เรามีความสุขได้ประมาณ เกือบปี ตอนนั้นเราเริ่มรู้สึกตัวว่าเราเริ่มเครียดมากขึ้น เรารู้สึกว่า เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่นะแต่เราก็พยายามประคองตัวเอง เพราะรู้ว่าถ้ามันไม่จมไปกับมันมันก็ดึงเราไปไม่ได้ ลึกๆเราก็คิดว่า มันมีความเป็นไปได้ที่โรคซึมเศร้ามันจะกลับมาอีกครั้งเพราะว่า เราหยุดยาเร็ว คือตอนนั้นก็เข้าใจว่า 6 เดือนครบ แต่เราเพิ่งมารู้ตอนหลังว่า หายดีแล้วต่ออีก 6 เดือน หรืออาจจะ 1 ปี เราชะล่าใจ เราพยายามพึ่งตัวเองเราพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้คิด เราหาอะไรทำ เราไม่อยากกลับไปกินยา ก็ตอนนั้นมันก็มีเรื่องเครียดเครียดเยอะมากทั้งเรื่องที่บ้าน เรื่องเงิน แล้วก็เรื่องงาน มันมากมายไปหมด เราก็เป็นพวกที่ เก็บไว้กับตัว หมอเคยบอกว่าเรามีลักษณะ แบกโลก กดดันตัวเอง เราชอบอดทนเราคิดว่าเราจะผ่านมันไปได้ เพราะทุกครั้งเราก็อดทนแล้วก็ผ่านมันไปได้ เราพยายามทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด จนมันเริ่มกลับมา อาการเราแย่กว่าเดิม (ตอนเป็นครั้งแรกเรากินยานอนหลับแค่ช่วง 2 อาทิตย์แรก เพราะเรานอนหลับได้)   รู้สึกว่าเหมือนเรานอนไม่เต็มอิ่ม สะลึมสะลือเราไม่อยากไปทำงานเราเบื่อทุกสิ่งทุกอย่างทำงานช้าลง ก็ร้องไห้ทุกวัน  sensitive  มาก รู้สึกว่าทำอะไรก็แย่ไปหมด ไม่อยากให้มีพรุ่งนี้ เราอยากตายมากกว่าเดิมเราคิดวนเวียนอยู่ว่าเมื่อไหร่จะตาย จนสุดท้ายเราทนไม่ไหว เราเลยไปหาหมอแต่ครั้งนี้ต้องไปโรงบาลรัฐบาล เราเพิ่งรู้มาว่ามันมีวันเสาร์อาทิตย์ เราก็ใกล้กับที่บ้านแม่ มันก็เลยสะดวก ราคาก็ ถูกมากเมื่อเทียบกับตอนที่ไปหาเอกชลประมาณ เกือบ 10 เท่า อาจจะรอนานแต่มันก็โอเคนะรอได้ไม่ถึงขนาดไปหาหมอ ประกันสังคม เราได้คุยกับหมอ เราก็ต้องการให้หมอฟังแล้วก็บอกว่าแม่เราก็เป็นอยู่ เขาเลิกนี้มันก็ เกี่ยวกับพันธุกรรมด้วย เหมือนเดิมเรา ได้ยามากิน เป็นยาที่ดีเหมือนกันกับที่เราเคยกินแต่ว่ามันมีไซด์เอฟเฟคเยอะ เราก็โอเคนะเราก็ได้ยานอนหลับมาเหมือนเดิม ตอนนี้เราต้องพึ่งมัน เพราะเริ่มกิน อาการเราก็ ทรงทรงบางครั้งก็แย่ลงไปเลย บางวันนอนไม่หลับต้องเพิ่มยาเป็น 2 เม็ด ตอนเช้าก็จะสะลึมสะลือ พอกินยาคลายเครียดไปตอนเช้าอีกมันก็จะมึนๆและก็พะอืดพะอม