(3)

กระดานวาดรูป
ถาดสี
พู่กัน
หมวกกันน็อค 
กีต้าร์


สิ่งของธรรมดาในชีวิตประจำวันของคุณกับผม กลับกลายเป็นสัญลักษณ์ของความเจ็บปวดเจียนตายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? 


ความชินชา หรือ ความคุ้นเคย 

 บทสนทนา การกระทำต่อกันมันย่ำแย่กว่าทุกที ตราบใดที่ความรู้สึกคุณนั้นปฏิเสธความรักภักดีของผมอยู่ร่ำไป 


อะไร หรือ ใคร ภายในคุณ  

ถ้าจะหากเปรียบสองสิ่งนี้ เป็นดั่งกำแพงอันสูงเสียดฟ้าที่กั้นตรงกลางระหว่างหัวใจสีดำของคุณกับความเป็นผม ... ก็คงไม่ผิดนัก


ผมอยากจะ...
 โทษเขา คนในความลับและแสนดีของคุณที่หายไป   โทษคุณ ที่ไม่กล้าชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเอง   โทษโชคชะตาอันโคตรห่วยแตกที่พาผมมาเจอคุณในวันที่คุณกำลังว่างเปล่าและไร้ที่พึ่ง

คุณจึงจัดให้ผมเป็นเพียงแค่โอเอซิสบ่อเล็ก ในทะเลทรายอันแห้งแล้งและกว้างขวาง

ตราบใดที่ทางออกจากความหยาบของผืนทรายยังไม่ปรากฎ โอเอซิสแห่งนี้ก็ยังสำคัญ และ คงอยู่

เพื่อเป็นแหล่งพักพิงให้แก่นักเดินทางอย่างคุณ 

คุณ ยิ้มอย่างเหนื่อยล้าให้แก่โอเอซิสนี้ 

คุณ พูดอย่างเหนื่อยอ่อนให้แก่โอเอซิสนี้

ว่า 'ขอบคุณนะที่อยู่ข้างเราเสมอ'

ผมนิ่ง ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

และดูแลคุณอย่างดีเสมอมา 



และแล้ว 
ทางออกก็ปรากฎ

นักเดินทางลุกขึ้นและเดินออกไปโดยไม่เหลียวแล

ไปทางนั้น ทางที่อบอุ่นและชุ่มชื่นกว่าโอเอซิส

ท่ามกลางทะเลทรายร้างและหนาวเหน็บ
โอเอซิสแห่งนี้ไม่สำคัญ และ คงอยู่ 

แต่นักเดินทางอย่างคุณกลับหายไป 
หายไปตลอดกาล 

BLACKCARD.