อิมยองมินเหยียดยิ้ม เอียงศีรษะไปด้านข้าง ปล่อยให้คนตัวเล็กชิมของเหลวสีแดงข้นคลั่กที่ไหลทะลักจากลำคอของเขาได้ถนัด พยายามหักห้ามใจอย่างหนัก ที่จะไม่กดร่างของอีกฝ่ายลง และเข้าขย้ำซะเอง

“มนุษย์โง่เง่าคิดเองเออเอง” จองเซอุนเถียง ใช้ลิ้นเล็กไล้เลียไปตามลำคอหนา ขบเม้มแน่นสร้างรอยแดง เก็บรสชาติที่หลงเหลืออยู่บนผิวกาย “มนุษย์จะเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ ต่อเมื่อแวมไพร์ป้อนเลือดตัวเองให้ต่างหาก”

“งั้นขอกัดคำหนึ่ง” คนสูงกว่าร้องขอเสียงทุ้มนุ่ม เชยปลายคางดันใบหน้าอีกฝ่ายให้เงยขึ้น

“เพ้อเจ้อ”

จองเซอุนปฏิเสธเสียงห้วน ก่อนขมวดคิ้วมุ่นมองเคืองๆ หลังโดนประกบจูบอย่างรวดเร็ว

อิมยองมินเลียริมฝีปากตัวเองที่มีคราบเลือดติดน้อยๆ พร้อมร้องขออีกครั้ง

“จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไง”