ตอนเรามหนึ่งเราก็ไม่ประสีประสาอะไรแล้วก็พึ่งเริ่มมีเพื่อน เราได้อยู่สีม่วง

  

ตอนมหนึ่ง 

มหนึ่งกับมสี่ได้ขึ้นแสตนด์กันเกือบหมดเลย มีแบบกีฬาบ้าง หลีดบ้าง เราได้นั่งแถวแรก เราก็ไม่เคยขึ้นแสตนด์ เพราะโรงเรียนตอนประถมไม่มีแสตนด์มีแบบเชียร์เฉยๆ ครั้งแรกของเรากับแสตนด์ก็มีทั้งแบบที่เราทำได้และก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง วันหนึ่งในตอนที่เราเรียน พี่มสองก็มาพูดให้พวกเราตั้งใจกัน มีเพื่อนเราบางคนก็ร้องไห้  เราก็โดนติให้ทำท่าถูกสักที ตอนนั้นเรารู้สึกทำไมเราโดนว่า ทำไมเพื่อนเราไม่โดนบ้าง ก็ตอนนั้นเราทำท่าไม่ค่อยดีก็ต้องโดนป่ะเรานี่ก็เออ มีพี่มหกมาสอนด้วยแรกๆ พี่ๆค่อนข้างเอาใจใส่ด้วย ตอนสอนแรกๆเราก็งง แงง ด้วยความอันเลิร์ทเราก็มีคนจำเราได้บ้าง แบบช่วงพักพี่ๆสีเราก็พาเล่นเลยรู้จักกันบ้าง ก่อนวันจริงเราดันเป็นไข้เฉยเลย เลยกินยาไปก่อนวันจริงพรุ่งนี้ 

วันจริงเราต้องนั่งรถบัสไปทางที่เราไปเดิน เราก็นั่งไปกับเพื่อนๆสีเรา มีพี่สตาฟสีอื่นด้วย เราด้วยพิษไข้สัปหงกเลยหัวเกือบโดนสะโพกพี่สตาฟ กีฬาสีเราจัดสองวัน แสตนด์มีสี่รอบมั้งจำไม่ได้  วันจริงคือไข้ยังไม่ลดเราก็ไปขึ้นแสตนด์ เราไม่ได้บอกพี่ๆว่าเราไม่สบาย ผลคือรอบไหนไม่รู้เราปวดหัวมากจบรอบนั้นเราร้องไห้ออกมาเพราะเราปวดหัวมาก แบบไม่ไหวแล้ว มีพี่หลีดก็มาจับเข่าเราแล้วถามว่าเป็นอะไรพี่ๆสตาฟก็มาปลอบ จุดนั้นเราอยากบอกว่าพี่หยุดปลอบหนูนะคะแงง แสตนด์หนูว่าเราทำดีแล้วหนูร้องไห้เพราะปวดหัว เพื่อนข้างเราก็ร้องไห้ตามเรา เรายิ่งผิดไปใหญ่เลย วันนั้นแดดไม่แรง เพราะฝนตกตอนเย็น ฝนตกตอนแสตนด์เราพากันไปรวมกันที่หอประชุม ช่วงเดินเราก็แแบใจแป๋ว เราว่าได้ที่สุดท้ายแน่เลย พี่มสองก็มาปลอบ  ตอนค่ำก็มีประกาศผล แสตนด์เราได้ที่สาม  ถือว่าก็ไม่ได้แย่อะไร เราเลยมีความมุ่งมั่นว่าจะอยู่แสตนด์อีกปีหน้า

มสอง

มอสองเพื่อนไปลงกีฬาเยอะมาก ด้วยความเราเล่นกีฬาได้งูๆปลาๆมากเลยไม่ได้ลง เลยอยู่แสตนด์ต่ออีกปี  ตอนแรกๆเราไม่ค่อยไว้ใจเฮดแสตนด์เพราะแบบพี่เค้าดูแรงๆแล้วก้น่ากลัว พอพี่เค้ามาเป็นเฮดจริงๆคือใส่ใจการทำงานนี้ มีครีเอทมาก ท่าสวยอะไรดีไปหมด ปีนั้นเราได้นั่งแถวสุดท้ายสูงมากกกก เรากลัวความสูงด้วย ปีนั้นมสองมีไม่กี่คนเอง พี่มสามยังอยู่เยอะมากๆ เวฟใดๆคือสวยมาก ทุกอย่างในปีนั้นทำเราอินมาก คัทเอ้าท์ก็สวย กีฬาทุกคนก็ดี ผลคือเราได้ถ้วยรวม แต่คัทเอ้าท์เราแพ้ กับแสตนด์ที่สุดท้าย เราปล่อยโฮเลยตอนจับมือร้องสามัคคีชุมนุมคือไม่รู้เรื่อง เดินไปจับกับเพื่อนคือยังไม่รู้ว่าเป็นใคร ตอนนั้นแบบสงสารพี่เฮดมากเพราะปีนั้นสวยจริงๆ หลีดด้วยคือดีมาก ก็ที่สุดท้ายงงมาก วันนั้นทำอยู่ที่สนามหญ้ามืดมาก หลังจากนั้นพี่เค้าก็ให้ไปนั่งที่แสตนด์จะถ่ายรูป แล้วแถวสุดท้ายมืดมากพี่ที่นังข้างเราก็ร้องไห้คือให้ถ่ายรูป แต่ตอนนั้นเราไม่รู้เรื่องแล้วร้องไห้หนักมากอินมากเพื่อนเราเป็นลมเลย มีพี่มาปลอบเราด้วย วันต่อมาคือผิวไหม้หนังหัวลอกแสบมาก เป็นปีที่อินมากๆ เราก็เคยนัดคุยน้องแบบที่พี่เค้าเคยทำกับเราเมื่อปีที่แล้ว  มองย้อนแล้วดูห้าวมากเลย ช่วงนั้นแบบไม่ค่อยชอบพี่มสี่เลย ตอนขบวนเราโดนแย่งหลอดดูดน้ำแบบตอนนั้นไม่เท่าไหร่ แต่น้องที่เดินข้างเราอยากกินน้ำด้วยตอนนั้นโดนแย่งหลอดดูดน้ำเลยตะโกนขอน้ำพี่เค้าเลย เพราะตอนแย่งหลอดดูดน้ำพี่มสี่คนหนึ่งพูดว่า น้องไม่อยากได้หลอดหรอกมั้ง แล้วถังที่เราถือมีหลอดเดียว อห ตอนนั้นฟุดฟัดมาก เลยฝังใจมาตลอด

