เรามาถึงจุดนี้แล้ว..จุดที่ค่อยๆเห็นคนรอบตัวเป็นโรคซึมเศร้าไปทีละคน ทีละคน 

       ล่าสุดก็เพื่อนในชั้นปีนี่ล่ะ ปกติจะเห็นเขายิ้ม เฮฮา เป็นคนเสียงดัง ทักทุกคนรอบข้างเสมอ แต่มาวันนี้เขาโพสแคปชั่นเกี่ยวกับอาการซึมเศร้าและคำสารภาพทั้งหมดบนหน้าวอลในเฟสบุ๊ก ความจริงแล้วที่ผ่านมา รอยยิ้มพวกนั้น เป็นเพียงแค่คำปลอบใจให้กับตัวของเขาเองในการมีชีวิตอยู่ จริงๆข้างในใจมันช้ำ.. แต่ไม่เคยยอมรับมัน ได้แต่ยิ้มแล้วบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร จนใจด้านชาไปในที่สุด ไม่อยากทำอะไรแม้กระทั่งตื่นนอน อาบน้ำ แปรงฟัน กินข้าว .. งานที่เคยชอบก็กลับกลายเป็นกิจกรรมที่ไม่น่าสนใจไปซะแล้ว

       เหมือนจะเป็นเรื่องแย่ใช่ไหม..แต่จริงๆแล้วเป็นเรื่องดีนะ ดีที่เพื่อนรู้จักยอมรับในสิ่งที่ตัวเองรู้สึก ไม่หนีความจริงอีกแล้ว และเผชิญหน้ากับมัน "ฉันซึมเศร้า ฉันแกล้งยิ้มให้ตัวเองรู้สึกดี" เพื่อนว่างั้น และเพื่อนแสดงให้เห็นว่าเพื่อนก็รักตัวเอง ไม่งั้นเพื่อนก็คงจะไม่ไปหาหมอ จริงมั้ย ^^

       " เป็นกำลังใจให้นะยู เดินไปด้วยกันนี่หล่ะ ไหวบอกไหว ไม่ไหวบอกไม่ไหว พักหน่อยแล้วเดินต่อ เลิฟยูวเวรี่มัชมายเฟรนด์ " เราเองก็ไม่รู้จะปลอบเพื่อนยังไง จะบอกว่าไม่เป็นไรมันก็ไม่ใช่ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเป็น เราไม่มีทางเข้าใจใจเขาได้ดีที่เท่าตัวเขาเองแน่ๆ แต่สิ่งที่ทำได้คือเข้าใจความรู้สึกเขาและทำให้เขารู้ว่าไม่ได้เดินอยู่คนเดียวนะ ยังมีพวกเราอยู่ตรงนี้เสมอ ในใจเธอ .. นี่เพื่อนเอง!

      

        ฝากไว้ให้คิด .. เราหนีความจริงได้ แต่ไม่นานหรอก เชื่อดิ! ยังไงสักวันก็ต้องเผชิญหน้ากันอยู่ดี แต่ก็ไม่ผิดนะที่จะวิ่งหนีถ้ามันเป็นครั้งแรก ก็เราไม่พร้อมหนิ่ จริงมั้ย แต่ถ้าวันไหนที่ใจเราพร้อมใจเราสู้แล้ว อย่าลืมหันหลังกลับมานะ ความจริงไม่ไปไหนรอให้เรากล้าเดินกลับมา วิ่งสวนทางมาเจอกัน .. บางทีเรื่องมันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดไว้ก็ได้ ตราบใดที่เรายังไม่ลงมือทำ แต่ถ้ามันจะแย่เราก็ไม่ได้สู้อย่างโดดเดี่ยวจริงมั้ย

                                                                                                                        

                                                                                                                    ใบ ตะ หลิว