หลังจากมื้ออาหารในเย็นวันหนึ่ง เธอบอกว่าจะจากไป
เธอพูดถึงแผนที่เธอวางไว้และรายละเอียดต่างๆ แต่สำหรับฉัน เรื่องส่วนนี้กลายเป็นเพียงความทรงจำที่ลางเลือน ที่แน่ชัดที่สุดคือส่วนที่เธอบอกว่าจะจากไป
หลังจากพูดจบ เธอนั่งนิ่งและจ้องมองมาในตาของฉัน เธอนิ่งเงียบเนิ่นนาน รอให้ฉันตอบอะไรบางอย่างกลับไป
....
ฉันนั่งอยู่บนชายหาด เสียงหัวเราะลอยมาจากที่ที่ไกลออกไป
เสียงหัวเราะจากวงเหล้าของเพื่อนๆที่มาด้วยกัน
เสียงจากวงเหล้าทำให้ฉันนึกถึงเพื่อนบางคนที่ง่วนอยู่กับการเอาเหล้าเข้าปาก นึกถึงคู่รักที่กำลังส่งสายตาหวานซึ้งให้กัน นึกถึงคนที่เมาไปแล้วกำลังแหกปากร้องเพลง ในขณะที่บางคนฟุบหลับไป บรรยากาศของวงเหล้า บรรยากาศที่ทำให้นึกถึงคำว่าเพื่อน
ในขณะที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งโดดเดี่ยวบนชายหาดที่ห่างออกไปจากกลุ่ม ไม่สิ ฉันไม่โดดเดี่ยวหรอก แค่เบียร์สองกระป๋องที่ติดมาด้วย ก็ทำให้ไม่โดดเดี่ยวแล้ว ฉันคิดอย่างนั้นและหวังว่าตัวเองจะรู้สึกอย่างนั้น
ฉันยังมีชายหาด มีเม็ดทราย มีทะเลและคลื่น มีฟ้า มีดาว และในพื้นที่โดดเดี่ยวเวิ้งว้างอย่างนี้ ราวกับว่าฉันจะมีช่วงเวลาอันเป็นนิรันดร์
นิรันดร์...
ดึกแล้ว ฉันยังคงนั่งมองท้องฟ้าสีดำเวิ้งว้าง
ก็นี่มันตีสามแล้ว ไม่มีดวงดาวหรอก พวกมันคงหายไปในที่ที่เป็นนิรันดร์หมดแล้ว ถ้าเป็นเธอคงพูดแบบนี้สินะ
มาคิดๆดูแล้ว ทำไมเธอถึงชอบพูดถึงนิรันดร์จังนะ?
มันดูโรแมนติกออก ในนิรันดร์น่ะ ยังมีนิรันดร์ที่ใหญ่กว่านิรันดร์อื่นๆอยู่นะ อะไรกัน เราจะอธิบายให้ฟัง
ถึงตอนนี้จะรู้แล้วก็เถอะว่าประโยคนี้ดัดแปลงมาจากนิยายที่เธอชอบ(1) แต่ตอนนั้นฉันซาบซึ้งกับมันมากเลยนะ
นายลองนึกถึงตัวเลขที่อยู่ระหว่าง 0 ถึง 1 กับ 0 ถึง 2 ดูสิ
ฉันนึกถึงน้ำเสียงของเธอ หน้าตาจริงจังตอนที่อธิบาย รอยยิ้มของเธอ... แปลกดีนะ ที่เวลาฉันนึกถึงเธอ ฉันมักจะนึกถึงความเป็นนิรันดร์
บางทีในหัวของฉันอาจจะจับคู่เธอกับความเป็นนิรันดร์ไปแล้วก็ได้
บางที...
อาจจะ บางที
บางทีฉันอาจจะนึกถึงเธอนิรันดร์
....
เรารู้จักกันมาเนิ่นนานเกินไป ฉันรู้จักเธอมานานเสียจนรู้ว่า เมื่อเธอบอกว่าเธอจะจากไปหมายความว่าเธอจะจากไปจริงๆ จะไม่มีอะไรเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้ได้ ไม่ว่าฟ้าจะถล่ม แผ่นดินจะทลาย หรือแม้ว่าฉันจะออกปากเอ่ยคำขอให้เธอหยุดเอาไว้ จะอย่างไรเธอก็จะจากไปอยู่ดี ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะยิ้ม ฉันส่งรอยยิ้มที่เค้นออกมาให้กับเธอ
....
