เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
[30 FICTOBER] : จักรวาลของฉันHacker Dewdie
HUNGRY HIDDEN LOST ROCK
  • 05 : HUNGRY

           ฉันหิวเหลือเกิน ฉันไม่ได้กินอะไรมากนานหลายวันแล้ว
           ฉันเดินไปตามทางด้วยความอ่อนแรง แล้วก็ล้มลงด้วยความเหนื่อยล้า
           และแล้วฉันรู้สึกถึงความสงบ ความสบายกาย ความร่มเย็น
           ฉันมองขึ้นไป
           ฉันเห็นดวงตาคู่ยักษ์  ปากอันใหญ๋ จมูกโด่งจ้องมองมาที่ฉัน
           เขาเอื้อมใช้มือสีน้ำตาลอันเรียวเล็กหยิบผลไม้สีแดงจากผมสีเขียวของเขา 
           ฉันหยิบจากมือเขาแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
           ฉันส่งยิ้มให้เขา
           ทุกๆ วัน ฉันมาหาเขา
           ทุกๆ ครั้งที่ฉันหิว เขาจะมอบผลไม้สีแดงให้แก่ฉันเสมอ
           วันหนึ่ง ฉันตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงฟ้าร้อง
           ฉันกลัวเหลือเกิน ฉันไม่อยากได้ยินเสียงนั้น
           หลังจากเสียงฟ้าร้องสงบลง
           ฉันมองเห็นทุกอย่างพังราบเป็นหน้ากลอง
           ฉันเดินไปหาเขาด้วยความหิวอีกครั้ง
           แต่เขาหายไปแล้ว เขาหายไปกับเสียงฟ้าร้อง
           ท้องของฉันส่งเสียงออกมา
           ฉันไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
           ฉันหิวเหลือเกิน

    06 : HIDDEN
          
           นับตั้งแต่ฉันย้ายบ้านเข้ามาภายในซอย
           ทุกๆ วันฉันต้องเดินผ่านหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งเป็นประจำ
           เป็นบ้านไม้เก่าโกโรโกโส
           รอบๆ บริเวณบ้าน มีต้นไม้ต้นเล็กๆ และหญ้าขึ้นอยู่เต็มไปหมด
           ฉันไม่กล้ามองเข้าไปในตัวบ้านเลย
           เพราะทุกๆ ครั้งที่มอง มันเหมือนกับสายตาของปีศาจที่พยายามอาฆาตฉัน
           กลิ่นอายที่รุนแรงราวกับเชื้อเชิญให้ฉันอยากเข้าไปสัมผัสภายในบ้าน
           บ้านหลังนี้มีความลับอะไรซ่อนเอาไว้ ฉันไม่อยากรู้ความลับนั้นเลย
           และแล้ววันนี้ก็มาถึง
           แม่ของฉันฝากน้ำผลไม้ให้ฉันเอาไปให้บ้านหลังดังกล่าว
           ฉันต้องรับมันทั้งๆ ที่ฉันไม่เต็มใจจะรับ
           เมื่อฉันเดินถึงหน้าบ้าน ฉันรู้สึกวังเวง เหมือนมีพลังงานบางอย่างปล่อยมาจากบ้านหลังนี้
           ฉันเรียกคนภายในบ้าน ในไม่ช้ามีคนพยายามเดินออกมาต้อนรับฉัน
           เป็นผู้หญิง ผมสีขาว ผิวหนังเหี่ยวย่น เดินหลังค่อม ถือไม้เท้าสี่ขา
           แกพูดคุยกับฉันด้วยสีหน้าที่เป็นมิตรและเชิญฉันเข้าไปนั่งในบ้าน             
           ฉันรู้สึกเหมือนแม่มดที่กำลังยื่นแอปเปิ้ลอาบยาพิษให้เจ้าหญิงกินยังไงยังงั้น
           ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านของแกอย่างกล้าๆ กลัวๆ
           ฉันนั่งลงบนโซฟาสีดำ 
           แกก็นั่งข้างฉัน 
           แกชวนฉันคุยถึงเรื่องต่างๆ
           แกพูดขอบใจฉันที่ฉันมาเยี่ยม
           แกเล่าว่า ลูกๆ ของแกไปทำงานกันหมดแล้ว นานๆ จะกลับมาบ้าน 
           แกไม่มีใครอยู่ดูแลบ้าน
           ฉันได้ฟังแล้วก็รู้สึกเศร้าใจ
           บ้านหลังใหญ่หลังนี้ ซ่อนคนแก่คนหนึ่งที่นั่งเฝ้าคิดถึงลูกหลานจะมาเยี่ยมเยียน
           

