หากพูดถึงความตายของ* ภรรยาของผม สิ่งแรกที่จะปรากฏขึ้นในหัวของผมคือภาพสีแดงฉาน เวลาสองปีที่ผ่านไปช่วยลดทอนความชัดเจนของความทรงจำลง แต่ผมรู้ดีว่าผมจะไม่มีวันลืมภาพร่างกายบอบบางของเธอ ร่างเล็ก ๆ ของเธอขดตัวราวกับกำลังเผชิญความหนาวอยู่บนผืนผ้าใบสีขาวที่เปรอะเปื้อนเลือดปริมาณมหาศาล สีแดงจัดที่เริ่มคล้ำขึ้นได้แผ่กระจายเป็นวงกว้างออกไปรอบตัวเธอ

ผมพาสติกลับมาจดจ่อกับเรื่องตรงหน้า หมึกอินเดียนอิงค์สีแดงที่ผมเผลอทำขวดมันล้มด้วยความ
สะเพร่า ตอนนี้ได้แผ่ขยายไปทั่วโต๊ะส่งกลิ่นหมึกฉุน ๆ ชวนเวียนหัวออกมา เป็นโชคร้ายในหมู่โชคร้ายที่น้ำหมึกสีแดงจัดได้ไหลเข้าไปหาภาพร่างที่ผมทำมาตั้งแต่เช้า ผมกล้ำกลืนคำสบถสาบานลงในลำคอ จากนั้นจึงนำผ้าเช็ดโต๊ะเก่า ๆ มาไล่ซับหมึกออก จนกระทั่งทำความสะอาดทุกอย่างจนเสร็จ ภาพร่างที่ผมอุตส่าห์ทำมาก็กลายเป็นเพียงเศษกระดาษที่มีวงสีแดงเปรอะเลอะไปทั่วเสียแล้ว

หลังจากที่ขยำภาพร่างโยนลงถังขยะ ผมตัดสินใจหยุดพักจากงานในช่วงเช้าด้วยการเดินไปชงกาแฟในห้องครัว ก่อนจะเดินถือแก้วกาแฟไปนั่งพักที่อดีตห้องรับแขก ที่ต้องเรียกว่าอดีตห้องรับแขก นั่นเป็นเพราะว่าในตอนนี้มันได้กลายเป็นพื้นที่ทำงานแห่งที่สองไปแล้ว เนื่องจากตัวผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวและไม่ค่อยมีโอกาสได้รับรองแขก ห้องรับแขกจึงกลายเป็นพื้นที่ที่ไม่มีความจำเป็นนัก ในตอนนี้มันถูกใช้เป็นพื้นที่เก็บผลงานทั้งที่เสร็จแล้วและยังไม่เสร็จ บางครั้งผมก็จะเปลี่ยนบรรยากาศมาร่างภาพในห้องนี้

ผมนั่งลงบนอาร์มแชร์หนังเก่า ๆ และวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะไม้เตี้ยที่อยู่ใกล้ ๆ ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่พร้อมที่จะทำงานต่อ ช่วงเวลาทำงานของวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว มันสิ้นสุดลงในวินาทีที่หมึกอินเดียนอิงค์ขวดนั้นล้มลง หรือถ้าจะให้เจาะจง ก็คงจะบอกได้ว่ามันสิ้นสุดลงในวินาทีที่ผมเริ่มระลึกถึงเธอ

ผมสูดกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟที่กระจายไปทั่วห้อง พลางนึกทบทวนรายการที่ต้องทำในวันนี้และพบว่าไม่มีอะไรที่ต้องทำในช่วงบ่ายอีกแล้ว งานรดน้ำต้นไม้และตัดหญ้าในสวนนั้นเสร็จไปตั้งแต่ช่วงเช้า ส่วนงานบ้านอื่น ๆ นั้นก็ถูกทำจนเสร็จไปตั้งแต่เมื่อวาน ไม่มีงานอะไรอีก สิ่งที่เหลืออยู่สำหรับผมในวันนี้ไม่มีอีกแล้ว

----

พัดลมเพดานหมุนวนไปวนมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วกันนะ? นั่นเป็นสิ่งที่ผมนึกขึ้นมาได้ หลังจากที่นั่งฆ่าเวลาอยู่ในห้องรับแขกตลอดช่วงบ่าย สิ่งที่ผมทำในช่วงเวลานั้นมีเพียงการนั่งมองพัดลมเพดาน และการลุกไปชงกาแฟซ้ำแล้วซ้ำอีก

ผมรู้ ว่าสิ่งที่ผมทำอยู่คือการปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปอย่างเปล่าประโยชน์ มีคนมากมาย มีคำพูดมากมาย มีคติธรรมมากมายที่กล่าวถึงความเลวร้ายที่เกิดจากการปล่อยให้เวลาผ่านเลยไป ผมกำลังปล่อยให้ทรัพยากรที่มีค่าอย่างเวลา ค่อย ๆ สูญค่าลงและหลุดลอยไปเหมือนทรายที่กำลังไหลรอดจากมือที่กุมไว้อย่างช้า ๆ ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่มันไร้ค่า

แต่ว่า...

แต่ว่ายังมีอะไรอื่นอีกหรือที่ยังมีค่า ยังคงมีสิ่งไหนกันที่ยังคงมีคุณค่าอยู่ ในเมื่อสิ่งที่มีค่าที่สุดนั้น ในตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว

มันไม่มีอีกแล้ว

พัดลมเพดานยังคงหมุนวนไปมาอยู่ในตอนที่ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้ม ผมลุกจากอาร์มแชร์แล้วเก็บแก้วกาแฟขึ้น แน่นอนว่ากลิ่นหอมของมันได้จางหายไปหมดแล้ว ไม่มีกลิ่นของกาแฟหรืออะไรก็ตามหลงเหลืออยู่ในห้องรับแขก ผมปิดสวิทช์พัดลมเพดาน จากนั้นเดินไปที่ครัวและเทกาแฟที่ยังไม่ได้ดื่มเลยลงในอ่างล้างจาน ขณะที่กำลังล้างแก้วกาแฟขึ้นมานั้น ผมก็รู้สึกขึ้นมาได้ว่าเวลาของวันนี้จบลงแล้ว วันนี้สิ้นสุดลงแล้ว