แสงจันทร์ลอดผ่านรอยแยกของแผ่นไม้ผุผังกระทบเปลือกตาล้าที่เพิ่งจะได้พักไม่กี่ชั่วโมงก่อนนั้น นัยน์ตาสีเข้มกวาดมองรอบกายอย่างหวาดระแวง ก่อนที่ความสนใจจะถูกเบนไปที่ละอองฝุ่นระยิบระยับในแสงสีนวล

บางอย่างที่ดูไร้ค่ากลับกลายเป็นสิ่งงดงามที่สุดในชีวิตของเขาตอนนี้

ชายหนุ่มถอนหายใจ พลางเสยเรือนผมสีเข้มที่เริ่มยาวปรกหน้าปรกตาอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่ต้องสัมผัสตามใบหน้าก็พอจะรู้ว่าไรหนวดเองคงไม่ต่างกันเท่าไร เพียงอาทิตย์เดียว ชีวิตอาจารย์มหาวิทยาลัยอนาคตไกลกลับตาลปัตรได้ถึงขนาดนี้...

มือหนาที่เกรอะกรังไปด้วยคราบเลือดกำแน่น

มันไม่ควรเป็นแบบนี้

เขาหยิบแว่นสายตาที่บิดเบี้ยวขึ้นมาสวมด้วยมืออันสั่นเทา ความจริงที่น่าตระหนกเกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน เรื่องสายตาของเขาก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง สายตาของเขาไม่สั้นเหมือนก่อน ทั้งที่ตั้งแต่เล็กจนอายุ 28 เขาต้องอาศัยแว่นสายตาหรือไม่ก็คอนแทคเลนส์เพื่อช่วยในการมองเห็น แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว... สายตาเขาอยู่ในระดับดีถึงดีมาก ถึงอย่างนั้น เขาก็เลือกที่จะสวมใส่มันอยู่ดี

พยายามหลอกตัวเองว่าเขาคือคนปกติ

แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเคยเป็นก็ตาม

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาของใครบางคนดังมาจากข้างนอก พริบตาเดียวเจ้าของฝีเท้าก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ดวงตาสีอำพันพราวระยับในความมืด แลดูงดงามแต่ไม่น่าวางใจ... ชายหนุ่มขยับถอยจนแผ่นหลังชิดฝาผนัง ไร้ซึ่งหนทางหลบหนีอีกต่อไป

แม้ชายผู้นี้เหมือนมนุษย์ทุกอย่าง แต่เขารู้ดีว่าไม่ใช่...

“ประสาทสัมผัสของเจ้ายังดีเยี่ยมไม่เปลี่ยน...” เขามองเจ้าของน้ำเสียงระรื่นอย่างไม่พอใจนัก แต่ใช่ว่าเจ้าตัวจะสนใจ เหมือนเช่นทุก ๆ ครั้ง แววตาเย็นเยียบเลือกที่จะมองเขานิ่งและเหยียดยิ้ม “ข้าเบื่อเล่นแมวจับหนูกับเจ้าเต็มทนแล้ว พ่อหนุ่ม... เจ้าหนีตัวตนของเจ้าไม่พ้นหรอก”

“ฉันเป็นคน! ไม่ใช่อะไรที่แกบอกทั้งนั้น!”

ชายผู้มาใหม่กรอกตาอย่างอ่อนใจ “อยากจะเชื่อเช่นนั้นก็ตามใจ เจ้ามันก็ดื้อดึงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว...” มือของชายนิรนามหยิบบางอย่างในกระเป๋าเสื้อโค้ท ก่อนยื่นให้เขา หนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวเด่นหรายิ่งกว่าข่าวใด ๆ ไหนจะภาพจากกล้องวงจรปิดอีก แม้จะไม่ชัดเจนนัก แต่ก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าคนที่ลากร่างของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายไปกัดกินทั้งเป็น... คือใคร

“บางทีร่างนี้คงไม่ได้เอาสมองที่ปราดเปรื่องในอดีตมาด้วยสินะ มินฮยอนในร่างเจ้าคงร้องไห้โฮแล้วกระมัง” อมนุษย์หนุ่มเยื้องย่างอย่างเชื่องช้า ก่อนจะนั่งไขว่ห้างบนกล่องไม้ข้าง ๆ นั้น จับจ้องทุกปฏิกิริยาของชายหนุ่มที่เพิ่งจะค้นพบอีกร่างของตนไม่วางตา

