Burning
Lee Chang-dong, 2018
(based on ‘Barn Burning’ by Haruki Murakami)

fragile like a bomb

มีตอนหนึ่งที่จงซูเล่าถึงพ่อ เขาพูดถึงความโกรธที่เหมือนระเบิด แล้วคำว่า fragile like a bomb ที่เราชอบก็ผุดขึ้นมาในหัวตอนนั้นด้วย ภายใต้ความเปราะบางและไร้พลังอำนาจอย่างถึงที่สุด คือแรงระเบิดจากภายในที่บดขยี้ทำลายแม้แต่ตัวเอง จนแหลกเป็นผงและมอดไหม้เป็นจุณ

—

*spoiler alert

สำหรับเรา แฮมีเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา เธอไม่ได้โดดเด่นอะไรจากผู้หญิงคนอื่นๆอีกหลายคนในโลกข้างนอกนั่น ผู้หญิงประเภทที่พร่ำบอกว่าเธอเป็นอิสระจากความสามัญ เป็นแม่นกน้อยที่ได้เห็นโลกในแบบที่ไม่มีใครรู้จัก เป็นคนพิเศษเพราะเธอปฏิเสธที่จะใช้ชีวิตเหมือนคนอื่น เป็นสิ่งมีชีวิตที่ดื่มกินความหมายของชีวิต แต่สุดท้ายเธอก็เป็นได้แค่ใครสักคนที่หิวกระหายการถูกจับจ้องมองเห็น เป็นได้แค่เรื่องเล่าชวนหัวน่าเบื่อในบทสนทนาระหว่างมื้อค่ำของผู้คนที่ไม่เคยรู้จักความหิว

สำหรับเราแล้วเธอเป็นได้แค่นั้น, แต่ไม่ใช่กับจงซู

อาจจะเพราะแฮมีไม่ได้ดิ้นรนเปลี่ยนตัวเองเพราะเราเป็นคนบอกว่าเธอไม่สวย แฮมีไม่ได้อนุญาตให้เราเข้าไปในห้องส่วนตัว และปล่อยให้เราเข้าออกตามใจชอบเพื่อดูแลแมวให้เธอ แฮมีไม่เคยถูกเราช่วยเหลือให้ขึ้นจากบ่อน้ำ ให้พ้นจากความสิ้นหวังโดดเดี่ยวที่มีรูปร่างเป็นท้องฟ้ารูปวงกลม แฮมีไม่ได้คิดว่าการพยายามเป็นนักเขียนของเราน่ะโคตรเจ๋ง และแฮมีก็ไม่เคยบอกว่าเราเป็นคนพิเศษของเธอจนต้องทำให้ใครคนอื่นต้องอิจฉา

การมีอยู่หรือไม่ของแฮมีจึงไม่สลักสำคัญสำหรับเรา,
แต่ไม่ใช่กับจงซู

จงซู หมอนั่นก็เหมือนกัน จืดจางจนแทบไม่มีตัวตน เที่ยวเล่าให้คนแปลกหน้าฟังว่าเขาอยากเป็นนักเขียน ทั้งที่ตัวเองยังไม่เคยเขียนอะไรออกมาเป็นชิ้นเป็นอัน ถูกทอดทิ้งโดยแม่ที่ไม่เอาไหน เติบโตมากับพ่อขี้โมโหในบ้านเก่าโทรมใกล้เขตชายแดนอันรกร้าง หนำซ้ำจนป่านนี้ก็ยังตกงาน ก็ใช่ เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่นั่นไม่ช่วยให้เขามีคุณค่าขึ้นมาในสังคมที่เรียกร้องให้คุณต้องผลิตและครอบครองอะไรสักอย่างที่ตีราคาค่างวดออกมาได้ เขาไม่ใช่คนน่าชื่นชมแบบนั้น แม้แต่กับแฮมี เขาก็เป็นแค่ไอ้หนุ่มที่หลงรักเธอจนหัวปักหัวปำ เป็นเครื่องยืนยันคุณค่าและเสน่ห์อันเย้ายวนโลดโผนของเธอก็เท่านั้น สุดท้ายเธอก็เลือกเบนอปป้าผู้มั่งคั่งที่พาเธอไปไหนต่อไหนได้ด้วยรถยนต์ราคาแพง มีอพาร์ทเม้นต์หรูหราในย่านกังนัม มีเวลา 'เล่น' เหลือเฟือราวกับไม่รู้จักวันนี้พรุ่งนี้

จงซูไม่มีและไม่เป็นอะไรเลย,
การปรากฏขึ้นและมีอยู่ของแฮมีจึงสำคัญ

วันที่จงซูได้พบกับแฮมี มันคล้ายขนบของนิยายที่ถูกเล่าจนช้ำและซ้ำซาก ชายหนุ่มผู้เก็บเนื้อเก็บตัวบังเอิญได้เจอกับสาวสวยฉลาดลึกลับ เอากับเธอ เติมเต็มความกลวงเปล่าในชีวิตด้วยการมีอยู่ของเธอ ในความผกผันชั่วพริบตานั้น เขากลายเป็นคนพิเศษ ไม่มีอีกแล้วคืนวันอันน่าเบื่อและชีวิตเส็งเคร็งไร้อนาคต จงซูเผลอเชื่อไปอย่างนั้น เป็นฝันกลางวันอันเลื่อนลอยและแสนสั้น เหมือนวูบเดียวที่แสงแดดสะท้อนกับผิวโลหะมันวาวของโซลทาวเวอร์และเล็ดลอดเข้าไปในห้องเช่าอันคับแคบอับแสง

พอแฮมีกลับมาจากทริปแอฟริกาพร้อมเบน จงซูก็เป็นอันต้องตื่นจากฝัน เขาเผชิญกับความจริงที่ว่าเขาไม่มีทางเทียบและไม่มีวันเป็น เดอะ เกรท แกตสบี้ อย่างเบนได้ ความสัมพันธ์อันคลุมเครือชวนฝันราวกับถอดเนื้อหามาจากนิยายยอดฮิตในหมู่หนุ่มสาวขี้เหงาระหว่างเขากับแฮมีก็ไม่มีความหมายอะไร แต่จงซูไม่อาจกลับไปยอมรับความ 'ไม่มี' ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป

ถูกแล้วที่หลายคนบอกว่า Burning เป็นไฟแค้นของหนุ่มสาว เราเลือกอะไรได้ไม่มากนักหรอกจากห้องที่มีหน้าต่างบานเดียวซึ่งเปิดไปสู่ทิศเหนือ แถมมันยังไม่ใช่ห้องของเราจริงๆด้วยซ้ำ