แต่สำหรับฉัน สิ่งที่เกลียดและกลัวได้มากที่สุดเชื่อว่าเป็นสิ่งที่คนไทยจำนวนมากก็ขยาดไม่แพ้กัน แต่ยังไงก็ยังต้องพัวพันกับมันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันอยู่ดี เจ้าสิ่งนั้นก็คือ ‘ภาษาอังกฤษ’ ค่ะ!!!!!

ไม่เชื่อเหรอคะ ได้!! เดี๋ยวเจ้จะลิสต์ให้ดูว่าความกลัวและความพังของสกิลเจ้คือระดับไหน

เริ่มกันที่สมัยประถมฯ ทำาข้อสอบ Wh-questions มีข้อนึงถามว่า “... is your name?” เจ้ก็ตอบ ‘Where’!!!

ต่อด้วยสอบตรง Smart I บัญชีธรรมศาสตร์มีทั้งหมด 4 พาร์ต พาร์ตอื่นได้ 70-80 อัพหมด แต่ภาษาอังกฤษได้ 20 ไม่ผ่านเกณฑ์ขั้นต่ำนะหนู คือต่อให้พาร์ตอื่นได้ร้อยเต็ม เขาก็ไม่ให้ดิฉันผ่านเข้าไปรอบ
สัมภาษณ์อะค่ะ จะ Entrance ไม่ติดสักคณะหรือตัดโอกาสไปมากๆ ก็เพราะตรงนี้แหละ

บรรลัยสุดก็คงเป็นตอนอยู่มหา’ลัยได้อยู่เซคสุดท้าย (โง่ที่สุด) ตั้งแต่ปี 1ยัน ปี 4 (มีตอนปี 1 เทอม 1 ที่อยู่เซคกลางๆ เพราะเขาจัดเซคเรียงตามรายชื่อ) แถมพอตัดเกรดแยกเซคต่างหากก็ยังได้ D ไม่ก็ D+
ดีสุดที่เคยได้มาน่าจะป็น C+ แต่ไม่ใช่เพราะเก่งหรอกค่ะคุณ แต่เพราะเทอมนั้นไปขอพรกับเทพทันใจซึ่งขอผ่านโฆษณาทัวร์ทางทีวีกับ อ.เผ่าทอง ทองเจือ (ไม่ได้ค่าโฆษณา)

ยังไม่หมดเพียงเท่านั้นค่ะ สมัยเป็นสาวน้อยเฟรชชี่เคยมีความคิดว่าไม่ได้ละ ฉันจะต้องฝึกภาษา จึงตัดสินใจไปสอบวัดระดับภาษาที่ Boston Bright ซึ่งขายขี้หน้ามาก มี 15 เลเวล เจ้ได้เลเวล 2 ซึ่งเป็นระดับเดียวกับเด็กอนุบาลที่กำาลังจะขึ้นชั้นประถมฯ เลยค่ะ

พีคกว่านั้นคือตอนสอบ Speaking กับฝรั่ง จำาได้ว่าตอบได้แค่คำาถาม “What is your name?” กับ “How old are you?” นอกจากนั้นดิฉันก็ Sorry หมดเลยค่ะ เพราะฟังไม่รู้เรื่อง...

ยังไม่หมด! อย่าคิดว่าสกิลเทพของฉันจะหมดลงง่ายๆ สมัยปี 1 ข้อสอบให้ ‘Paraphrase’ ประโยคหรือบทความ ซึ่งการ ‘พาราเฟส’ เนี่ยมันก็คือการเขียนประโยคในรูปแบบที่ต่างแต่ได้ใจความเหมือนเดิม เช่น ฉันตีแมว เราก็อาจจะเขียนใหม่ว่า แมวถูกฉันตี ประมาณนี้