“ข้าจะบอกอะไรให้ ยิ่งเจ้าพยายามจะกลับสู่โลกของเจ้า คนเหล่านั้นยิ่งผลักไสเจ้าออกมา... แทนที่จะปฏิเสธตัวตน ไยถึงไม่เลือกใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าควรจะเป็นเล่า... มินฮยอนเป็นมากกว่ามดแมงเหล่านั้น สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ทำให้เจ้ารู้สึกตัวอีกรึ?”

โทสะทำให้ดวงตาสีเข้มของชายหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน

อมนุษย์หนุ่มชะงักงัน เพียงครู่หนึ่ง... แล้วจึงขยับยิ้มยั่วเย้าชายที่คิดว่าตนเป็นมนุษย์ต่อ

“โกรธข้ามากสิท่า...”

นัยน์ตาสีอำพันวาบวับอย่างนึกสนุก อมนุษย์รูปงามยิ้มกว้างที่ได้เห็นคมเขี้ยวแหลมคมโผล่พ้นกลีบปากหนาของร่างเบื้องหน้า

“เจ้ารู้แก่ใจดีไม่ใช่หรือ ว่าใครกันแน่ที่ฆ่า—”

เสียงคำรามก้องดังลั่นพร้อมกับกรงเล็บคมตะปบเต็มแรงที่ลำคอของผู้พูดซึ่งไม่ทันระวังตัว ชายหนุ่มอาศัยส่วนสูงและพละกำลังที่เหนือว่ากดร่างของปีศาจที่เขาเกลียดนักหนากับผนังสีซีด

“หุบปากซะ...” เขาเอ่ยลอดไรฟัน พลางกดกรงเล็บให้ฝังลึกบนผิวกายอ่อนนุ่มของร่างตรงหน้า บางอย่างในนัยน์ตาสีประหลาดคู่นี้ทำให้เขาปั่นป่วน บางอย่างกู่ร้องให้เขาขย้ำลำคอระหง เรียกเลือดสีข้นไหลซึมออกมาจากบาดแผลนั่น...

เสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดที่ดังมาจากอมนุษย์หนุ่ม ไม่อาจเรียกความเมตตาใด ๆ จากเขาได้ ตรงกันข้าม ยิ่งได้กลิ่นหวานหอมกว่าเหยื่อรายไหน ๆ ที่เคยลิ้มรส ทำให้เขาออกแรงอีกจนร่างของอีกฝ่ายดิ้นพล่าน ริมฝีปากสีสดอ้าปากหอบหายใจอย่างบ้าคลั่ง พอ ๆ กับมือที่เคยสร้างบาดแผลให้แก่เขาก่อนหน้านั้นกำลังทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขายั้งมือ

“แกฆ่า...มุนอา...” เขาเค้นเสียงขณะขยับใบหน้าเข้าใกล้เจ้าของนัยน์ตากลมสวยที่กำลังทุรนทุรายเพราะขาดอากาศหายใจ ฝังจมูกบนซอกคอที่เต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน สูดลมหายใจรับกลิ่นหอมประหลาดอย่างลืมตัว “แกฆ่าเธอ...”

มือที่ปัดป่ายสร้างบาดแผลตามเนื้อตัวของเขาค้างชะงักพลัน เมื่อลิ้นสากไล้ไปตามบาดแผลบนลำคออย่างแช่มช้า ดวงตาสองสีสบประสานกันท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นให้ความสว่าง

แววตาของอมนุษย์หนุ่มสั่นระริกก่อนจะหลับตาลง พลางเชิดหน้าขึ้น เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มเล่น... กับลำคอของตนมากขึ้น

เลือดของปีศาจร้ายเคล้าอยู่ในโพรงปาก ไม่ว่าจะลิ้มลองกวาดรับรสสนิมเหล็กตามบาดแผลไปมากเท่าใดก็ไม่ยังพอกับความปรารถนาที่ประทุขึ้นมาไม่หยุด ดวงตาสีชาดมองเจ้าของร่างที่เขาดันให้นอนราบบนพื้นปูนเปลือย ความรู้สึกหนึ่งค่อย ๆ ก่อขึ้นมาในใจของเขา... ชายหนุ่มตัดสินใจฝังคมเขี้ยวบนลำคอของอมนุษย์ผู้นี้เต็มแรง

