"ขืนบอกเจ้า เจ้าคงให้ข้าทำลายเด็กคนนี้แน่ เพราะคิดว่าข้าคงเกลียดอาเยวี่ยนมาก จะให้ข้าทนทำใจมองอาเยวี่ยนได้อย่างไร ใช่ไหม?" เว่ยอู๋เซี่ยนว่า "ข้าสารภาพ ข้าเองก็เคยคิด น่าจะคิดเหมือนคนที่ต้องเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันกับข้าทุกคน ว่าข้าจะทนทำใจมองเขาได้ไหม มองแล้วจะยิ่งตอกย้ำเรื่องราวที่เกิดขึ้นหรือเปล่า ข้าเฝ้าครุ่นคิดเรื่องนี้ทุกวันตั้งแต่รู้ตัวว่าข้าท้องอาเยวี่ยน...อาฉิง ข้าเคยมองไปที่แปลงหัวผักกาดที่ปลูกไว้ คิดอยากฝังเขาไว้ในนั้น ข้าจะได้ไม่ต้องเห็นเงาร่างของคนที่ข้าเกลียดอีกด้วยซ้ำ"

"เว่ยอู๋เซี่ยน"

"แต่ข้าทำไม่ได้ ตั้งแต่เขาเกิด ชีวิตที่เหมือนไม่มีใครของข้าก็ได้รับการเติมเต็ม ข้าที่กลายเป็นมารโดยสมบูรณ์ ไม่อาจกลับอวิ๋นเมิ่งเพราะคิดว่าจะทำให้เจียงเฉิงและคนอื่นๆเดือดร้อนทั้งๆที่ข้าสาบานไว้ว่าจะอยู่เคียงข้างเขา ข้าผิดคำสาบานต่อท่านลุงเจียงและอวี๋ฟูเหริน ต้องอยู่โดดเดี่ยวลำพัง ฟ้าไม่ตอบ ดินไม่ขาน มีเพียงอาเยวี่ยนที่ร้องหาข้า ไม่มีข้า เขาก็อยู่ไม่ได้"

"เว่ยอู่เซี่ยน เจ้าไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ เจ้าจะทำร้ายตนเองไปเพื่ออะไร?" เวินฉิงยังคงไม่เข้าใจความคิดของอีกฝ่ายเหมือนเดิม และไม่มีวันจะเข้าใจด้วย

"ทำร้ายตนเอง? ไม่หรอก ข้าเต็มใจ มิเช่นนั้นข้าจะตั้งชื่อเขาว่า เยวี่ยน (เต็มใจ) หรือ?"

"คำว่า เยวี่ยน แปลว่าเต็มใจ นั่นเพราะมีความหมายแฝง เต็มใจ...มาจากความสมัครใจ ความปรารถนา ความรัก...แล้วเจ้ามีสิ่งนั้นหรือเปล่าตอนที่ทำให้อาเยวี่ยนเกิดมา?" เวินฉิง เอ่ย 

เว่ยอู๋เซี่ยนได้แต่นิ่งเงียบ เขามักไม่ค่อยอมทุกข์ซึมเซาง่ายๆ มักมีรอยยิ้มที่สดใสอยู่เสมอ แต่บัดนี้เขานิ่งเงียบคล้ายพยายามกลืนก้อนเลือดที่จุกอยู่ที่คอ ไม่ให้มันกระอักออกมา เขามองหน้าอาเยวี่ยนที่เริ่มลืมตาได้แล้ว ตาของอาเยวี่ยนสีเทาอ่อน เหมือนเขา รวมไปถึงองคาพยพส่วนอื่นก็ถอดแบบจากเขา ไม่ได้อะไรไปจากสุนัขแซ่เวินไปเลยแม้แต่ส่วนเสี้ยว ทั้งยังขยันมองตาม ส่งเสียงอ้อแอ้และรอยยิ้มให้กับเขาได้ทั้งวัน

