ชื่อเรื่อง เพียงชั่วเวลากาแฟยังอุ่น
ผู้เขียน Toshikazu Kawaguchi ผู้แปล ฉัตรขวัญ อดิศัย
สำนักพิมพ์ แพรวสำนักพิมพ์
ราคา 245 บาท
ถึง คุณผู้อ่าน
"คุณเคยอยากย้อนอดีตไหม?"
"คุณสามารถย้อนกลับไปอดีตได้เฉพาะเวลานั่ง 'ที่นั่งตัวหนึ่ง' ในร้านกาแฟแห่งนี้"
ร้านกาแฟซึ่งเป็นที่รู้จักจากตำนานประจำเมือง โด่งดังจากเรื่องเล่าที่ว่ามาร้านนี้แล้วจะย้อนกลับไปในอดีตได้ จนมีลูกค้าต่อคิวยาวไม่เว้นในแต่ละวัน แต่ในความเป็นจริงคือ แทบไม่มีใครย้อนไปอดีตได้ เพราะมีกฎที่ยุ่งยากทั้งหลายนั่นเอง
กฎข้อที่ 1 เมื่อย้อนกลับไปอดีต จะไม่สามารถพบคนที่ไม่เคยมาเยือนร้านกาแฟแห่งนี้ได้
กฎข้อที่ 2 เมื่อย้อนกลับไปอดีต ต่อให้พยายามเพียงใด ความเป็นจริงก็จะไม่เปลี่ยนแปลง
กฎข้อที่ 3 ที่นั่งพาเราย้อนกลับไปอดีตได้ จะมีคนอื่นนั่งอยู่ก่อนเสมอ เราจะนั่งได้ก็ต่อเมื่อคนที่นั่งอยู่ก่อนลุกไปแล้วเท่านั้น
กฎข้อที่ 4 เมื่อย้อนกลับไปอดีต เราจะลุกจากที่นั่งตัวนั้นไปที่อื่นไม่ได้
กฎข้อที่ 5 เราจะย้อนกลับไปอดีตได้เฉพาะชั่วเวลาที่กาแฟยังอุ่นหลังรินใส่ถ้วยเท่านั้น และ จะต้องดื่มกาแฟจนหมดถ้วยก่อนที่มันจะเย็นชืด
รู้แบบนี้แล้ว คุณยังอยากย้อนเวลากลับไปอยู่รึเปล่า?
เรื่องนี้เป็นรวมเรื่องสั้นสี่เรื่องในเล่ม ทุกเรื่องจะฉายเรื่องราวต่างๆวนเวียนอยู่ในร้านกาแฟ
เรื่องที่หนึ่ง เรื่องราวของคู่รักหนุ่มสาว ที่ฝ่ายชายนัดเจอแฟนสาวที่ร้านกาแฟแห่งนี้ เพื่อบอกว่าจะไปทำงานที่ต่างประเทศ
เรื่องที่สอง คู่รักรุ่นใหญ่ เมื่อภรรยาที่ต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าของสามี เนื่องจากอาการอัลไซเมอร์ที่รุนแรงของเขา แต่เรื่องที่เขาจำได้คือ เขาต้องการมาที่ร้านกาแฟแห่งนี้เพื่อหาทางย้อนเวลาไปพบคนคนหนึ่ง
เรื่องที่สาม เรื่องราวของสองพี่น้องในครอบครัว เมื่อพี่สาวตัดสินใจเลือกทางเดินของตัวเอง เธอทิ้งกิจการของครอบครัวไว้ให้น้องสาวรับผิดชอบ และ พยายามหลบหน้าน้องสาวที่มาตามกลับบ้านตลอด
เรื่องที่สี่ เรื่องของภรรยาเจ้าของร้านกาแฟที่กำลังตั้งครรภ์และร่างกายอ่อนแอ การตัดสินใจเก็บลูกไว้อาจนำไปสู่ความตายของเธอเอง
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อ่านแล้วฟีลกู๊ด แม้ประเด็นต่างๆในเรื่องดำเนินไปอย่างเรียบง่าย การแนะนำตัวละครในช่วงแรกอาจทำให้เดินเรื่องเข้าประเด็นช้าไปบ้าง แต่จะทำให้เข้าใจทุกความสัมพันธ์ของตัวละครทุกตัวในเรื่อง ที่แอบรำคาญใจอยู่เล็กน้อยก็คงเป็นการอธิบายข้อบังคับและกฎต่างๆของการย้อนเวลา ที่จะโผล่มาให้เห็นอยู่ในทุกเรื่องสั้น
ส่วนตัวชอบเรื่องที่สองและเรื่องสุดท้าย เป็นเรื่องที่ดึงความละเอียดอ่อนออกมาได้มากที่สุด ทำให้น้ำตาซึมจนได้ แอบรู้สึกว่าความเข้มข้นของเรื่องราวมันเพิ่มขึ้นตามลำดับเรื่องด้วย และที่ชอบอีกอย่างก็คือ การให้บทเรียนจากการท่องเวลาในอดีต ทำให้นึกถึงความผูกพันและความสำคัญของคนใกล้ตัวในชีวิตจริงเลย เชื่อว่าหลังอ่านจบคุณจะรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกแน่นอน
จาก GEMinite
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in