เสียงผะแผ่วหลุดมาจากริมฝีปากอิ่ม มือขยุ้มกลุ่มผมสีเข้มของเขาด้วยแรงที่ไม่เบานัก แต่ครั้งนี้ไม่มีเล็บแหลมคมให้ระคายผิว มีแค่ปลายนิ้วนุ่มนวลเฉกเช่นมนุษย์เท่านั้นจิกกระชากผมของเขาขึ้นมา

ชายหนุ่มคำรามในลำคออย่างไม่พอใจ แต่กลับต้องประหลาดใจเมื่อร่างตรงหน้ารั้งคอของเขาเข้าใกล้ พร้อมมอบจุมพิตร้อนแรงให้ ริมฝีปากนุ่มบดเบียด พลางสอดเรียวลิ้นลิ้มรสชาติหอมหวานของโลหิตตนอย่างหิวกระหาย

แว่นสายตาที่เกะกะถูกมือหนาถอดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

เขาหลับตาลงขณะก้มลงไปจูบอีกฝ่าย ปล่อยให้สัญชาตญาณดิบที่ถูกปลุกขึ้นมาดำเนินไปตามกระแสความเย้ายวนจากร่างข้างใต้ เขาฉีกกระชากอาภรณ์เนื้อดีของอสูรกายในคราบมนุษย์เสียขาดวิ่น พลางลูบไล้เนื้อกายผุดผาดท่ามกลางแสงจันทร์อย่างมัวเมา ความทรงจำกระท่อนกระแท่นซ้อนทับกับภาพตรงหน้าจนแยกไม่ออกว่าสิ่งใดคือความจริง...

เขากำลังร่วมรักกับคนตรงหน้าราวกับสัตว์ป่า กลิ่นคาวคลุ้งของโลหิตสลับกับกลิ่นหวานหอมแสนคุ้นเคยอบอวลทุกลมหายใจเข้าออก ดวงตางามหยดเฉดอำพันปรือมองเขา พร้อมแย้มยิ้มบาง ขณะใช้มือสั่นเทาของตนจับมือของเขาแล้วค่อย ๆ เลื่อนไปยังบั้นท้าย คล้ายเชิญชวน...

“ทำให้ข้าเป็นของเจ้าสิ... มินฮยอน” เสียงแผ่วกระซิบ พลางขบเบา ๆ ที่ใบหูของเขา “ทำให้ข้าเป็นของเจ้าอีกครั้ง... และข้า... จะไม่ยอมให้เจ้าจากข้าไปอีก...”

เสียงสะอื้นไห้ราวจะขาดใจดังก้องในหู ดวงตาคู่สวยที่น่าหลงใหลไม่ละจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มปนกับคราบเลือดเกรอะกรัง ท่อนแขนของอีกฝ่ายโอบกอดร่างของเขาไว้อย่างหวงแหน

“อย่า...ทิ้งข้า... ได้โปรด...”

เขาจูบอมนุษย์ตรงหน้าอีกครั้ง

.

.

.

กลิ่นควันบุหรี่ฉุนเสียจนชายหนุ่มนิ่วหน้า เขาลืมตาขึ้นมา... คราวนี้แสงที่ลอดแผ่นไม้ผุของโรงนาร้างไม่ใช่แสงจันทร์ แสงสีทองของดวงอาทิตย์กระทบละอองฝุ่นดูสวยงามเฉกเช่นทุกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ได้มีเขาคนเดียวที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้

เจ้าของดวงตากลมสวยเหลือบมองมายังเขา มือคีบบุหรี่ออกจากริมฝีปากและขยี้ลงกับพื้นอย่างเกียจคร้าน เจ้าของร่างโปร่งอยู่ในเสื้อเชิ้ตยับย่นของเขา เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนวาน กระดุมที่ควรจะมีได้ถูกกระชากขาดเสียหมด ไม่จำต้องอธิบายอะไรก็น่าจะรู้ว่าร่างที่นั่งข้าง ๆ เขาอยู่ในสภาพล่อแหลมเพียงใด แสงสีอ่อนอาบใบหน้าได้รูปซึ่งรับกับสีสว่างของนัยน์ตา รวมทั้งเรือนกายงามหมดจด ภาพเบื้องหน้าทำให้ชายหนุ่มนึกถึงผืนผ้าใบยามรัตติกาลที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีร้อนแรงของพระอาทิตย์...