    07 : LOST

           ฉันมองดูกรอบรูปที่ฉันถ่ายคู่แฟนของฉัน
           ฉันมองปฏิทินที่ติดกับฝาผนัง แสดงให้เห็นเดือนที่ผ่านมา
           ฉันมองบนเตียงนอนของฉันเอง
           ฉันเห็นภาพจางๆ ของฉันและแฟนของฉัน
           เราทั้งสองคนมีปากมีเสียงและปาเข้าของใส่กัน 
           เหมือนบทละครอันขมขื่น
           เธอเปิดประตูและเดินหนีออกจากห้องนี้ไป  ปล่อยให้ฉันนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนเตียงนอน
           ฉันเจอกับฉากเหล่านี้เป็นประจำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
           มันยังคงติดอยู่ในความทรงจำฉันไม่ได้หายไปไหน
           ภาพเหล่านั้นยังคงอยู่ในหัวของฉัน มีแต่เธอเท่านั้นที่หายไป
           ฉันสูญเสียเธอไปแล้วใช่ไหม
           วันหนึ่งมีเสียงเอะอะวุ่นวายตรงที่หน้าประตูห้องของฉันตั้งแต่เช้า
           มีคนพยายามเปิดประตูเข้ามา 
           มีพระสงฆ์รูปหนึ่งเป็นเดินนำหน้าขบวนผู้คน        
           ฉันเห็นพ่อ แม่ พี่น้อง และญาติๆ ของฉัน
           พวกเขาแต่งชุดสีขาว ถือเส้นด้ายสีขาว 
           พ่อของฉันถือกรอบรูปที่มีรูปใบหน้าของฉัน
           ทันทีที่ฉันมองรูป
           ฉันรู้แล้ว...ว่าฉันไม่ได้สูญเสียเธอไปเท่านั้น
           ฉันรู้แล้ว...ว่าฉันสูญเสียอะไรไป
           ฉันรู้แล้ว...ว่าสิ่งที่ฉันสูญเสียไป ไม่มีทางย้อนคืนกลับมา
           เธอคนนั้นยังคงอยู่ แต่ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายสูญเสีย
           ฉันสูญเสียไปแล้วใช่ไหม

    08 : ROCK

           ตั้งแต่ฉันเติบโตขึ้นมา
           หัวฉันใหญ่ไม่เหมือนใครคนอื่นๆ หนังท้องมีลวดลายที่แปลกตา
           มือฉันใหญ่ราวกับไม้พายเรือ ตัวฉันสูงราวกับยักษ์ปักหลั่น
           พวกเขาคงเกลียดรูปร่างอันอัปลักษณ์ของฉันแน่ๆ
           เมื่อฉันเอาขนมไปให้เพื่อนบ้าน 
           พวกเขาปาถั่วใส่ฉัน และปิดบ้านไม่ต้อนรับฉัน
           ฉันนั่งร้องไห้ในบ้านของตัวเอง ไม่มีใครเล่นกับฉันเลย     
           วันหนึ่งมีพายุไต้ฝุ่นรุนแรงพัดถล่มในเขตหมู่บ้านของฉัน
           มันหอบเอาหลังคา ประตู หน้าต่างของบ้านหลายหลังในหมู่บ้านนี้ไป
           หลังจากพายุสงบ ฉันเห็นบ้านหลายหลังพังพินาศ
           ฉันใช้มืออันใหญ่แหวกกองไม้ที่ทับร่างเพื่อนบ้านของฉัน
           ฉันใช้ท่อนแขนอันใหญ่แบกร่างเพื่อนบ้านของฉัน
           ฉันใช้ความสูงใหญ่ค้นหาเพื่อนบ้านของฉัน
           ไม่นาน ทุกคนก็อยู่ในสถานที่ปลอดภัย
           ผ่านไปนานหลายวัน 
           บ้านหลายหลังถูกซ่อมแซมให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม 
           บ้านหลายหลังถูกสร้างขึ้นมาใหม่ทดแทนจากบ้านหลังเดิม
           หมู่บ้านของฉันฟื้นคืนกลับมาอีกครั้ง
           วันต่อมา เพื่อนบ้านหลายคนมาเยี่ยมและนำขนมมามอบให้กับฉัน
           ฉันรู้สึกดีใจจนน้ำตาไหลออกมา
           พวกเขาไม่ได้มองฉันเหมือนของข้างทางอีกแล้ว
           พวกเขาไม่ได้ปล่อยทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวลำพัง
           ฉันชอบสิ่งเหล่านี้ที่สุดเลย
           
           
           
     
          
          
         

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in