ด้วยความไม่รู้ตัว ผมยื่นมือไปประกบแก้มใสของอีกฝ่ายแผ่วเบา

       สีแดงระเรื่อประปรายบนจมูก ใบหู และแก้มนิ่มเกิดจากความหนาวที่กำลังหวนคืนมาเยี่ยม

       ลมเย็นพัดผ่าน ปลิดปลิวกลีบดอกสีชมพูอ่อนให้หล่นจากต้นและแน่นิ่งบนทางเท้าที่ทั้งสองกำลังเหยียบย่ำ

       ทำให้ซึงกวานอุ่นขึ้น ผมคิดเพียงเท่านี้

       ใจจริงแล้วซึงชอลก็อยากคว้ามือเรียวนั่นมากอบกุมอีกครั้งด้วยซ้ำ

       แต่ก็ไม่แน่ใจนักว่าฝ่ามือคู่นี้ของตนจะสามารถมอบไออุ่นให้อีกคนได้เหมือนเคยหรือเปล่า

       เขาจะสามารถรับเอาไออุ่นของซึงกวานมาไว้กับตนได้เหมือนเคยหรือเปล่า

       และอีกฝ่ายจะยอมรับไออุ่นจากเขาด้วยความเต็มใจเหมือนเคยหรือเปล่า

       คงจะดีไม่น้อยถ้าซึงกวานยังเป็นอย่างเคย เหมือนที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้



       ชั่วครู่เมื่อลมพัดหายจาก

       ซึงกวานก็ค่อย ๆ แย้มยิ้มกว้างอย่างที่เคยยิ้ม, หัวใจของซึงชอลจึงอบอุ่นขึ้นในทันใด



       ซึงกวานยังคงเหมือนเคย

       ซึงชอลก็เช่นกัน, ยังเหมือนเคย