ความประทับใจแรกสำหรับเราในการดูซีรีส์เรื่องนี้ก็คือการคมนาคมค่ะ ทุกคนอาจจะงงว่าคืออะไร ต้องเกริ่นก่อนว่าตัวละครหลักอาศัยอยู่ที่จังหวักคยองกีโด แต่ต้องมาทำงานที่โซล ซึ่งการเดินทางใช้เวลาค่อนข้างนาน และด้วยการที่บ้านอยู่ใกล้ทำให้ตัวละครหลักต้องรีบออกจากบ้านแต่เช้าและกลับบ้านก่อนรถเที่ยวสุดท้าย การใช้ชีวิตแบบนี้ทำให้ตัวละครหลักพลาดโอกาสที่จะได้ใช้ชีวิตหลังลิกงานในการสังสรรค์กับเพื่อน ชีวิตก็ดูจืดชืดและธรรมดา เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่บ้านอยู่ไกลจากกทม. ถ้าจะเข้า กทม.ก็ต้องนั่งรถเกือบ3 ชม.เต็ม ถ้าผู้อ่านเป็นคนที่ต้องเดินทางโดยขนส่งสาธารณะทุกวัน เราคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจถึงความเหน็ดเหนื่อยของการเดินทาง ซีรีส์เรื่องนี้ทำให้เราได้ย้อนกลับไปนึกถึงช่วงเวลานั้นอีกครั้ง  

   ส่วนตัวเรามองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างแตกต่างจากซีรีส์เรื่องอื่นที่เราเคยดู เพราะตัวละครให้ความรู้สึกที่เฉื่อยชา ซึ่งก็ตรงกับชีวิตของคนธรรมดา ที่ตัวซีรีส์ตั้งใจจะแสดงออกมา ตัวละครมีบทพูดที่ไม่เยอะ และจะใช้เสียงบรรยายมากกว่า เป็นซีรส์ที่ทำให้รับรู้ได้ถึงสายลมของฤดูร้อนที่พัดผ่านตอนที่นั่งอยู่บนเสื่อใต้ต้นไม้ ฉากส่วนใหญ่จะสลับไปมาระหว่างบ้านน่งเอกในชนบทกับออฟฟิศทำงานที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน เนื่องด้วยซีรีส์เพิ่งออกมาเพียง 4ตอน เราจึงยังไม่ทราบถึงความคิดและพื้นหลังของตัวละครบางคน แต่ก็คิดว่าเป็นเรื่องที่ทุกคนสามารถดูได้เรื่อยๆ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้เป็นตัวเลือกสำหรับผู้อ่านสำหรับวันที่รู้สึกเปื่อยและเฉื่อยในหน้าร้อนนี้ด้วยนะคะ