แต่อีนี่ไม่ใช่! ฉันตีแมวก็อ๋อ ถ้าก๊อปคำาเดิมมาเป๊ะๆ อาจารย์จะให้ศูนย์ใช่ไหม ฉันเลยเปลี่ยนคำาให้เป็น “ฉันตีหมา” แทนละกัน แค่นี้ก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ขุ่นพระขุ่นเจ้า!!! ส่วน Copy แปลว่า ลอกเลียน ทำตาม ใช่ไหม พาราเฟสเปลี่ยนศัพท์ไป ฉันก็เปลี่ยนใหม่ให้เป็น ‘Do follow’

คำตอบของเจ้เขียนเป็นอังกฤษได้ประมาณนี้ : A poor grandmother was surprised and shot herself to death after being robbed by a burglar.

ปี 3 เทอมต่อมายิ่งแล้วใหญ่ ขนาดอนุญาตให้เอาดิกชันนารีเข้าห้องสอบได้ก็ยังแปล ‘ภาวะโลกร้อน’ หรือ ‘Global Warming’ เป็น ‘Hot World’ คนเอาไปเมาท์กันทั้งคณะภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงจากรุ่นสู่รุ่น

ด้วยความเป็นสาวน้อยร่างบางที่มี EQ สูง (แต่ IQ อาจจะต่ำ) ทั้งพรสวรรค์ (อันริบหรี่) บวกกับพรแสวง (ที่มีเยอะมาก) กัลยาณมิตร ความเมตตาจากครูบาอาจารย์ จนแล้วจนรอด ในที่สุดดิฉันก็สามารถเรียนจบนิเทศจุฬาฯ ได้อย่างที่หวัง ด้วยผลการเรียน ‘เกือบ’ นิยมอันดับ 2 หรือก็คือขาดอีก 0.02 ก็จะได้เกียรตินิยมแล้วอะค่ะ

ทำให้ดิฉันอยากจะเบ่งและกรี๊ดออกมา ถ้าไม่มีภาษาอังกฤษที่หน่วยกิตบึ้มมากเหมือนนมของเอมมี่ Maxim ที่ต้องเรียนถึงเจ็ดเทอม แถมฉันก็ดันได้ D มาโดยตลอด (หมายถึงเกรดนะคะไม่ใช่ว่าเรียนดี) ฉันจึงรู้สึกว่า โอ๊ยยยยย ถ้าไม่มีวิชานี้เกรดคงพุ่งสูงทะลุดาวพลูโตไปละ

ความกดดันที่เพิ่มขึ้นแปรผันกับเวลาที่ผ่านไป ในที่สุดเพื่อตัดความรำคาญของพ่อ แถม Win-Win ด้วยกันทั้งสองฝ่ายจึงเผลอตอบพ่อไปว่า “โอเค ไม่อยากทำางาน แต่อยากไปเรียนต่อโทที่เมืองนอกค่ะ”
...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อารมณ์ชั่ววูบมากๆ

สรุปจากวันนั้นก็กลายเป็นว่าฉันจะต้องไปเรียนโทที่เมืองนอกโดยที่ยังไม่รู้ว่าจะเลือกเมืองอะไร คณะอะไรเลยค่ะ ให้มันได้อย่างนี้สิ!

แต่ยังไงก็ตาม เมื่อตระหนักแล้วว่าการไม่ถนัดเรื่องภาษาทำให้ชีวิตลำบากขึ้น และต้องสูญเสียโอกาสและความก้าวหน้าในชีวิตไปอีกมากมาย ฉันเลยรู้สึกวัลลาบี มีแรงผลักดัน อยากพัฒนาตัวเองให้ได้ และสัญญากับตัวเองไว้ว่าวันหนึ่งฉันจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ก้าวไปถึงจุดจุดนั้น (ดราม่าเวอร์)

ฉะนั้นฉันจึงใช้วิธี ‘ตาต่อตา ฟันต่อฟัน’ ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลยว่า หญิงไทยจากเมืองดอกบัวคนนี้จะโกอินเตอร์ได้หรือไม่ และเรื่องราวทั้งหมดก็ได้เริ่มต้นขึ้น…