บางอย่างเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบ ค่อยๆหายไป ค่อยๆเพิ่มขึ้นตามท่วงทำนองที่มันควรจะเป็น พอรู้ตัวอีกที ก็รับรู้ได้ว่าไม่เหมือนเดิม สิ่งที่ค่อยๆแทะเล็มไปทีละน้อยมันทำให้เราเคลิ้มฝัน ทำให้คิดว่ามันยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง จนวันหนึ่งเหมือนมีสายลมใจดีที่ค่อยๆสะกิดเราให้ตื่นจากฝัน  พอเราตื่นขึ้นก็ได้ลองมองย้อนกลับไปในวันนั้นวันที่โลกของเรายังสว่าง โลกที่เรายิ้มออกมาจากหัวใจ โลกที่เราเสียใจก็ร้องไห้ เราที่สนุกกับการใช้ชีวิตอยู่อย่างไม่คาดหวัง เราที่ได้รับความรักจากพ่อและแม่ โลกโทนสว่าง แต่เมื่อลองเทียบกับตอนนี้โลกของเราที่คิดว่าไม่เปลี่ยนแปลงมันกลับอยู่ในโทนสีเทา โลกที่ว่างเปล่า โลกที่อยู่กับการคาดหวัง จนบางทีบางอย่างทำให้เราฉุกคิดขึ้นว่าอะไรทำให้โลกของเราเปลี่ยนสีกันนะ