เราเองก็เหมือนกัน กลัวสิ่งที่เรียกว่า "ความผิดพลาด" มาก

จนทำให้กลายเป็นคนประเภท Perfectionist

แต่มันก็มีความตลกตรงที่ว่า เป็นมนุษย์ไทป์เพอร์เฟ็ค

แต่บางทีก็ทำงานออกมาไม่เพอร์เฟ็คเลย

คือมีความเป๊ะกับตัวเอง แต่มันก็มีความพลาดบ้างอะไรบ้าง

พอพลาดทีก็รู้สึกเฟล

โทษตัวเองไปเรื่อย

------------------------------

เวลาไปหาจิตแพทย์ สิ่งหนึ่งที่หมอชอบถามอยู่เสมอคือ

"รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไหมคะ"

ตอนแรกๆ เรารู้สึกว่า แทบจะเรียกว่าไร้ค่าเลยมั้ง

ชีวิตตัวเองไม่เห็นมีอะไรน่าภูมิใจเลย

ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง บางทีก็ทำพลาด จนถูกคนรอบข้างติเตียน

แต่...หมอไม่ว่าอะไรเราเลยนะคะ

แต่เธอกลับบอกว่า

มันเป็นเรื่องปกติมากเลยที่คนเราจะพลาดกันได้

และเธอก็เล่าถึงเรื่องหมีพูห์ให้ฟัง

สิ่งสำคัญไม่ใช่ว่าเราเก่ง เราเพอร์เฟ็คแค่ไหน

แต่มันอยู่ที่ว่าเรามีความสุขหรือเปล่า

เราอาจจะมีความสุขกับชีวิตเรียบงาม

ที่ไม่ต้องสมบูรณ์แบบก็ได้

------------------------------

และเราก็ได้ค้นพบระหว่างการพูดคุยกับหมอว่า

ความเพอร์เฟ็ค ความเป๊ะมากเกินไป

ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราเกิดความรู้สึกซึมเศร้า

หรือทำให้เราวิตกกังวล คิดอะไรไปก่อนล่วงหน้า

จริงๆ ความเฟอร์เฟ็คก็เป็นสิ่งที่ดีค่ะ

เวลาเราทำงานเราก็ไม่อยากให้เกิดความผิดพลาดหรอก

แต่ในบางทีเราก็ต้องยืดหยุ่นกับมันบ้าง

เพอร์เฟ็คได้อย่างมีลิมิต

เพอร์เฟ็คได้ แต่อย่าลืมว่าความสุขที่แท้จริงเราคืออะไร

และอย่าให้ความเป๊ะ ความสมบูรณ์แบบ มาพรากความเป็นมนุษย์ของเราไป

หากเราเป็นคนหนึ่งที่ชอบพูดคำว่า "ไม่เป็นไร" กับคนอื่น
ก็อย่าลืมพูดคำนั้นกับตัวเองด้วย

------------------------------

ก่อนที่เราจะเปิดประตูออกจากห้อง หมอก็พูดทิ้งท้ายไว้ว่า

หมอไม่ได้หมายความว่า ให้ทำให้ชีวิตพลาดหรอกค่ะ

แต่เธอกำลังจะบอกว่า ถ้ามัจะพลาด ก็วิ่งพุ่งชนเข้าหามันเลย

อย่าวิ่งหนีจากมันอีก พลาดก็พลาดไป ไม่เห็นจะเป็นไร