แค่นั้นก็พอ เพียงพอที่จะให้เขารักอาเยวี่ยนปานแก้วตาดวงใจ

"เมื่อก่อนไม่ บัดนี้ใช่" เว่ยอู๋เซี่ยนส่งรอยยิ้มสดใสเกลื่อนหน้า ไร้การกลบเกลื่อนเสแสร้ง เวินฉิงได้แต่ถอนใจหนักหน่วง เรื่องล่วงเลยมาจนบัดนี้ จะให้นางเอ่ยอะไรอีก มีแต่ตอกย้ำซ้ำแผลใจกันเสียเปล่าๆ 

"แล้วอย่างไร เจ้าแนะนำตัวเขาเสียขนาดนี้ จะให้ข้าทำอะไร?"

"เจ้ากับเวินหนิงเพียงรับเขาเข้าสกุลเวินก็พอ ให้เขาได้ใช้แซ่เวิน จะให้เป็นหลานของพวกเจ้าหรือลูกพี่ลูกน้องก็แล้วแต่ใจเจ้า เวลาแนะนำเขากับใครๆข้าก็จะแนะนำตามนั้น"

"ทำไมไม่ให้ใช้แซ่เว่ย?"

"อี๋หลิงเหล่าจู ชื่อเสียงฉาวโฉ่ ถ้ามีคนรู้ว่าอาเยวี่ยนเป็นลูกข้าย่อมเดือดร้อน" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ย "ให้เขามีท่านอากับท่านป้าที่น่ารักเช่นเจ้ากับเวินหนิงดีกว่าเป็นไหนๆ

"แล้วจะให้อาเยวี่ยนมาอยู่กับข้าหรือ?" เวินฉิงเลิกค้ิวถามพลางจ้องมองทารกน้อยในห่อผ้า น่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้สิ เด็กบ้านี่ถึงรักขนาดนี้

"สภาพของเวินหนิงยังไม่มั่นคง ด้วยเพราะสิ้นชีพอย่างทรมานจึงยังคงความดุร้าย ไว้ข้าจะรักษาเขา ให้เขาดีขึ้นกว่านี้ มีสติสัมปชัญญะกว่านี้ แล้วข้าจะให้อาเยวี่ยนไปอยู่กับเจ้า"

"เข้าใจแล้ว" เวินฉิงพยักหน้าพลางลูบศีรษะทุยของอาเยวี่ยนเบาๆแล้วแค่นยิ้ม การรักษาอาการเวินหนิงไม่ได้ทำกันง่ายๆ ใช้เวลาเป็นเดิือนไปจนถึงปี 

ปากบอกว่าจะยกให้ คงเพียงข้ออ้างมากกว่า...

..........

นับตั้งแต่อาเยวี่ยนเกิด เว่ยอู๋เซี่ยนหรือปรมาจารย์อี๋หลิงก็ดูแลอาเยวี่ยนด้วยตนเองมาโดยตลอด แม้จะเก้กังไร้ประสบการณ์ จะเหลียวมองหาผู้ที่จะให้คำปรึกษาก็มีเพียงผีดิบที่ดูจะช่วยอะไรเขาไม่ได้มาก เวินฉิงก็นานๆมาที สิ่งที่เขาต้องทำในฐานะอี๋หลิงเหล่าจู่นั้นก็มีมาก แต่กระนั้นเขาก็ไม่เคยละเลยอาหารสามมื้อและความเป็นอยู่ของเด็กน้อยแม้สักครั้ง เขาจริงจังกับการเขียนตำราเพื่อถ่ายทอดความรู้และศาสตร์มืดที่เขาคิดค้นขึ้นมา แต่เมื่ออาเยวี่ยนที่เขาวางไว้ในตะกร้าที่ตั้งอยู่ข้างๆกันเกิดร้องโยเย เขาก็พร้อมที่จะโยนงานทั้งหมดไปให้ไกลแล้วมาดูแลร่างกระจ้อยในอ้อมแขนทันที

