให้ไปทิ้งขยะเนี่ยนะ ค่อยทิ้งวันหลังดีกว่า
ในขณะที่เข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ผมก็หยิบขนมซองโปรดขึ้นมา พร้อมกับเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์เรียบร้อยเสร็จสรรพ
ไม่กี่นาทีต่อมามีชายสวมโม่งสีดำ เดินเข้าไปพร้อมควักปืนออกมา ก่อนจะเล็งไปที่พนักงานของร้านสะดวกซื้อ แล้วพูดขึ้นอย่างเสียงดังว่า
“ยกมือขึ้น มีเงินเท่าไหร่ เอามาให้หมด! ”
พนักงานดูท่าทางตกใจและสั่นกลัว จึงรีบหยิบเงินให้กับชายสวมโม่งดำอย่างรวดเร็ว ผมเองก็ตกใจกับเหตุการณ์นี้ไม่น้อยเช่นกัน แต่พอมาลองนึกดูแล้ว หนังส่วนใหญ่ก็มักจะจบแบบแฮปปี้ใช่ไหมล่ะ
“ หยุด ! นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ วางอาวุธลง แล้วมอบตัวซะดีๆ ! ”
ตำรวจมาทันเวลาพอดี พวกเขาจับกุมโจรโม่งดำคนนั้นได้แล้วพาตัวกลับไป เห็นไหมล่ะ หนังที่รู้ตอนจบแบบนี้มันน่าเบื่อสุดๆ
ผมรีบเดินออกจากร้านสะดวกซื้อทันที่ที่ตำรวจมา แหงล่ะ ขืนอยู่นานกว่านี้คงถูกตำรวจเรียกไปเป็นพยานในเหตุการณ์แน่ รีบชิ่งออกมาคงจะดีที่สุด ไหนๆก็จับคนร้ายได้แล้วคงไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรนี่นะ ผมคิดเรื่องที่เกิดขึ้นไปสักครู่เพลินๆพร้อมกับกินขนมไปด้วยอย่างเอร็ดอร่อยระหว่างทางเดินกลับบ้าน ไม่ถึงสิบนาทีขนมก็หมดอย่างรวดเร็ว อา คิดๆดูแล้วนี่มันน่าหงุดหงิดชะมัด ขนมนี่ยังไม่ถึงครึ่งท้องเลยด้วยซ้ำ รู้งี้คงซื้อมาสักสองสามถุงไปแล้ว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in