เมื่อนึกถึงเธอ ฉันมักนึกถึงนกป่า
เสียงของเนื้อปลากะพงในน้ำมันเดือดเรียกสติฉันกลับมา
กลิ่นของพริกกับกระเทียมโขลก และกลิ่นจากพริกไทยอ่อนที่ใส่ลงไปในกระทะก่อนหน้านี้หอมขึ้นมา จนทำให้ฉันรู้สึกหิว
หลังจากใส่โหระพากับมะกรูดลงไปในกระทะ ฉันก็ปิดเตา รอสักพัก แล้วค่อยตักปลากะพงผัดฉ่าลงใส่จาน อาหารของคนๆนึง เพียงข้าวจานนึง กับข้าวหนึ่งอย่างก็เพียงพอแล้ว ในตอนที่จะเริ่มทานข้าว ฉันก็นึกถึงมื้อเย็นวันนึงที่เรานั่งทานด้วยกัน ในมื้อนั้นก็มีปลาผัดฉ่าอย่างเดียวกันกับวันนี้ ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอ่านหนังสือเล่มนึงจบ และกำลังอยากจะเล่าเรื่องที่อ่านมาให้ใครสักคนฟัง จากชื่อเรื่องที่อยู่บนหน้าปก ฉันคิดว่าหนังสือที่เธออ่าน มันเป็นนิยายตลกนะ(2) แต่เรื่องที่เธอเล่าให้ฟังในวันนั้นกลับเป็นเรื่องเศร้าไปเสียได้ มันเป็นเรื่องของชายหญิงคู่หนึ่ง ไม่สิ...
มันเป็นเรื่องของนกป่ากับปลาเขตร้อน เธอเริ่มเล่าเรื่องขึ้นระหว่างที่กำลังตักข้าวคำแรกเข้าปาก
นกป่าเป็นชายคนหนึ่ง ที่พบกับปลาเขตร้อนระหว่างที่กำลังศึกษา เขาและเธอตกหลุมรักกัน และคบกันอย่างยาวนาน ระหว่างที่ทั้งสองคบกัน นกป่าไม่เคยเสียใจเลยที่ได้พบกับปลาเขตร้อน เธอเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดที่เขาได้เคยพบมาในชีวิต...
เธอหยุดเล็กน้อยเพื่อจะตักข้าวคำต่อไป ก่อนที่ฉันจะทันได้ถามอะไรเกี่ยวกับชื่อจริงของนกป่ากับปลาเขตร้อน หรือเตือนเธอให้ระวังว่าข้าวจะติดคอ เธอก็เล่าเรื่องต่อเสียแล้ว
ทั้งสองคบกันจนกระทั่งถึงภาคการศึกษาสุดท้าย นกป่าเป็นผู้ชายที่ขยันขันแข็งและรักความก้าวหน้า เขาได้ทุนไปศึกษาต่อในที่ที่แสนไกล และเขาตัดสินใจจะไป
ส่วนปลาเขตร้อนนั้น ตัวเธอไม่อาจตามเขาไปได้ เธอเป็นเหมือนกับปลาเขตร้อนที่เกิดมาในตู้ปลา ใช้ชีวิตอยู่แต่เพียงในตู้ปลา ตู้ปลาทั้งตู้คือโลกของเธอ ครอบครัวของเธออยู่ที่นี่ เธอใช้ทั้งชีวิตของเธออยู่ที่นี่ และที่นี่ก็คือชีวิตของเธอ
ทั้งสองตกลงสู่ความเศร้า จากนั้นความเศร้าก็กลายเป็นเสียงวิงวอนของทั้งคู่ ทั้งเสียงวิงวอนที่ขอให้อีกฝ่ายนึงอยู่ และเสียงวิงวอนที่ขอให้อีกฝ่ายไปด้วยกัน หลังจากเสียงยื้อยุด เสียงร้องไห้และน้ำตาปริมาณมหาศาล นกป่าก็จากไป ความฝันของเขาอยู่ที่นั่น โลกรอเขาอยู่ตรงนั้น
ไม่นานหลังจากที่นกป่าไป ปลาเขตร้อนก็ตัดสินจะไปเช่นกัน เพียงแต่เธอตัดสินใจจะไปที่ที่ไกลกว่านกป่ามากๆ ไปในที่ที่ไกลเสียจนไม่มีใครจะตามไปถึง เธอตัดสินใจจะจากไปและเธอหยิบขวดยาพิษออกมา
เธอตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย...