อาเยวี่ยนน้อยตัวอวบขาวกว่าตอนแรกเกิดและร้องเรียกผู้ให้กำเนิดเสียงดังจนเว่ยอู๋เซี่ยนแทบเขียนตำราไม่รู้เรื่อง คราแรกเขาพยายามโยกตัวไปมาแล้วลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยน แต่เสียงร้องไห้บาดหูนั้นยังคงสั่นสะเทือนประสาทที่นอนไม่พอของเขาอย่างต่อเนื่อง จะให้เขาเป่าขลุ่ยเฉินฉิงให้หลับก็ไม่ได้ อุ้มเด็กไว้แขนหนึ่ง จะไปเป่าถนัดได้อย่างไร

ชายหนุ่มจนปัญญา เขาจึงนั่งลงแล้วพิจารณาใบหน้าของอาเยวี่ยนชัดๆ เว่ยอู๋เซี่ยนหน้าเผือดสีเมื่อเห็นว่าหน้าผากทุยของทารกน้อยเป็นสีดำคล้ำ

นี่คืออาการของคนโดนพิษผีดิบ!

เขามองไปรอบๆ ก็จำได้ว่าเขาสั่งให้ผีดิบหญิงตนหนึ่งถือตะกร้าที่มีอาเยวี่ยนมาวางไว้ข้างเขาขณะที่เขียนตำรา นัยว่าน้ำลายผีดิบคงหยดโดนที่ตะกร้าโดยไม่ตั้งใจ ทำให้พิษร้ายจากผีดิบเข้าร่างอาเยวี่ยน จึงทำให้เป็นเช่นนี้

"ต้องรีบรักษา" เขาเอ่ยกับตัวเอง พยายามสงบสติอารมณ์ระงับอาการตื่นตกใจขณะเดินเข้าไปในครัว โชคดีที่ก่อนจะคลอด เขาเข้าไปในเมืองซื้อข้าวเหนียวมากักตุนไว้ เขารีบใส่ข้าวเหนียวกำมือหนึ่งลงหม้อ ตามด้วยน้ำ เคี่ยวจนสุกนิ่มแล้วรินเอาแต่น้ำ รอจนเย็น แล้วจึงใช้ช้อนไม้ตักป้อนอาเยวี่ยนทีละคำ

เวินฉิง พี่สาวของเวินหนิงเคยเตือนเอาไว้ เด็กทารกไม่ควรดื่มน้ำ เพราะอาจทำให้เด็กเสียชีวิต แต่สำหรับในตอนนี้เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว ในใจจรดจ่อที่จะรักษาชีวิตของเด็กน้อยเอาไว้อย่างสุดความสามารถ  เขาให้กำเนิดออกมาแล้ว อย่างไรเสียก็จะไม่มีวันให้เป็นอะไรไปเด็ดขาด เขาป้อนน้ำข้าวเหนียวให้อาเยวี่ยนไปได้ครึ่งชาม อาการก็ทุเลาลง ทำเอาเว่ยอู๋เซียนหายใจได้ทั่วท้องอีกครั้ง เขามองอาเยวี่ยนที่หลับสนิทอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจบางอย่าง

@@@@@@@@

เว่ยอู๋เซี่ยนแลเห็นว่าการที่ให้เด็กทารกอยู่ในล่วนจั่งกั่งซึ่งเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยธาตุหยิน ไอมาร และกลิ่นอายอัปมงคลนั้นไม่ค่อยเหมาะสมนัก พออาเยวี่ยนอายุได้สามเดือนคอแข็งพออุ้มพาไปไหนมาไหนได้แล้ว เว่ยอู๋เซี่ยนจึงปลอมตัวเป็นชาวบ้าน พาอาเยวี่ยนลงเขา ท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆในแถบอี๋หลิง ท่าทีของอาเยวี่ยนดูร่าเริงแจ่มใสนัก โปรยยิ้มหวานให้ใครต่อใครจนพากันหลงรัก อีกทั้งเห็นเว่ยอู๋เซี่ยนเป็นพ่อลูกอ่อนก็ยื่นมือเข้าช่วยเหลือเขามากมาย กลับเข้าโรงเตี๊ยมแต่ละครั้งมักได้ขนมของกินของเล่นมาเป็นตะกร้า