สิบนาทีผ่านไปไวเหมือนฟังเพลงเดิมวนสามครั้ง หน้าจอยังคงว่างเปล่าปราศจากความคิด อาคาอาชินั่งกะพริบตาปริบๆ กับหน้าจอแม็คบุ๊ค คิดอะไรไม่ออก สมองตันอย่างกับส้วม สองมือรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ดอย่างมั่วซั่ว ตัวอักษรไร้ความหมายปรากฎครึ่งหน้าจอ เขากดลบมันทิ้ง แล้วละเลงนิ้วลงบนคีย์บอร์ดอีกครั้ง จากนั้นจึงลบ ทำแบบนี้วนไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย เบื่อนักล่ะกับการอาการเขียนไม่ออกเหมือนคนท้องผูก อย่างน้อยๆ ก็ยังมียาถ่ายให้ร่างขับของเสีย แต่นักเขียนน่ะไม่สามารถหาซื้อยาแบบนั้นได้นอกจากต้องเค้นมันจนกว่าจะออก เมื่อออกมาไม่ได้ดั่งที่หวังไว้ก็กลืนมันกลับลงไปในซอกหลืบที่เรียกว่าความเครียด ความเครียดเหรอ คงผิดถนัด ความผิดหวังคงเข้าเค้ากว่า เมื่อกลืนลงไปแล้วก็ต้องถ่ายออกมาใหม่ เป็นวัฏจักรแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่รู้จักจบจักสิ้น ครั้นคิดว่าตัวเองหลุดจากวังวนบ้าๆ นั่นได้แล้วก็หลงระเริง รู้ตัวอีกทีก็กลับมายืนอยู่ตรงที่เดิม โดนวัฏจักรเหล่านั้นควบคุมไปโดยปริยาย 

ลบ เขียนใหม่ ลบ แล้วเขียนใหม่ สุดท้ายก็กดปิดทิ้ง ไม่มีใครอยากทนเห็นหน้ากระดาษเปล่าๆ หรอก เว้นเสียแต่ว่ายังทำลายตัวเองไม่มากพอ