ทุกครั้งที่เราเจอกันคุณดูเหนื่อยกับการมีชีวิต หมดหวัง หมดไฟ

ผมจะทำยังไงดีที่จะทำให้คุณไม่เป็นแบบนั้น

ตัวผมเองก็ใช่ย่อย ไฟมอดหมดสิ้น เหนื่อยหน่ายเหมือนกัน

แต่คุณรู้มั้ย ผมรับรู้ได้ถึงการมีชีวิตต่อไปในวันข้างหน้าอย่างเป็นสุขเมื่อรู้ว่าจะมีคุณอยู่ข้างกัน

ผมอยากกอด อยากปลอบประโลม อยากขับไล่ทุกสิ่งอย่างที่ทำให้คุณต้องเป็นอย่างนั้น

อยากให้คุณรู้สึกสุข ผมอยากเห็นคุณยิ้ม อยากให้คุณรู้สึกว่าโลกใบนี้มันสดใส

อยากให้คุณมีความสุขกับสิ่งเล็ก ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

ข้าวหมูกรอบจานนั้นที่คุณกิน กาแฟแก้วนั้นที่คุณดื่ม บุหรี่มวนนั้นที่มอดไหม้

สิ่งเล็ก ๆ เหล่านั้นจะช่วยเยียวยาให้คุณสุขใจ

แม้จะเล็กจ้อยแต่ก็ทำให้คุณได้รับรู้ถึงเสี้ยววินาทีแห่งความสุข

ผมคิดถึงคุณ แม้ว่าเราจะเพิ่งจากกันมา แต่ผมยังอยากกอดคุณไว้ให้แน่น ๆ 

กอดให้นาน ๆ ให้สมกับความคิดถึงที่ผมมี

ผมเพ้อเจ้อและฟุ้งซ่านเหลือเกินในเวลาที่ไม่มีคุณ

คุณจะรู้สึกบ้างมั้ย

คุณจะคิดถึงผมบ้างมั้ย

คำถามแสนบ้าเหล่านี้วนเวียนมาเยี่ยมเยือนผมตลอดเวลา

เพราะชีวิตผมมีเด็กน้อยหน้าตาเบื่อโลกเบื่อชีวิตที่ผมหลงรัก

ผมคิดถึงคุณ

คิดถึงคุณเหลือเกิน

4 สิงหา 62