“ซึงกวาน”

       “หืม?”

       “ถ้าเกิด…พี่รักเราน้อยลง—”

       “ก็หยุดไง” คำตอบเย็นชาหลุดออกจากริมฝีปากเล็ก

       พูดไม่คิด สิ่งที่ซึงกวานเป็นอยู่เสมอ

       “….”

       “งั้นพี่ขอหยุดตรงนี้”

       “….” แต่ซึงชอลไม่ใช่คนพูดไม่คิด

       “เราจะได้ไม่ต้องเจ็บ”

       “….” ซึงชอลกำลังพูดมันออกมาจากความรู้สึก

       “พี่ไม่อยากให้เราเจ็บ”

       เปล่าเลยซึงชอลอา… พี่กำลังทำอยู่ พี่กำลังทำผมเจ็บอยู่

       

       “เอาสิ”

       แต่ด้วยความทะนงตน ซึงกวานจึงหลุดคำพูดไม่คิดออกมาอีกครั้ง