ฮิบาริเหมือนสัตว์ดุร้าย

เวลาที่เห็นคนสุมหัวกันก็อยากเข้าไปขย้ำเดี๋ยวนั้น เขาเกลียดพวกอ่อนแอ เกลียดสัตว์กินพืชที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่ม

ถึงอย่างนั้น

"โย่ ฮิบาริ ไปเที่ยวกับพวกเรามั้ย"

"ยะ...ยามาโมโตะคุงไปถามแบบนั้น เดี๋ยวก็โดนทอนฟาฟาดเอาหรอก หวาา ขอโทษครับคุณฮิบาริ" สึนะขอโทษขอโพยใหญ่เมื่อเห็นดวงตาเรียวมองมาอย่างไม่พอใจ แต่เปล่าเลย สายตาคู่นั้นไม่ได้มองมาที่สึนะ

น่าประหลาดมากที่ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกโกรธหรืออยากพุ่งเข้าไปขย้ำเจ้าบ้าเบสบอลที่ยืนยิ้มร่าอย่างไม่รู้ชะตาตัวเองทั้งที่อีกฝ่ายเพิ่งเอ่ยปากชวนเขาแท้ๆ

ทำไมกัน...

ยามาโมโตะยังร่าเริงต่อไป ดวงตาหยีเป็นเส้นตรงจากรอยยิ้ม ซึ่งฮิบาริมองแล้วรู้สึกบางอย่าง

อะไรไม่รู้แต่รู้ว่าไม่ใช่อยากขย้ำ

"เหอะฉันไม่สุมหัวกับสัตว์กินพืชหรอก" ตอบพร้อมเชิดใบหน้าขึ้น ดวงตาหรี่มองอย่างดูถูก แน่นอนว่าโกคุเดระโกรธจนเกือบจะจุดระเบิดใส่แล้วถ้าสึนะไม่ห้ามเอาไว้

ร่างโปร่งบางของฮิบาริขยับก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ใบหน้าของเขาและยามาโมโตะอยู่ห่างกันเพียงคืบผู้คุมกฎเขย่งปลายเท้าและกระซิบแผ่วเบาข้างหูคนร่าเริงที่ตอนนี้หุบยิ้มลงท่ามกลางสายตาของคนอื่นที่มองมาด้วยความตกใจ

"ยกเว้นแต่...ไปกับนายคนเดียวน่ะนะ"

เขาก็อยากจะหาคำตอบให้กับความรู้สึกนี้ของตัวเองเหมือนกัน

"ฮ่ะๆ ไม่ได้หรอกไปกันสองคนจะสนุกอะไร"ยามาโมโตะหัวเราะอีกแล้ว คำปฏิเสธนั่นทำให้ฮิบาริแสดงสีหน้าไม่พอใจ คนสูงน้อยกว่าถอยหลังและเตรียมจะเดินหนีไป ทว่า...

"แต่ว่า ถ้าเป็นคืนนี้ละก็...ได้นะ"

กึก!

สองขาชะงักและหันใบหน้ากลับมามองพลางส่งเสียงร้องในลำคออย่างพอใจ "หืม..."

รอยยิ้มของสัตว์กินพืชตรงหน้าเปลี่ยนไป

ไม่ได้แฝงแววขี้เล่นหากอะไรบางอย่างบอกเขาว่า 'น่าสนใจ'

"งั้นก็มาสิ"

"..."

"ฉันจะรอนายอยู่ที่ห้อง หวังว่านายจะทำให้ฉันสนุกได้นะ ยามาโมโตะ ทาเคชิ"

รอยยิ้มของฮิบาริดูน่ากลัวเหมือนเดิมจนสึนะสะดุ้งโหยงแต่ไม่ใช่กับคู่สนทนา มุมปากของยามาโมโตะกระตุกนิดๆ จนกระทั่งร่างของกรรมการคุมกฎหายไปนั่นแหละถึงหันมาฉีกยิ้มเหมือนเดิมให้กับเพื่อนทั้งสองและรีบอร์นที่ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน

"เอาล่ะ ไปกันต่อเถอะ"

"ยะ...ยามาโมโตะคุงไปพูดแบบนั้นกับคุณฮิบาริจะดีเหรอ" สึนะกลืนน้ำลายดังอึก อดจะเสียวสันหลังแทนไม่ได้ นั่นมันคนที่อันตรายที่สุดในโรงเรียนเลยนะ ทว่าเจ้าตัวดูจะไม่สะทกสะท้านสักนิด

"หือ ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรหรอก" รอยยิ้มถูกแจกจ่ายอีกครั้งก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจะเปลี่ยนไป "...อดใจรอไม่ไหวแล้ว"

"ฮะ เมื่อกี้ว่าไงนะ"

"ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะฉันหิวแล้วล่ะ โอ้ นายก็หิวเหมือนกันใช่มั้ยเจ้าหนู" เปลี่ยนเรื่องหันไปคุยกับรีบอร์นแทน สัญชาติญาณสุดยอดของสึนะบอกว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆแต่ก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน

