ตอนที่เริ่มรู้ตัวคงต้องย้อนกับไปเมื่อปีก่อน ตอนนั้นอายุก็ประมาณ 24-25 วัยเริ่มต้นชีวิตทำงาน กับการอยู่หอคนเดียว

       ตอนช่วงแรกของการเปลี่ยนแปลงจากนักศึกษามาสู่พนักงานออฟฟิต เราใช้เวลานานหน่อยกว่าจะปรับตัวได้ เราเป็นพวกพูดไม่เก่งเวลาอยู่กับคนที่ไม่สนิท ไม่รู้จะชวนคุยยังไง แล้วความสนใจ ความชอบ ก็ต่างจากคนอื่นไปอีก มันก็เลยรู้สึกเหงา แอบร้องไห้อยู่บ่อยๆ ตอนหลังก็เริ่มสนิทมากขึ้น แต่ก็กั๊กมันไว้ พูดเรื่องทั่วไป บางครั้งเวลาเครียดอะไรก็ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง เราว่ากำแพงเรามันหนาด้วยแหละ

       

      เรื่องงานก็ต้องปรับตัวต่อไป ในขณะเดียวกันครอบครัวก็เริ่มมีปัญหา พ่อกับแม่เริ่มทะเลาะกัน แม่โทรมาบ่นเรื่องพ่อให้ฟังเราฟังบ่อยๆ พ่อติดเหล้า แม่ต้องคอยดูดึกๆดื่นๆ เพราะพ่อเมาแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง แถมยังมีเรื่องผู้หญิงคนอื่นอีกที่โทรมาคุยกับพ่อประจำ เราฟังมันซ้ำๆ เรื่องเดิมๆ 

       และแน่นอนเราเสียใจมาก เราจะช่วยอะไรได้บ้าง เราทำอะไรไม่ได้เลยหรอ พอนึกถึงตอนเด็ก ตอนที่ครอบครัวเรามีความสุขยิ้มให้กัน ซื้อเค้กวันเกิดมาให้แม่ ตอนนั้นมันดีมาก เราเริ่มรู้สึกโหยหา แล้วก็ร้องไห้ เป็นอย่างนั้นวันแล้ว..วันเล่า...

        ตอนนั้นมีข่าวพี่สิงห์ฆ่าตัวตาย เราเศร้าใจเข้าไปอีก เพราะเราชอบฟังเพลงวงของเขา เราเริ่มจมลึกลงไป อินกับความรู้สึกต่างๆ ทั้งเรื่องที่บ้าน ทั้งเรื่องพี่สิงห์ ในตอนนั้นเราก็ได้ทำความรู้จักกับโรคซึมเศร้า เราเริ่มสงสัยกับอาการเราที่เป็นอยู่ เรามีความรู้สึกไม่อยากอยู่อีกแล้ว คิดว่าเมื่อไหร่จะตายเมื่อไหร่โลกจะแตก ลองทำแบบทดสอบคัดกรองก็แนะนำให้พบจิตแพทย์ แต่ในตอนนั้นเรายังไหวแค่เศร้า แต่เราก็หัวเราะได้อยู่ เราเลยปล่อยไว้ก่อน เราปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นกัดกินเราไปเรื่อยๆ เลี้ยงมันไว้ รดน้ำด้วยน้ำตา จนมันใหญ่ขึ้น จนในที่สุดเราก็เริ่มทนมันไม่ไหว....

    มันทรมานนะทั้งๆที่อยากตาย แต่ก็ตายไม่ได้