แสงไฟสีส้มสลัวของบาร์ ระหว่างเราปราศจากคำพูด
พวกเราเคยรู้จักกันลึกซึ้ง แต่ตอนนี้ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า
คำกล่าวลาในวันนั้นของคุณ ทำให้ผมตัดสินใจเริ่มต้นใหม่กับอีกคน
เฝ้าหวังว่ากาลเวลาเยียวยาบาดแผล แต่ท้ายที่สุดมันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า
ผมไม่อาจเริ่มต้นใหม่กับใครได้ จนต้องซมซานกลับมาหาคุณ
รู้ตัวดีว่าตัวเองโง่งม ความรักระหว่างเรามันก็แค่ภาพลวงตา
“ไม่ดื่มเหรอ” คุณถาม ผมปฏิเสธส่ายหน้า
คุณมองผม หันไปสั่งเครื่องดื่มให้
วอดก้า มาร์ตินี่ วางลงตรงหน้า เหลวใสราวกับน้ำเปล่า แต่ดีกรีสูงมอดไหม้ราวกับเปลวไฟ
“ดื่มเป็นเพื่อนกันเถอะ” คุณบอก ยกแก้วของคุณขึ้นชนกับแก้วที่วางอยู่ตรงหน้า
จิตสำนึกพร่ำร้องบอกว่าอย่า ความรู้สึกกรีดร้องเอ่ยประท้วงกับความโหดร้ายที่คุณมอบให้
คุณรู้ดีแก่ใจ หากของเหลวนี้ผ่านลำคอของผมเมื่อไร ผมต้องตกเป็นของคุณอีกครั้ง
และคุณ ก็คงกล่าวลา และจากผมไปอีกครั้ง ไม่ต่างจากในวันนั้น
“ดื่มสิ แล้วเริ่มกันใหม่”
“ไม่” เม้มปากแน่น กระซิบตอบ
“สัญญาว่าจะไม่ไปไหน”
“คุณก็โกหกแบบนี้อยู่ตลอด” ขอร้องละ อย่าทำให้ผมต้องตกอยู่ในวังวนนั้น
“เซอุน” เสียงทุ้มที่เปล่งเรียกชื่อ ทำให้ผมต้องหันไปสบตา “ขอร้อง”
สายตาเว้าวอนที่มองมา ทำให้ความอดทนอดกลั้นที่มีมาตลอดพังทลายลงอย่างง่ายดาย
แอลกอฮอล์ร้อนแรงไหลผ่านลำคอ พอๆ กับความต้องการที่มีต่อคุณเผาไหม้มากขึ้น
รู้ดีว่าตัวเองโง่งม แต่ผมก็ไม่อาจปล่อยมือไปจากคุณได้อยู่ดี ...อิมยองมิน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in