“แก... ชื่ออะไร?” ภาพลางเลือนที่ยังวนในหัวผลักดันให้เขาถามอะไรโง่ ๆ ออกไป ไม่แปลกใจเท่าไรนักที่พบกับท่าทางขบขันของอมนุษย์หนุ่ม ก่อนที่เสียงหัวเราะน่าฟังจะดังก้องไปทั่วเพิงเก่าคับแคบแห่งนี้

“นึกว่าเจ้าจะจำข้าได้แล้ว น่าผิดหวังเสียจริง” เจ้าของแววตาซุกซนโน้มใบหน้าลงมาจนอยู่ในระดับเดียวกับเขา ประทับกลีบปากอิ่มช้ำบนริมฝีปาก แล้วค่อย ๆ ถอนออกมาโดยไม่ละสายตาจากใบหน้า “เมื่อคืน... ตอนที่เจ้ากกก่ายข้า เจ้ากระซิบเรียกชื่อนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

ใบหน้าของชายหนุ่มร้อนผ่าว อีกฝ่ายรู้ดีว่าชื่อของตนยังติดที่ปลายลิ้นของเขา

“จงฮยอนของข้า...”

“...จงฮยอน?”

ชายหนุ่มไม่อาจรู้เลยว่าแววตาที่ใช้มองปีศาจร้ายซึ่งออกอุบายให้ตนฆ่าคนรักได้เปลี่ยนไป... พลันนั้น เขาสะดุดตากับรอยแผลเป็นกลางแผ่นอกเนียน ก่อนจะกลับไปสบกับดวงตาคู่สวยที่จ้องมองเขาอยู่แล้วอีกครั้ง

“ข้า...รักเจ้า...”

รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าอมนุษย์ตรงหน้าแทบทำให้เขาหยุดหายใจ งดงามและสว่างไหวไม่ต่างจากแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง อาจเป็นเพราะไม่ใช่รอยยิ้มเย็นของนักล่า หรือเย้ยหยันเรียกโทสะ

ความรู้สึกแสนโง่งมคล้ายตกหลุมรักไม่ควรจะเกิดขึ้นง่ายดายเพียงนี้...

“ใช่ จงฮยอนคือชื่อของข้า”

End

? มาทีเดียวสองวันติดเลยค่า อยากให้คุมโทน Dark Fantasy อีกนิด ตอนเขียนเรื่องนี้เขินมาก เหตุเกิดจากเห็นน้องเจกับคอนแทคเลนส์สีน้ำตาลอ่อน พี่ว่าพี่ต้องได้ซักเรื่องจากรูปนี้ /กราบขอบคุณแม่เลิฟเพ้นท์มา ณ ที่นี้

? ธีมของเรื่องคือกลับมาเกิดใหม่ค่ะ พล็อตที่วางไว้คือ มินฮยอนตายเพราะปกป้องจงฮยอน แล้วกลับมาเกิดในร่างของมนุษย์ในหลายร้อยปีต่อมา จำอะไรไม่ได้ซักอย่าง น้องก็เลยต้องมาฟื้นความทรงจำให้ /เขิน เราตั้งใจไม่เขียนบอกไว้ว่าทั้งสองเป็นตัวอะไรกันนะคะ เดากันไปก็แล้วกัน 55555

? เรื่องนี้มีแฝดคนละฝาด้วยค่ะ ธีมเรื่องเหมือนกัน แต่ต่างที่พล็อต /ยิ้ม

? ชอบเพลง In The Woods Somewhere มาก เนื้อหานี่หนังสยองขวัญดีๆเลย ในที่สุดก็ได้หยิบมาแต่งฟิคได้ซักที

❤️ สุดท้ายนี้มีอะไรติชมบอกได้ที่ #anonymfics หรือ @anonym23659040 นะคะ ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