เสียงไซเรน เสียงพูดคุย ดังระงมล้อมรอบตัวผม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นมันดูเลือนรางและเหนือจริง คล้ายว่าผมกำลังฝันอยู่ ทุกครั้งที่ผมพูดหรือขยับตัว มันดูราวกับเป็นไปตามโปรแกรมที่ตั้งไว้มากกว่าจะเป็นความตั้งใจของผม...เหมือนผมกำลังมองดูคนอื่นอยู่

ร่างของจันทร์เจ้าถูกเอาออกไปจากตรงนั้นแล้ว หลงเหลือไว้เพียงคราบเลือดสีคล้ำบนผนังที่ยังไม่ถูกกำจัดออก เธอหลับใหลอยู่ในห่อผ้าสีขาวสะอาด คนจากมูลนิธิปอเต๊กตึ๊งสามสี่คนช่วยกันยกออกไปจากห้องนั้น 

ผมกลายเป็นทีวีที่เครื่องรับสัญญาณเสียไปแล้ว ตอนนี้สรรพเสียงทุกอย่างไหลผ่านหูผมไปโดยที่ผมฟังไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรกันอยู่ คล้ายว่าพวกเขาขยับปากพ่นเสียงหวึ่งๆที่น่ารำคาญออกมา

ประโยคนั้นที่หลุดออกมาจากปากจันทร์เจ้าเป็นครั้งสุดท้ายยังก้องสะท้อนกลับไปมาในหัว คำถามมากมายผุดพรายขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ...ทำไมน้องสาวผมถึงฆ่าตัวตาย ทำไม...เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว มันยังเล่นหัวกับผมอยู่เลย เกิดอะไรขึ้นกับมันกันแน่

สายตาของเธอที่มองผม...ดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ...

ทำไม...ทำไมกัน...

"ตะวัน ตะวัน" และแล้วสัมผัสอบอุ่นจากมือของยิหวา ก็กระชากผมให้ตื่นวูบขึ้นมา ผมกำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาตัวโปรดที่บ้าน--ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมขับรถกลับบ้านมาตอนไหน "ฉันอยู่ตรงนี้แล้วนะคะ ฉันอยู่ตรงนี้" เธอดึงผมเข้าไปกอดอย่างอ่อนโยน ตัวของเธออวลด้วยกลิ่นวานิลลาที่ผมคุ้นเคย 

"ยิหวา...ผม...ไม่รู้จะบอกแม่ยังไง" 

ความตึงเครียดเงื้อค้อนแล้วฟาดเข้าที่หัวผมอย่างจัง ผมปวดหนึบไปทั้งหัว ความปวดเต้นเร่าอยู่แถวขมับและต้นคอ ปวดจนต้องยกมือขึ้นนวด

ผมเดาได้เลยว่าแม่จะต้องเสียใจแค่ไหนเมื่อรู้ว่าลูกสาวที่หล่อนรักได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับแล้ว ผมไม่อยากเห็นสีหน้านั้นเลย ให้ตายสิ

"อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้นเลยค่ะ ตอนนี้คุณควรจะพักสงบสติก่อน แล้วค่อยคิดกันว่าจะทำยังไงต่อ"

เธอยื่นโกโก้ร้อนๆมาให้ผม ไอร้อนสีขาวพวยพุ่งเหนือแก้ว...ชวนให้ผมนึกถึงควันจากปืนกระบอกนั้น...

"ผม...ไม่รู้ว่าทำไมจันทร์เจ้าถึงทำแบบนี้"

อะไรคือสาเหตุที่ทำให้มันคิดฆ่าตัวตายกันแน่? ถึงจันทร์เจ้าจะเป็นผู้หญิงที่มีอารมณ์อ่อนไหวตามประสาศิลปิน แต่ผมเชื่อว่ามันไม่ได้เปราะบางถึงขนาดที่อยู่ดีๆก็หยิบปืนมาฆ่าตัวตายแน่ๆ...

ถ้างั้นอะไรล่ะ ที่ทำให้คนอย่างจันทร์เจ้าตัดสินใจทำอย่างนั้น?

เรื่องความรัก? --ช่วงนี้มันก็ไม่ได้คบกับใครเลยนี่ ไม่เคยมีเรื่องราวของผู้ชายคนไหนที่จันทร์เจ้าให้ความสำคัญ หรือว่ามันอาจจะมีแต่ผมไม่รู้ -- ใช่ ปกติแล้วยัยนี่ก็เป็นคนไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องอะไรอยู่แล้ว โธ่ แต่ถ้าเรื่องมันร้ายแรงถึงขนาดคิดอยากฆ่าตัวตายล่ะก็ มันก็ควรจะบอกผมบ้าง 

เรื่องการงาน? -- เธอกำลังเป็นนักเขียนดาวรุ่งของวงการวรรณกรรมเลยนะ หนังสือขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ประเด็นนี้ไม่น่าใช่ แล้วจะมีเรื่องอะไรอีกเล่า ที่ทำให้คนคนหนึ่งตัดสินใจฆ่าตัวตายได้

บ้าเอ๊ย จันทร์เจ้า...ทำไมมึงถึงคิดทำอะไรบ้าๆแบบนี้วะ...

ผมลูบผิวเซรามิกลื่นเรียบของแก้ว หวนคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ตั้งแต่แรก...

โครม!!!

แก้วเซรามิกในมือของผมร่วงหล่นลงที่พื้น แหลกสลายแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ โกโก้สีน้ำตาลเข้มไหลเลอะพรมสีขาว...มือของผมกำลังสั่น...

"ไม่ต้องเก็บหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันเก็บเอง คุณไปอาบน้ำอาบท่าให้ใจเย็นสักหน่อยดีกว่า"

นัยน์ตาหวานซึ้งของเธอที่มองมาเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงหาอาทรในตัวผม เธอทาบมือที่ใบหน้าผมถ่ายทอดความอบอุ่นผ่านฝ่ามือนิ่มนวลมาให้

"ขอโทษทียิหวา...ผม..."

ผมรู้สึกเหมือนแผงการควบคุมในตัวมันเสียไป...ผมไม่เป็นตัวเอง ความคิดทุกอย่างในหัวส่งเสียงร้องผสานกันจนแยกไม่ออก

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจ"

เธอยิ้ม...ยิ้มอ่อนโยนอบอุ่น...สาดส่องทอดทอลงมาในหัวใจที่หม่นครึ้มของผม...ผมรักเธอ...รักเธอเหลือเกิน...

เปรี้ยง!!!! 

"เฮือก!"

ผมตื่นมาบนเตียงกว้างในห้องนอน ต้องกระพริบตาสองสามครั้งถึงตระหนักได้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านหลังนั้นที่ผมเคยอยู่กับจันทร์เจ้า ความปวดเข้าเล่นงานผมอีกครั้งที่ขมับ เหงื่อไหลโทรมตัวจนเสื้อเปียกโชก ยิหวายังนอนอยู่ข้างๆ เส้นผมดำขลับระอยู่กับไหล่ขาวเนียน ผมทาบตัวโอบกอดเธอจากด้านหลัง ซูกใบหน้าเข้ากับซอกคอของเธอ...ผมอยากให้ไออุ่นของเธอช่วยบรรเทาความรู้สึกเศร้าที่กำลังกัดกินผมอยู่

"อืม..."

...TO BE CONTINUOUS...