ห่างหายจากเว็บนี้นานพอสมควร
วันนี้เลยอยากบ่นอะไรสักอย่างที่ค่อนข้างยาวมาก ๆ
แต่ไม่รู้จะลงที่ไหนดี จนกระทั่งนึกถึงเว็บนี้
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
วันนี้ในอดีตใน Facebook หรือ Instragram
เป็นเสน่ห์อีกอย่างที่เราชอบมาก ๆ
เพราะส่วนใหญ่เหตุการณ์ในชีวิตต่าง ๆ เราก็ลงไว้ในนั้นเกือบหมด
วันนี้กลับมาดูวันนี้ในอดีตแล้วพบว่า...
ตัวเราโตขึ้นเยอะเลยนะในเรื่องความรัก
ในเรื่องทัศนคติ ในเรื่องการใช้ชีวิต
ในเรื่องการเรียน ในเรื่องการเงิน
แต่วันนี้จะพูดถึงเรื่องความรัก
ย้อนกลับไปช่วง 8 ปีที่แล้ว
เรารักผู้หญิงคนหนึ่งมาก ๆ
ไม่ว่าอะไรเราก็ยอมให้เขาได้แทบทุกอย่าง
โดยที่เขาไม่เคยร้องขอเลยสักครั้ง
ทุกวันสำคัญ เรามีของให้เขาเสมอ
บางครั้งก็เป็นของราคาแพงที่เด็กคนหนึ่งเอาเงินมาจากไหนก็ไม่รู้
และทุกวันสำคัญ เราก็หวังอยากได้ของจากเขากลับเช่นกัน
ทว่าตลอดระยะเวลา 5-6 ปีที่เราให้เขา
เราได้ของจากเขาไม่กี่อย่าง
อย่างแรกคือดอกกุหลาบวันวาเลนไทน์ที่เขาตั้งใจจะให้เพื่อนทุกคนอยู่แล้ว
อย่างสุดท้ายคือไดอารี่หนึ่งเล่มที่เราขอให้เขาเขียนแลกกันในวันเรียนจบม.ต้น
เท่าที่นึกออกก็มีแค่นี้จริง ๆ
เรารักเขามาก รักมากจนคิดว่าชีวิตเราก็ให้เขาได้
เสียน้ำตาให้กับเขาไม่รู้กี่ร้อยครั้ง
เจ็บปวดกับการกระทำของเขามาเสมอ
ทุกอย่างลบล้างได้หมดเพียงแค่เพราะ
ตลอดเวลาเราได้คุยกับเขาทุกวันหลังเลิกเรียน (คุยในแชท)
แม้ช่วงหลัง ๆ เขาจะไปแอบชอบใครก็ตาม
ก็ยังรักอยู่ ยังคุยกันอยู่
เราเล่าเรื่องของเขากับเราให้เพื่อนฟังบ่อยมาก ๆ
หลายคนตั้งคำถามคล้าย ๆ กันหมด
เพื่ออะไรวะ?
นี่มึงทนอะไรอยู่?
กูเหนื่อยจะพูดแล้วนะ
นี่มึงยังไม่เลิกคุยกับเขาอีกเหรอ
หาคนอื่นได้แล้วมึง
ทุกคำถามเรามีคำตอบแค่ไม่กี่่คำกลับไปให้เพื่อน
กูรักเขามาก
เราอยู่กับวังวนที่ไม่ชัดเจนมาตลอด 5-6 ปี
เอาจริง ๆ จะโทษเขาก็ไม่ได้
เพราะเขาเองก็ปฏิเสธเรามาตลอด
เขาไม่เคยคิดกับเราเกินเพื่อนเลยสักครั้ง
เขามองเราในฐานะเพื่อนมาเสมอ
มีแต่เราที่คิดไปเอง คิดว่าสักวันเขาจะหันมามองเราบ้าง
จนเขาปีที่ 6 เราเข้ามหา'ลัยพอดี
วันที่ 30 มิ.ย. 60
จำได้ขึ้นใจเพราะเป็นวันสำคัญอีกวันที่เรา
เริ่มรักตัวเอง
เราตัดสินใจเดินออกมาจากชีวิตเขา
ตอนนั้นฝืนใจตัวเองมาก ๆ
แต่ไม่ร้องไห้หนักเท่าที่คิด อาจเพราะตอนนั้นอยู่กับเพื่อนเยอะ
เลยไม่กล้าร้องไห้เท่าไหร่นัก
กลับมาปัจจุบัน
เราตั้งคำถามกับตัวเองว่า เรารักเขาเพราะอะไร?
