"อ่า...ให้ตายสิ"

แฮร์รี่เอามือลูบใบหน้าเครียดของตัวเองที่เริ่มมีริ้วแดงๆ ขึ้น ตัวเขาเปียกปอนไปด้วยน้ำ ไม่ใช่ฝน แต่จากการตกลงไปในแม่น้ำทั้งตัวเลยต่างหาก

แฮร์รี่ว่ายน้ำไม่เป็น

นั่นเป็นจุดอ่อนที่น้อยคนนักจะรู้ ข้อดีของการปิดเอาไว้คือคนจะได้ไม่เอาจุดอ่อนนี้ไปใช้เล่นงาน แต่ข้อเสียมันก็มี

นั่นคือการที่ไม่มีคนโดดลงมาช่วยเขาไงล่ะ

แฮร์รี่สบถในใจ สองมือและขาตะเกียกตะกายว่ายขึ้นจากน้ำ ปากกลืนน้ำลงกระเพาะไปหลายอึก คุณชายออสบอร์นพยายามช่วยชีวิตตัวเองสุดความสามารถ แต่ก็ดูจะเปล่าประโยชน์ ร่างของเขาค่อยๆ จมดิ่งสู่ใต้น้ำ

ตูม!

เสียงน้ำกระจายเป็นวงกว้าง ร่างของแฮร์รี่ถูกอุ้มขึ้นมาจากน้ำ กระนั้นก็ยังสายเกินไป เปลือกตาของเขาปิดสนิท สติมลายหายไปแล้ว

คนช่วยรีบ CPR ตามที่เคยเรียนมา ปั๊มหัวใจสลับกับผายปอด ริมฝีปากร้อนแตะลงบนผิวที่เย็นซีด โชคยังดี แฮร์รี่ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนที่เขาจะตัดสินใจเรียกรถโรงพยาบาลแล้วกลายเป็นเรื่องใหญ่

"แฮร์รี่ นายโอเคมั้ย" น้ำเสียงเข้มคุ้นหูถามด้วยความเป็นห่วง แฮร์รี่มองภาพตรงหน้าไม่ชัด แต่เมื่อสติเริ่มกลับมาดวงตาสีฟ้าก็เบิกโพลง

"...ปีเตอร์"

"ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าให้ระวังตัว ถ้าฉันมาไม่ทันนายได้ตายจริงๆแน่"

"นาย...ช่วยฉันไว้เหรอ" ริมฝีปากซีดสั่นถามเพื่อความแน่ใจ ถ้าเป็นการช่วยเหลือแบบที่เขาเข้าใจล่ะก็...มันจะไม่ใช่แค่การลากเขาขึ้นมาจากน้ำ

"เออ หมาที่ไหนมันจะผายปอดเป็นล่ะ"

ชัดเจน

"...นะ นาย" แฮร์รี่นึกคำจะพูดไม่ออก อย่างกับว่าสมองช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน พลันร่างสูงก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลจากเพื่อนสนิทที่ได้แต่ขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์



"นี่มันบ้าไปแล้ว..." แฮร์รี่ยังคงพูดกับตัวเองระหว่างรอรถมารับ ทั้งที่ตัวเขาเปียกแต่กลับรู้สึกร้อนรุ่ม คงเพราะหัวใจที่กำลังทำงานหนัก

"โอ้ปีเตอร์..."

ปากพร่ำบ่นถึงคนที่เป็นเพื่อนสนิทตัวเอง ใบหน้าของอีกคนลอยเข้ามาในหัวจนทำให้อดหน้าแดงไม่ได้

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่แฮร์รี่ไม่ได้รู้สึกกับปีเตอร์แค่คำว่าเพื่อน

ทุกครั้งที่อยู่ใกล้อีกฝ่าย หัวใจมักจะเต้นไม่เป็นส่ำ อาการหนักจนพักหลังเขาต้องเป็นคนหายตัวออกไป

เขาคิดว่ามันจะดีขึ้นแล้ว...แต่ไม่ใช่เลย

ยิ่งเหตุการณ์วันนี้ มันทำให้เขาแน่ใจกว่าเดิม

ว่าเขาคงรักปีเตอร์เข้าจริงๆ

และเมื่อรู้สึกตัวอีกที

หลุมที่เขาตกลงไปก็ลึกเกินกว่าจะปีนขึ้นมาได้แล้ว...