05 : HUNGRY
ฉันหิวเหลือเกิน ฉันไม่ได้กินอะไรมากนานหลายวันแล้ว
ฉันเดินไปตามทางด้วยความอ่อนแรง แล้วก็ล้มลงด้วยความเหนื่อยล้า
และแล้วฉันรู้สึกถึงความสงบ ความสบายกาย ความร่มเย็น
ฉันมองขึ้นไป
ฉันเห็นดวงตาคู่ยักษ์ ปากอันใหญ๋ จมูกโด่งจ้องมองมาที่ฉัน
เขาเอื้อมใช้มือสีน้ำตาลอันเรียวเล็กหยิบผลไม้สีแดงจากผมสีเขียวของเขา
ฉันหยิบจากมือเขาแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
ฉันส่งยิ้มให้เขา
ทุกๆ วัน ฉันมาหาเขา
ทุกๆ ครั้งที่ฉันหิว เขาจะมอบผลไม้สีแดงให้แก่ฉันเสมอ
วันหนึ่ง ฉันตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงฟ้าร้อง
ฉันกลัวเหลือเกิน ฉันไม่อยากได้ยินเสียงนั้น
หลังจากเสียงฟ้าร้องสงบลง
ฉันมองเห็นทุกอย่างพังราบเป็นหน้ากลอง
ฉันเดินไปหาเขาด้วยความหิวอีกครั้ง
แต่เขาหายไปแล้ว เขาหายไปกับเสียงฟ้าร้อง
ท้องของฉันส่งเสียงออกมา
ฉันไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
ฉันหิวเหลือเกิน
06 : HIDDEN
นับตั้งแต่ฉันย้ายบ้านเข้ามาภายในซอย
ทุกๆ วันฉันต้องเดินผ่านหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งเป็นประจำ
เป็นบ้านไม้เก่าโกโรโกโส
รอบๆ บริเวณบ้าน มีต้นไม้ต้นเล็กๆ และหญ้าขึ้นอยู่เต็มไปหมด
ฉันไม่กล้ามองเข้าไปในตัวบ้านเลย
เพราะทุกๆ ครั้งที่มอง มันเหมือนกับสายตาของปีศาจที่พยายามอาฆาตฉัน
กลิ่นอายที่รุนแรงราวกับเชื้อเชิญให้ฉันอยากเข้าไปสัมผัสภายในบ้าน
บ้านหลังนี้มีความลับอะไรซ่อนเอาไว้ ฉันไม่อยากรู้ความลับนั้นเลย
และแล้ววันนี้ก็มาถึง
แม่ของฉันฝากน้ำผลไม้ให้ฉันเอาไปให้บ้านหลังดังกล่าว
ฉันต้องรับมันทั้งๆ ที่ฉันไม่เต็มใจจะรับ
เมื่อฉันเดินถึงหน้าบ้าน ฉันรู้สึกวังเวง เหมือนมีพลังงานบางอย่างปล่อยมาจากบ้านหลังนี้
ฉันเรียกคนภายในบ้าน ในไม่ช้ามีคนพยายามเดินออกมาต้อนรับฉัน
เป็นผู้หญิง ผมสีขาว ผิวหนังเหี่ยวย่น เดินหลังค่อม ถือไม้เท้าสี่ขา
แกพูดคุยกับฉันด้วยสีหน้าที่เป็นมิตรและเชิญฉันเข้าไปนั่งในบ้าน
ฉันรู้สึกเหมือนแม่มดที่กำลังยื่นแอปเปิ้ลอาบยาพิษให้เจ้าหญิงกินยังไงยังงั้น
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านของแกอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ฉันนั่งลงบนโซฟาสีดำ
แกก็นั่งข้างฉัน
แกชวนฉันคุยถึงเรื่องต่างๆ
แกพูดขอบใจฉันที่ฉันมาเยี่ยม
แกเล่าว่า ลูกๆ ของแกไปทำงานกันหมดแล้ว นานๆ จะกลับมาบ้าน
แกไม่มีใครอยู่ดูแลบ้าน
ฉันได้ฟังแล้วก็รู้สึกเศร้าใจ
บ้านหลังใหญ่หลังนี้ ซ่อนคนแก่คนหนึ่งที่นั่งเฝ้าคิดถึงลูกหลานจะมาเยี่ยมเยียน
07 : LOST
ฉันมองดูกรอบรูปที่ฉันถ่ายคู่แฟนของฉัน
