Beaut (20180122)

Frank Castle & Billy Russ

“บิล! สายแล้ว!” แฟรงก์ทุบประตู และเมื่อคนข้างในตะโกนบอกว่าไม่ได้ล็อกแทนที่จะเดินมาเปิด ทำหน้าบึ้งใส่ พูดคำนั้นเสียงเรียบ ๆ กดดันให้รู้สึกผิดโดยไม่มีสาเหตุ เขาก็พอรู้แล้วว่าเกิดดอะไรขึ้น

กิจวัตรยามเช้าของบิลลี่ รุสโซถัดจากอาบน้ำ ผลัดเสื้อผ้า กินมื้อเช้าให่เรียบร้อยแล้วก็คือการบำรุงผิวและเส้นผม นิ้วยาวเรียวป้ายครีมอะไรสักอย่างนวดลงบนใบหน้าจนทั่ว หลังจากนั้นก็เปลี่ยนไปหยิบกระปุกเจลใส ๆ เปิดฝา แตะเจล ย้ายมือขึ้นไปสางเส้นผมให้เป็นทรงอย่างประณีตแทน เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ดูดีอย่างกับจะไปถ่ายแบบ เปลี่ยนให้ถนนทุกเส้นที่เดินผ่านเป็นเหมือนแคทวอล์กได้ ไม่ว่าจะแต่งตัวสุดแสนจะธรรมดาแค่ไหนก็ตาม

แต่วันนี้ไม่มีเวลามากขนาดนั้น เตียงที่ไม่เรียบร้อยคือหลักฐานบอกว่าใครบางคนน่าจะตื่นสาย ทั้งหมดที่พอทำได้จึงเหลือแค่การตบครีมอย่างลวก ๆ คว้าบีนนี่มาสวมปิดบังผมที่ฟูนิดหน่อยแล้ววิ่งสี่คูณร้อยออกไปยังร้านที่เราทำงานพิเศษอยู่ด้วยกันในชุดไปรเวตง่าย ๆ อย่างเชิ้ตดำทับเสื้อยืดสีขาวและยีนส์ซีด ๆ ร้านอาหารครอบครัวทั่วไปที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษจนมีลูกค้าทะลักทะลาย แต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาจนร้างเหมือนดินแดนของสม็อกในเดอะฮอบบิท บิลลี่ยิ้มหวานในตอนที่เอาออเดอร์จากหญิงสาวออฟฟิศหน้าตาน่ารักมาส่งหลังจากยืนคุยราวห้านาท ท่าทางน่ามันเขี้ยวจนโอนเนอร์หญิงวัยกลางคนอดไม่ได้ที่จะดึงแก้มเบา ๆ อย่างเอ็นดู วันนี้ก็คงได้ทิปเทียบเท่าเงินรายชั่วโมงอย่างเคย

“เฮ้ คนสวย! มาทางนี้หน่อยสิ!” ใครบางคนตะโกนขึ้นมาอย่างนั้น เมื่อหันไปมองก็พบชายวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังหัวเราะคิกคัก ยืนยันว่าคนที่ตนเองกล่าวถึงคือบิลลี่ ไม่ใช่สาวน้อยอย่างเอมี่หรืออลิซที่กำลังติดพันอยู่กับอีกโต๊ะ บิลกัดกราม ถ้าไม่ได้ทำงานอยู่คงได้เอาเลือดหัวคนออก แต่ตอนนี้หน้าที่ค้ำคอ ทำได้แค่เดินไปตามเสียงเพื่อรับออเดอร์เท่านั้นเอง

“บางทีฉันก็อิจฉานะที่เขามีหน้าตาแบบนั้น” เจคที่กำลังย่างสเต็กโพล่งขึ้นมา แฟรงก์ตักซุปมักกะโรนีใส่จาน วางทับใบสั่งอาหาร “แต่คิดดูแล้ว ถ้าหน้าตาดีขนาดนั้นแลกด้วยการเจอไอ้เวรพวกนี้อย่างน้อยวันละคนฉันคงประสาทเสีย บิลเก่งชะมัด”

เขาแค่นเสียงหัวเราะตอบ เจคจะอาจจะเปลี่ยนคำพูดหากเห็นว่าตอนที่ต่อยมวยกันบิลลี่เกรี้ยวกราดขนาดไหน แต่การที่ไม่ซัดหน้าใครสักคนตอนนี้ก็นับว่าเป็นการอดทนเก่งได้อยู่ล่ะมั้ง

บิลลี่ไม่ค่อยชอบเวลามีใครบอกว่าเจ้าตัวน่ารักสักเท่าไหร่ แฟรงก์เคยสังเกตเห็นความไม่พึงพอใจฉายวาบขึ้นมาในแววตาของบิลลี่อยู่หลายครั้ง หนึ่งคงเพราะเหตุผลส่วนตัวที่เขารู้ว่าคืออะไร สองเพราะใต้คำที่เหมือนจะสื่อเจตนาดีนั้นเต็มไปด้วยการแดกดัน หยามหน้ากันไปแล้วว่าไอ้หน้าอ่อนนี่คงเป็นพวกผู้ชายสำอางสนแต่ดูแลตัวเองให้เรียบร้อยทุกกระเบียดนิ้ว และทำอะไรไม่เป็น

ทั้งที่เป็นคำชมแต่กลับทำร้ายใจให้เจ็บลึกได้ยิ่งกว่าคำก่นด่าใด ๆ ทั้งที่ควรเป็นคำช่วยเพิ่มความมั่นใจแต่ก็ให้ผลตรงกันข้าม และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือไม่มีใครนึกระวังสักคน ไม่มีใครคิดเลยว่ามันทำอย่างนั้นได้

แต่ เฮ้

ในตอนที่แฟรงก์เป็นคนพูดคำพวกนั้นออกไปบ้างน่ะ เขาหมายความตามความหมายของมันจริง ๆ นะ

ดูผิวหน้าที่ไม่มีรอยขีดข่วนอะไรเลยนั่นสิ สันกรามที่ไม่ได้ชัดจนดูทื่อแข็งแต่ก็มากพอให้เห็น เรียวคิ้วไม่หนาไม่บางจนเกินไป ดวงตาไม่ค่อยสื่ออารมณ์อะไร ม่านตาสีเข้มจัดอย่างที่ไม่เคยเห็นจากใครคนอื่นอีก จมูกรับกับใบหน้า ริมฝีปากบางสีอ่อนตามธรรมชาติ ไม่ได้อวบอิ่มดึงดูดให้เข้าไปจูบ มันอยู่ในระดับมาตรฐานทั่วไป แต่พอขยับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแล้วน่ามองอย่าบอกใคร แฟรงก์ไม่ได้มีหน้าตาแบบที่ชอบเฉพาะเจาะจงส่วนตัวไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ถ้าให้คิดว่าแบบไหนคือสวย หนึ่งในคำตอบที่คิดออกก็คือบิลลี่ รุสโซ แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ชอบคำนั้น ก็คงต้องหาใหม่ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะใช้คำไหนมานิยามได้อีก สงสัยคงต้องไปเปิดดิกชันนารีดู

.

Billy the Beaut.

Can’t all be as pretty as you, Bill.

(because prettiness all over the world is now within you.)

.