เรื่องทั้งหมดที่ฉันรู้มีแค่นั้น
ในตอนที่เล่าถึงว่าปลาเขตร้อนตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย เธอก็สำลักเสียก่อน เธอสำลักอย่างรุนแรง ต่อเนื่อง และฟุบลงไป ฉันที่ตื่นตระหนกรีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ก่อนที่จะรู้จากหมอว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากอาหารติดคอ ฉันที่เพิ่งหายตระหนกและเริ่มโกรธ เธอที่เพิ่งจะปลอดภัยและมีสีหน้าซีดเซียว เราสองคนต่างก็ลืมเรื่องของนกป่าและปลาเขตร้อนไปเสียสนิท
มาตอนนี้ฉันก็สงสัยเนื้อเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนะ จะเกิดอะไรขึ้นกับปลาเขตร้อนมั้ย เธอจะพ้นจากวิกฤตในชีวิตไปได้มั้ย เธอจะปลอดภัยและได้พบกับความสุขในชีวิตอีกครั้งหรือเปล่า ฉันได้แต่สงสัย
อีกเรื่องที่ฉันสงสัยคือเนื้อเรื่องต่อไปของนกป่า นกป่าที่จากไปแสนไกล นกป่าจะอยู่ดีมีสุขมั้ย นกป่าจะได้พบความสุขที่ตามหาหรือเปล่า ฉันขอพรให้นกป่าได้พบสิ่งที่ตามหา วิงวอนให้มีชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุข ฉันวิงวอนด้วยหัวใจ ถึงแม้ว่าจะยังสงสัยและได้แต่เก็บคำถามไว้ เพราะไม่มีคำตอบอีกแล้ว
....
ฉันส่งรอยยิ้มไปแล้ว เธอเห็นและนิ่งงันไป แล้วจึงส่งรอยยิ้มเศร้าๆกลับมา เราทั้งสองรู้ว่านั่นคือคำอำลา ระหว่างเราคงจะไม่มีเสียงขอร้องของนกป่าและจะไม่มีคำวิงวอนของปลาเขตร้อน เรื่องจะจบลงที่ตรงนั้น เรื่องที่จะไม่มีเนื้อเรื่องต่ออีกแล้ว
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ไปตามแผนที่เธอวางไว้ เธอออกเดินทางไปไกลเพื่อทำตามความฝัน เพื่ออะไรบางอย่างที่มีค่าพอจะมีชีวิตอยู่เพื่อมัน บางครั้งบางเวลาเธอก็จะส่งโปสการ์ดจากที่ที่แสนไกลกลับมาบ้าง ส่วนฉันก็ยังคงอยู่ที่เดิมในที่ที่เธอจากไป ยังใช้ชีวิตในจังหวะเดิมๆ ทำงานเดิมๆ กับกิจวัตรเดิมๆ คนรู้จักของพวกเราบางคนเชื่อว่าฉันยังคงรอเธออยู่ ณ ที่นี่ เชื่อว่าที่ฉันยังไม่จากไปไหน ยังคงใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ซ้ำซากจำเจเหมือนเดิมก็เพื่อรอเธออยู่ตรงนี้
มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ฉันจะบอกเช่นนั้นไม่ว่าจะกับใคร ไม่ว่าจะกับคนไหน ฉันแค่ยังคงต้องอยู่ที่นี่ ฉันจะกล่าวคำนั้นอย่างมั่นใจ
ฉันมั่นใจ...
ฉันแค่ยังคงต้องอยู่ที่นี่ ยังคงอยู่ตรงนี้เท่านั้นเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in