ก็ขอให้ไม่มีอะไรจริงๆตามที่อีกฝ่ายพูดแล้วกัน




คืนนั้น

"โย่ มาตามนัดแล้วนะ" ประตูห้องคุมกฎถูกเปิดออกปรากฎร่างสูงโปร่งสมเป็นนักกีฬาของยามาโมโตะ ทาเคชิ คนรอลอบยิ้มนิดๆ ก่อนจะลุกขึ้น เลิกสนใจงานเอกสารแล้วมองคนตรงหน้าแทน

"นายทำให้ฉันรอ"

"แปลว่าฉันสำคัญสินะ ฮ่ะๆ ดีใจจังเลย"

คำตอบแบบมองโลกในแง่ดีทำให้คิ้วกระตุก ร่างของฮิบาริเดินไปใกล้ๆ ก่อนจะใช้มืออ้อมหลังกดล็อกประตูเพื่อให้แน่ใจว่าคืนนี้จะไม่มีใครมารบกวน

มีเพียงเขาสองคน

"ฉันรู้ว่านายไม่ได้โง่"

"แต่ฉันก็เกือบตกหลายวิชานะ"

"เลิกเล่นลิ้นได้แล้ว" น้ำเสียงเข้มติดจะไม่พอใจนิดๆ แขนข้างหนึ่งดันเข้ากับผนังด้านหลังคล้ายจะกักขังไม่ให้คนตัวสูงหนีได้ "รู้ใช่มั้ย ว่าฉันให้นายมาที่นี่ทำไมตอนนี้"

"ถ้าบอกว่าไม่รู้ล่ะ"

ริมฝีปากที่ทาบทับลงมาคือคำตอบ ฮิบาริกัดริมฝีปากยามาโมโตะจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือด ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเพื่อชิมรสชาติ คนถูกกระทำไม่มีท่าทีต่อต้านอะไรหากให้ความร่วมมือด้วยซ้ำ เขาปล่อยให้ฮิบาริทำตามใจก่อนที่เจ้าตัวจะเป็นฝ่ายผละออกไปเอง

ลิ้นเรียวตวัดเลียริมฝีปากตัวเอง สายตาดุดันราวกับสัตว์กินเนื้อ มือที่อยู่นิ่งเริ่มซุกซนเข้าไปในเนื้อผ้าของอีกคนเหมือนสติลอยหายไป ฮิบาริตอนนี้ยังคงเป็นสัตว์ดุร้าย

แค่มีสัตว์ที่ดุร้ายกว่าเท่านั้นเอง

"เสร็จล่ะ"

"อ๊ะ" ร้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆ ร่างของตนเองก็ถูกกระชากล้มลงบนโซฟา แถมยังถูกตรึงข้อมือโดยคนที่อยู่ด้านบนอีก

ตำแหน่งมันควรจะสลับกันสิ...

"ปล่อย" ฮิบาริขู่ แต่ไม่ได้ผลหรอกสายตาของยามาโมโตะเปลี่ยนอยู่ในโหมดนักฆ่าแล้ว และคงไม่ปล่อย 'เหยื่อ' ไปง่ายๆ ด้วย

"อา...โทษทีนะ แต่คงทำให้ไม่ได้" แรงที่บีบข้อมือไว้เพิ่มขึ้นจนคนข้างล่างเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ยังคงดิ้นต่อไปแม้จะไร้ผล ไม่ได้...เขาจะเป็นฝ่ายถูกกระทำไม่ได้โดยเฉพาะถ้าอีกฝ่ายเป็นสัตว์กินพืชแล้วด้วย

"นายน่ะ...คิดว่าฉันเป็นสัตว์กินพืชอ่อนแอมาตลอดเลยใช่มั้ย"

ใบหน้าคมขยับเข้ามาใกล้ สีหน้าดูน่ากลัวแบบไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้ฮิบาริชะงัก

"ความจริงแล้วไม่ใช่หรอก"

ลมหายใจร้อนเป่ารดผิวกายเสียงกระซิบแผ่วเบา แววตาดุดันที่กำลังจ้องมา หัวใจของฮิบาริเต้นรัวเมื่อคำพูดสุดท้ายถูกเอ่ย

"ฉันเป็นสัตว์กินเนื้อต่างหาก"

และในคืนนั้น...ฮิบาริก็ไม่มีโอกาสได้เถียงอะไรอีกเลย

มีเพียงเสียงครางและคำขอร้องให้หยุดเท่านั้น

"อะ อ๊า! อย่า! ตรงนั้นมัน...อื้อ!"

ในที่สุดฮิบาริก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่มีความรู้สึกอยากขย้ำคนตรงหน้านี่เลย

เพราะยามาโมโตะ ทาเคชิเป็นสัตว์ดุร้ายกว่าที่จะขย้ำเขาให้ตายคามือนี่เอง