หลังจากวันก่อนที่ได้คะแนนดีไป ก็คิดว่าข้อสอบจะชิวๆ ตอนแรกได้แนวมาว่ามี MST แต่ฉันคิดว่าไม่น่ามี ก็เลยไม่อ่าน แล้วก่อนสอบ ได้แนวจากฟีฟ่าว่า อาจารย์พูดว่าข้อสอบจะออกแนวใช้ไอคิว/ความรู้ม. ต้นมาคิด ก็เลยตกใจ (เพราะโง่ ;_;) แต่ยังมีความหวังอยู่ เออรู้สึกว่ายังไม่เคยเล่าบรรยากาศตอนสอบเลย แต่มันไม่มีอะไรมาก งั้นรู้แค่ว่า grader มันไม่รับ c++ ก็พอ ก่อนเข้าห้องสอบก็ลงเฟซไว้ว่า ถ้าได้เป็นผูู้แทนจะมารีวิวค่าย (ก็เลยต้องมาเขียนอะไรแบบนี้ 55555)
พอเข้ามาในห้องสอบ อ่านข้อแรก ดูง่ายๆ แต่ยังคิดไม่ออก (หาจำนวนรูปแบบการเดินในสวนหรรษาที่มีความกว้าง S1 ช่อง ยาว S2 ช่อง)
อ่านข้อสอง น่าจะเขียนนาน ข้าม (ให้หาว่าจากชุดตัวเลขในแต่ละข้อสามารถนํามาเลื่อนแบบวงกลมทีละ 3 ตัวแบบแต่ละตัวติดกัน แล้วได้ตัวเลขที่เรียงกันจาก 1 ถึง N ได้มั้ย)
ไปอ่านข้อสาม เขียนโค้ด ส่งแบบคิดคะแนน ติดขีด ส่งแบบไม่เช็ค Reject เลยมาอ่านโจทย์ดีๆ อีกรอบ เข้าใจผิด (มีแปรงทาสี 2 แปรง มีเสา N ต้นและให้หมายเลขสีมา จะต้องเปลี่ยนแปรงน้อยที่สุดกี่ครั้งถึงจะทาสีเสาตามที่ต้องการได้) กลับไปทำข้อหนึ่ง
อ่านข้อหนึ่งใหม่ อ๋อออออ nCr ง่ายๆ เขียนไปๆ ส่ง
ไม่ได้
เฮ้ย เปลี่ยนวิธีๆ Recursive มันเลวไป memoization ซะ
ไม่ได้
เฮ้ย เอา loop ไป
ไม่ได้
(จริงๆ ก็จำไม่ได้ว่าเขียนยังไงบ้าง คำตอบฉันอาจจะผิดเองก็ได้)
ตอนนั้นเริ่มตกใจแล้ว แต่ยังมีสติ ไปทำข้อสอง
ทำแล้วรู้ว่าวิธีมันลักไก่จะได้แค่บางคำตอบแต่ก็ยังส่งไป ปรากฏว่าติดขีด เลยแก้ไปเรื่อยๆ ถ้าฉลาดกว่านี้อาจจะแก้ได้ก็ได้ แก้สลับกับข้อแรกไปเรื่อย ตอนชั่วโมงสุดท้ายนี่สภาพยิ่งกว่าหมา รู้สึกอยากร้องไห้ในห้องสอบ เชื่อว่าคงมีคนได้ยินเสียงครวญครางจากฉัน ยิ่งรุ่นพี่เพิ่มเวลาอีก 1 ชั่วโมงยิ่งอนาถตัวเอง ข้อแรกขนาดวิธีที่คิดว่าจะได้สัก 2 P ยังไม่ได้
ออกจากห้องสอบมาแทนที่จะได้กินพิซซ่าอย่างเอร็ดอร่อยแต่ต้องมานั่งคิดว่าเกิดอะไรขึ้นวะ ต้องเป็นเพราะเดินสวนกับตัวละครลับแน่ๆ หรือเป็นเพราะฉันโดดเรียน ไม่มีอารมณ์เช็คคะแนนกับใคร ชา ชา ชา ชา ชา ชา ชา ชา แต่ยังไม่ร้องไห้ บอกตัวเองว่ายังไหว ส่งข้อความไปบอกเพื่อนนอกค่ายว่าไม่ได้แล้ว ได้คำปลอบดีๆ มาบ้าง แล้วก็เริ่มคิดว่าหลังฟอรั่มจะเขียนโปรแกรมต่อไปดีมั้ยนะ
ปังปอนด์เดินมาถามฉันว่า "ปิงปิง ได้ศูนย์คะแนนจริงๆ เหรอ"
"ใช่" ฉันตอบไป บางทีฉันอาจจะดูเหมือนใกล้จะร้องไห้ หรือว่างเปล่า
กลับมาที่โรงพยาบาล เนื่องจากวันที่ 27 ฉันมีนัดตรวจกับหมอ เลยไม่ได้ไปรับเกียรติบัตรแน่นอน ค่ายสุดท้ายของชีวิต และก็ไม่มีอะไรนอกจากตัวอักษร รูปที่ไม่น่าจะถูกเปิดเผย กับความทรงจำเล็กน้อยเป็นหลักฐานว่าฉันเคยเป็นส่วนหนึ่งของค่าย คืนนั้นฟีฟ่าเอากล้องไปเฉลยบัดเดอร์ด้วย เสียดายแทบจะไม่มีรูปในค่ายเลย ทั้งคนที่สนิทและไม่สนิท
ตอนเย็นๆ ของวันบรรลัย มีเพื่อนคนนึง (ที่รู้เรื่องฉันไม่ได้ผู้แทนศูนย์) ส่งข้อความมาบอกเรื่องที่ฉันไม่ได้ถาม ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครด้วย เรื่องมันไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ใหญ่พอที่จะทำให้จิตใจสาวน้อยของฉันรับไม่ไหว ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะ แต่พออ่านอีกทีมันก็เป็นเหมือนสิ่งยืนยันว่าคนฉันสามารถมีวันที่ซวยขนาดนี้ได้ ฉันก็ร้องไห้ จนแม่ต้องโทรไปคอนเฟิร์มกับ Big Boss ว่าฉันจะไม่เป็นอะไร (เป็นเรื่องที่ต้องขอบคุณ Boss มากจริงๆ บางเวลา Boss อาจจะดูไม่ค่อยมีเหตุผล แต่ฉันเชื่อว่า Boss เป็นห่วงนักเรียนทุกคน) ฉันถึงหยุดร้องไห้
แต่ถ้าฉันรู้ผลว่าฉันได้แน่นอน (แล้วไง เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นผู้แทน Who cares 'bout whatcha think?) หรือว่าเพื่อนไม่ส่งข้อความมาแบบนี้ (ใช้ชีวิตแบบซึมๆ แต่ไม่ร้องไห้แน่ๆ) ฉันคงจะไม่ร้องไห้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in