Comingof Age

Daniel k. / Jihoon P.

   .

   “เรื่องใจร้อนเมื่อไหร่จะแก้ได้ ..หื้ม ?”

   คังแดเนียล เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

   ปลายนิ้วแตะสัมผัสลงบนมุมปากอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

    “ไม่ได้ใจร้อน ก็แค่..”

    “แค่ไม่ทันคิด แบบนี้ทุกที

   ถ้าพี่ไม่ไปช่วยแล้วเราจะเป็นยังไง”

   แดเนียลดุเสียงเข้มอย่างเป็นห่วง

   พัคจีฮุนเป็นเด็กเลือดร้อน

   เมื่อก่อนพอเข้าใจได้ว่ายังเด็กเลยอารมณ์ร้อนตามประสา

   แต่ตอนนี้น่าจะพอคิดได้แล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว

   แดเนียลไม่เห็นว่าเจ้าตัวจะคิดได้มีแต่จะก่อเรื่องมากกว่าเดิม

   วันนี้ส่งข้อความมาบอกแค่ว่าไม่ต้องมารับ

   จะไปโต๊ะพูล เดี๋ยวหาทางกลับเอง

   แถมยังปิดเครื่องหนีไม่ให้ตามตัวอีก

   ร้อนให้คนอายุมากกว่าต้องวนรถหา กว่าจะเจอ

   ดีที่ไปดึงตัวอีกฝ่ายออกมาทันก่อนจะเป็นหนักมากกว่านี้

    “บ่นอีกแล้วๆ ขอโทษครับคราวหลังจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องอีก”

    “พูดแบบนี้กี่รอบแล้ว ? ถ้าไม่มีพี่อยู่คอยช่วยเราจะทำยังไง ?”

    “พี่จะไปไหน ผมไม่ให้ไป”

    “พี่ไม่ได้จะไปไหน

   แต่.. เรื่องอนาคต มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะ

   สัญญากับพี่ได้ไหม ว่าจะดูแลตัวเองดีๆ”

    “ถ้าผมสัญญา พี่จะไม่ไปไหนใช่ไหม ?”

    “ครับ”

    “ผมสัญญา”

   .

   พัคจีฮุน เป็นคนอารมณ์ร้อน

   แต่ทุกครั้งที่เป็นแบบนั้นก็จะมีแดเนียลที่คอยห้ามปราม

   ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายเองก็เป็นคนอารมณ์ร้อนเช่นกัน

   จำได้ว่าเมื่อก่อน ครั้งที่เจอกันแรก ๆ

   เกลียดขี้หน้ากันจนหาเรื่องต่อยกันอยู่บ่อย ๆ

   ต่อยกันทุกวันจนเริ่มเบื่อสุดท้ายเลยได้คุยกันในเรื่องต่าง ๆ

   และได้พบว่า อีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนัก

    “มึงแขนหักแบบนี้ กูเสียหายมึงต้องหาคนมาขึ้นแทน

   ไม่งั้นมึงก็จะโดนส่งไปให้พวกมัน”

   สนามมวยใต้ดินที่จีฮุนมักขึ้นชกหาเงินอยู่บ่อยๆ

   ในวันนี้ เขาไม่สามารถขึ้นชกได้ตามโปรแกรม

   นั่นก็เพราะวันก่อน เขาดันไปก่อเรื่องเอาไว้

   จนโดนฝ่ายนั้นมาตามเอาคืน

    “ผมขึ้นได้”

   แม้แขนจะเข้าเฝือก

   แม้ใจจะนึกหวั่น

   ไม่ใช่ว่าสู้ไม่ได้เขาสู้ได้หากอีกฝ่ายไม่เล่นโกง

   แต่วงการใต้ดินแบบนี้จะไปถามหาความใสสะอาดได้ยังไง

    “ผมจะขึ้นแทนจีฮุนเอง”

    “พี่แดน ไม่!”

   จะขึ้นได้ยังไงกัน

   จะให้อีกฝ่ายมารับผลที่จีฮุนไปก่อไว้ได้ยังไงกัน

   เขายอมไม่ได้หรอกนะ

    “เราสัญญากับพี่แล้วไงว่าจะดูแลตัวเองดีๆ”

   แดเนียลคลี่ยิ้มอ่อนโยนเหมือนเคยส่งมาให้

   มือหนายกขึ้นขยี้หัวจีฮุนไม่ให้คิดมาก

    “แต่..”

    “เชื่อพี่สิ”

   .

    “คนโกหก!!”

    “ไหนเคยพูดว่าจะไม่ไปไหนไง”

    “ผมจะไม่ใจร้อนแล้ว พี่กลับมาเถอะนะ”

    “ผมขอโทษ พี่แดน ผมขอโทษ”

   ผลของการกระทำในอดีตของจีฮุน

   ทำให้เขาสูญเสียแดเนียลไป

   มาคิดได้ตอนนี้ ทุกอย่างก็สายเกินจะแก้ไข

   หยดน้ำตาหลั่งรินเปื้อนอาบแก้ม

   ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น มีเพียงอาการสั่นจนตัวโยน

   แขนข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น

   ก่อนที่ในหัวจะหยุดอยู่ในภาพเมื่อครั้งอดีต

   ภาพที่จีฮุนและแดเนียลยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

   นั่นเป็นของขวัญสำหรับปีแห่งการบรรลุนิติภาวะของจีฮุนที่ดีที่สุดแล้ว

   และคงกลายเป็นบทเรียนครั้งสำคัญที่จะทำให้จีฮุนใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย

   ในแบบที่แดเนียลได้หวังเอาไว้..

   "ปีนี้นายไม่ใช่เด็กแล้ว ใช้ชีวิตให้คุ้มค่านะรู้ไหม ..พี่ห่วงนายมากนะ" -แดเนียล

.

day 10; coming of age

#จนวบ17 , #novelber2017

by จอเอง

.