ฉันมองปฏิทินที่ติดกับฝาผนัง แสดงให้เห็นเดือนที่ผ่านมา
ฉันมองบนเตียงนอนของฉันเอง
ฉันเห็นภาพจางๆ ของฉันและแฟนของฉัน
เราทั้งสองคนมีปากมีเสียงและปาเข้าของใส่กัน
เหมือนบทละครอันขมขื่น
เธอเปิดประตูและเดินหนีออกจากห้องนี้ไป ปล่อยให้ฉันนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนเตียงนอน
ฉันเจอกับฉากเหล่านี้เป็นประจำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มันยังคงติดอยู่ในความทรงจำฉันไม่ได้หายไปไหน
ภาพเหล่านั้นยังคงอยู่ในหัวของฉัน มีแต่เธอเท่านั้นที่หายไป
ฉันสูญเสียเธอไปแล้วใช่ไหม
วันหนึ่งมีเสียงเอะอะวุ่นวายตรงที่หน้าประตูห้องของฉันตั้งแต่เช้า
มีคนพยายามเปิดประตูเข้ามา
มีพระสงฆ์รูปหนึ่งเป็นเดินนำหน้าขบวนผู้คน
ฉันเห็นพ่อ แม่ พี่น้อง และญาติๆ ของฉัน
พวกเขาแต่งชุดสีขาว ถือเส้นด้ายสีขาว
พ่อของฉันถือกรอบรูปที่มีรูปใบหน้าของฉัน
ทันทีที่ฉันมองรูป
ฉันรู้แล้ว...ว่าฉันไม่ได้สูญเสียเธอไปเท่านั้น
ฉันรู้แล้ว...ว่าฉันสูญเสียอะไรไป
ฉันรู้แล้ว...ว่าสิ่งที่ฉันสูญเสียไป ไม่มีทางย้อนคืนกลับมา
เธอคนนั้นยังคงอยู่ แต่ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายสูญเสีย
ฉันสูญเสียไปแล้วใช่ไหม
08 : ROCK
ตั้งแต่ฉันเติบโตขึ้นมา
หัวฉันใหญ่ไม่เหมือนใครคนอื่นๆ หนังท้องมีลวดลายที่แปลกตา
มือฉันใหญ่ราวกับไม้พายเรือ ตัวฉันสูงราวกับยักษ์ปักหลั่น
พวกเขาคงเกลียดรูปร่างอันอัปลักษณ์ของฉันแน่ๆ
เมื่อฉันเอาขนมไปให้เพื่อนบ้าน
พวกเขาปาถั่วใส่ฉัน และปิดบ้านไม่ต้อนรับฉัน
ฉันนั่งร้องไห้ในบ้านของตัวเอง ไม่มีใครเล่นกับฉันเลย
วันหนึ่งมีพายุไต้ฝุ่นรุนแรงพัดถล่มในเขตหมู่บ้านของฉัน
มันหอบเอาหลังคา ประตู หน้าต่างของบ้านหลายหลังในหมู่บ้านนี้ไป
หลังจากพายุสงบ ฉันเห็นบ้านหลายหลังพังพินาศ
ฉันใช้มืออันใหญ่แหวกกองไม้ที่ทับร่างเพื่อนบ้านของฉัน
ฉันใช้ท่อนแขนอันใหญ่แบกร่างเพื่อนบ้านของฉัน
ฉันใช้ความสูงใหญ่ค้นหาเพื่อนบ้านของฉัน
ไม่นาน ทุกคนก็อยู่ในสถานที่ปลอดภัย
ผ่านไปนานหลายวัน
บ้านหลายหลังถูกซ่อมแซมให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
บ้านหลายหลังถูกสร้างขึ้นมาใหม่ทดแทนจากบ้านหลังเดิม
หมู่บ้านของฉันฟื้นคืนกลับมาอีกครั้ง
วันต่อมา เพื่อนบ้านหลายคนมาเยี่ยมและนำขนมมามอบให้กับฉัน
ฉันรู้สึกดีใจจนน้ำตาไหลออกมา
พวกเขาไม่ได้มองฉันเหมือนของข้างทางอีกแล้ว
พวกเขาไม่ได้ปล่อยทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวลำพัง
ฉันชอบสิ่งเหล่านี้ที่สุดเลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in