ผมมักจะเห็นเขากลับห้องดึกเสมอ

ประตูห้องถูกไขตอนเวลาเลยหนึ่งนาฬิกาไปแล้วแทบทุกครั้ง

ไม่รู้ทำไม แต่ผมจะยังไม่เข้าห้อง หากยังไม่เห็นเขาเดินผ่านผมเข้าห้องของเขาเอง

ถ้าให้ผมเดา ผมคงชินแล้วกับการที่เขาเดินผ่านผมที่ยืนพิงระเบียงเหล็กหน้าห้องตัวเอง

หรือไม่ก็คงเป็นเพราะผมห่วงเขาในฐานะเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกคนหนึ่ง

: ยี่สิบสี่นาฬิกาสามสิบสี่นาที

เขามาแล้ว

วันนี้เขาดูต่างออกไปเล็กน้อย

ภายใต้ใบหน้าเขาดูเหมือนเต็มไปด้วยความกังวล เสื้อเชิ้ตปล่อยชายยับยู่ยี่ กับหัวที่ฟูยุ่งกว่าปกติ

ตอนนี้เขามีผมสีบลอนด์ซึ่งอ่อนเข้ากับเขามากกว่าสีก่อนหน้า, สีน้ำตาล

ผมนอกเรื่องไปแล้ว



“สักมวนไหมครับ?”

การสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ โดยใช้บุหรี่ช่วย อาจทำให้รู้สึกดีขึ้น

ดังนั้นผมจึงชวนในตอนที่เขากำลังควักกุญแจจากกระเป๋าเสื้อเตรียมไขเข้าประตูบานนั้น



หรือไม่แน่ หากได้คุยกับผมแล้วเขาอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้



หากเขาตอบรับคำเชิญของผมน่ะนะ