หลังจากเรียนเสร็จและได้เวลากลับ
ร่างบางในชุดนักเรียน
ของโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง
รีบคว้าเป้ขึ้นสะพายบ่า
ก้าวเท้ายาวๆ
ไปขึ้นรถประจำทางหน้าโรงเรียนทันที
การจราจรติดขัดเล็กน้อย
ใช้เวลาจากโรงเรียนมายังจุดหมาย
รวมๆ แล้วก็เกือบ 30 นาทีได้
"น้องเตนล์มาเร็วจังลูก"
หญิงวัยกลางคนเอ่ยทักขึ้น
เมื่อเห็นเพื่อนสนิทลูกชายในชุดนักเรียน
เดินเข้ามาภายในบ้านและยกมือไหว้
"เป็นห่วงไอ้เจย์น่ะครับเลยรีบมา"
"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกลูก
เจ้าเจย์อยู่ในห้องนั่นแหละ
ยังไงวันนี้ก็อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ"
"ครับ"
.
"ทำหน้าบึ้งทำไม"
เจ้าของห้องอย่าง เจย์ เอ่ยทัก
เมื่อเห็น เตนล์ เปิดประตูเข้ามา
ด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก
"เป็นขนาดนี้ทำไมเพิ่งบอก"
ทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิบนเตียงขนาดกลาง
จ้องสบสายตาอีกฝ่ายอย่างห่วงใย
"ไม่อยากให้เป็นห่วง"
"แล้วไม่คิดบ้างรึไง
ถ้ารู้ทีหลังจะเป็นห่วงขนาดไหน"
มือเรียวบีบแน่น
ผินใบหน้าหนีหลังพูดจบประโยค
"เตนล์.. เราขอโทษ
มานี้มา ขยับมาใกล้เราหน่อย"
เจย์ยืนมือไปตรงหน้าเตนล์
เอ่ยอ้อนวอนขอความเห็นใจ
ร่างบางนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะยอมวางมือตัวเองบนมือของเจย์
จากนั้นจึงขยับตัวเปลี่ยนเป็นนั่งอิงแอบ
อยู่ด้านข้างเจ้าของห้อง
ที่กำลังยกยิ้มยินดี
เตนล์ไม่ได้โกรธ จนถึงขั้นหนีหน้า
ก็แค่เป็นห่วง จนพาลหงุดหงิดเท่านั้น
"เจ็บรึเปล่า?
ไหนเอาแผลมาให้เราดูหน่อย"
เจย์ขยับท่านั่ง
เอียงเท้าฝั่งที่เป็นแผลให้เตนล์ดู
ทีแรกก็อิดออด
ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นซักเท่าไหร่
แต่โดนตาสายตากดดันจับจ้อง
เลยต้องยอมในท้ายที่สุด
"เราโอเค ..เตนล์อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ"
เจย์รีบกล่าวในทันที
เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเตนล์
"เราโมโห"
เตนล์จ้องอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"โธ่เตนล์"
"ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้
แล้ววันนี้ไปหาหมอ
หมอบอกว่าเป็นอะไร?
ไม่ต้องบ่ายเบี่ยงเรา
ไม่งั้นเราจะ.. อื้อ"
ยังไม่ทันที่เตนล์จะกล่าวจบประโยค
คนตัวโตก็คว้าเข้าที่ต้นแขนเรียว
กดริมฝีปากแนบลงไปอย่างออดอ้อน
เตนล์ตาโตด้วยความตกใจ
ใช้มือทุบอกอีกฝ่ายแรงๆ
จนเจย์ต้องยอมปล่อย
"เราเจ็บนะเตนล์"
เจย์กล่าวตัดพ้อน้อยใจะพอเป็นพิธี
ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ
"ก็ทำให้เจ็บไง
ใครใช้ให้เล่นเวลานี้กัน"
"เปล่าเล่นซักหน่อย
ก็แค่.. คิดถึง อยากจูบ"
"อยากจูบก็พูดความจริงมา
ว่าตกลงเป็นอะไร"
"หมอบอกว่าเป็นโรคน้ำกัดเท้า"
เจย์มีสีหน้าลังเลนิดหน่อยก่อนตอบออกไป
"เจย์!! เราบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ
ซ้อมบาสเสร็จกลับบ้านให้เอารองเท้าไปผึ่งลม
นี่แสดงว่าวันที่เป็นแผลที่เท้า
เจย์หนีไปเล่นบาส ไม่ได้อยู่บ้านเหมือนที่บอกเราใช่ไหม"
เตนล์รัวใส่อีกฝ่ายเป็นชุดอย่างอารมณ์เสีย
"ก็.. ใช่ครับ"
"เจย์!"
"ไม่เอาไม่โมโห
เดี๋ยวก็หาย"
"ถ้าเจย์ยังทำแบบนี้
มันก็ไม่หายซักทีหรอกนะ"
"หายสิ
เตนล์จูบก็หายแล้ว
เตนล์มีสรรพคุณรักษาได้ทุกอย่างเลย"
"ให้ตายเถอะเจย์"
"คุณหมอเตนล์จ่ายยาให้เจย์หน่อยสิครับ"
;)
.
day O6; น้ำกัดเท้า
#จนวบ17
#novelber2017
by จอเอง
.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in