มันเป็นคำถามที่ทุกคนเคยถามเวลาไปสารภาพรักกับใครสักคน
คำตอบที่เราให้กับตัวเองวันนี้คือ
เราไม่รู้...จริง ๆ ตอนนั้นเรียกว่ารักเขาได้เหรอ
มองย้อนกลับไปมันดูไม่ใช่...
มันเหมือนหลงเขามากกว่า
หลังจากวันนั้นที่ก้าวเดินออกมา
ก็ไม่ใช่ว่าเราจะชอบใครใหม่ไม่ได้
เราก็ยังชอบใครไปเรื่อยเหมือนไม่หลาบจำ
ยังทุ่มเทให้กับความรักทุกครั้งที่เกิดขึ้นข้างเดียวเสมอ
แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือ
เรารักตัวเองมากขึ้น เห็นค่าตัวเองมากขึ้น
เราไม่เคยรั้ง ไม่เคยขอร้องให้ใครอยู่
เราเคารพในความรู้สึกของเราและคน ๆ นั้นเสมอ
เราถามตัวเองตลอดเวลาชอบใคร
ยังไหวหรือเปล่า?
ถ้าตอบไม่ไหว เราก็จะถามอีกว่า
จะพอ หรือ พักก่อน
ส่วนใหญ่ใจเราตอบพักก่อน
เรารู้สึกว่าเราเป็นคนสู้ในเรื่องความรักมามากเหมือนกัน
ถ้าไม่ได้รับการตัดสินใจแบบชัดเจนจากเขา
ทั้งคำพูดและการกระทำ เราก็จะไม่ถอยออกมาง่าย ๆ แน่นอน
แต่เมื่อไหร่ที่เลือกเดินออกมาแล้ว
เราไม่มีวันจะกลับไปแน่นอน
เราไม่เคยอ่านหนังสือเล่มเก่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนครั้ง 5-6 ปีนั้น
จบคือจบ ถ้ามันจะใช่ มันคงจะใช่ตั้งแต่แรกแล้ว
ณ วันนี้เราเองก็ยังชอบคน ๆ หนึ่งอยู่
แน่นอนว่าเขาเองก็ยังไม่ได้คิดเรื่องความรักในหัวเลย
เรารู้ เขาอยากจริงจังกับเรื่องเรียนมากกว่า
เขาเคยบอกว่าถ้าตรงนี้ เรายังมีความสุขอยู่ ก็อยู่ได้
แต่เมื่อไหร่ที่เราทุกข์เพราะเขา อยากให้เราเดินออกมาจากเขา
เอาจริง ๆ ตั้งแต่ที่เรารู้ตัวว่าเราชอบเขา
เราก็รู้สึกได้ทันทีว่าคน ๆ นี้จะเข้ามามอบบทเรียนดี ๆ กับให้เรา
แน่นอนว่ามันก็ดีจริง ๆ ตั้งแต่รู้จักกับเขา
ได้คุยกับเขา เขาเซฟความรู้สึกเราเสมอ
เขาสอนให้เรารักตัวเองให้มากขึ้น
เขาสอนให้เรามีความสุขเพราะตัวเองไม่ใช่เพราะเขา
เขาไม่เคยรู้สึกดีใจเลยเวลาเรายิ้มได้เพราะเขา
เขาอยากให้เรายิ้มได้เพราะตัวเอง
เราไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้เขาจะยังอยู่หรือหายไป
เขาเหมือนเป็นสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้
แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่เราทำให้เขาทุกวันเวลาคุยกัน
เราทำให้เหมือนเป็นวันสุดท้ายมาตลอดตั้งแต่เริ่มคุย
ต่อให้ปลายทางของเรากับเขาจะไม่ได้จบลงที่คบกัน
แต่อนาคต เขาอาจจะกลายเป็นวันนี้ในอดีตที่เรายิ้มให้เมื่อนึกถึง
เรายินดีและดีใจมากที่ได้ชอบเขา
ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเรื่องราวดี ๆ ในชีวิตเรา
ขอบคุณวันนี้ในอดีตที่ทำให้เรารู้ว่าเราโตขึ้นมาแค่ไหน
Topsecret Destiny
18/06/63
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in