มสาม

ปีนี้คือไม่ค่อยชอบพี่เค้าจากปีที่แล้ว เลยแบบจะไปลงกีฬากับเพื่อนดีไหม เพราะมีเพื่อนอยู่แสตนด์ด้วย ผลคืออยู่แสตนด์เหมือนเดิมมีพี่เด็กเก่าอยู่สีเดิมด้วย เพื่อนเราก็เป็นหลีด  มสามที่อยู่แสตนด์ก็ไม่ค่อยเยอะ จันทร์ถึงศุกร์ เพื่อนที่เป็นกีฬาก็ต้องไปวิ่งตอนเช้า เราเลยถือโอกาสตื่นสายได้  ตกเย็นก็มาซ้อมแสตนด์  ปีนี้ได้นั่งแถวกลาง ข้างกับเพื่อนตอนซ้อมก็มีฝนตกบ้าง ทาคัทเอ้าท์จนเหม็นบ้าง ปีนี้มีแสตนด์ห้ารอบมั้ง มสามแล้วยอมรับเลยเบื่อมาก เข้าใจฟีลพี่ๆเลยบางคนก็สี่ปีเลย เห็นแล้วคือท้อมาก บางครั้งพี่ๆแสตนด์ก็ทำเราแบบหงุดหงิด ว่าเราแรงไปบ้างในความรู้สึกเรา เราแบบเฟลมากได้ที่สี่ชัวร์ตั้งแต่ยังไม่ได้ทำอะไร  พี่เค้าเคยว่าพวกเราท่ากากบ้างแหละ ตอนนั้นความรู้สึกเฟลมาก เราแบบต่อต้านพี่เค้าพี่เค้าดูออกอ่ะ  ช่วงใกล้วันจริงเพื่อนเราเป็นไข้เลือดออกที่ระบาด  ส่วนเราไข้ขึ้นหนักมากไปซ้อมไม่ได้สองสามวัน เราไปเอาท่าสุดท้ายวันที่แบบเราป่วยมาก จนน้องข้างเราถามว่าเราไหวไหมฮืออน้องขอบคุณนะคะ จนเราแพนิคว่าเป็นไข้เลือดออกรึเปล่า เราโทรไปร้องไห้กลับแม่ จนพ่อพาไปรพ หมอก็มานัดเจาะเลือด หลังจากนั้นไข้ก็เริ่มลดแต่เราคันคอแทนจนตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ เพื่อนเราก็ป่วยอีกคือตอนแรกเราบอกพี่แสตนด์แล้วว่าขึ้นไม่ได้ เพราะเราป่วย หายป่วยปุ๊ปเราขึ้นแสตนด์เลยเพราะเราไม่อยากให้พี่ๆเค้าลำบากมาจำท่าใหม่ของเรา วันจริงแดดร้อนมากหน้าไหม้ เพื่อนเราก็ยังไม่หายไข้ ตอนนั้น เรารู้สึกเฉยมากกว่าตอนนั้น สุดท้ายคือได้ที่สุดท้ายแต่ได้ถ้วยรวม เราก็ไม่ได้อะไรแต่ทำไมน้ำตาไหลออกมา วันนั้นได้เจอพี่รหัสที่จบไปแล้วด้วย ช่วงกลางวันคือไปดูกีฬา เพื่อนเราร้องไห้เพราะโดนกรรมการโกง มีวอลเลย์ชายคือตลกมาก นักกีฬาไม่พอเลยเอาน้องที่ยืนดูข้างสนามมาเล่น  สงสารน้อง ไปๆมาคือหลับ เราโมโหพี่สตาฟด้วย คือน้ำแสตนด์น้ำนักกีฬาไม่พอ พี่สตาฟหายไปไหน คือไม่มีใครเลย เราแทบไม่ได้กินน้ำเลย ตอนค่ำมีบอลนัดสุดท้ายของสีเรา พี่สตาฟหาคนช่วยถือน้ำ เพื่อนนักกีฬาเรายังแข่ง เราเลยแบบไปช่วยพี่เค้าถือน้ำให้นักกีฬา จนเราสงสัยว่านี่หน้าที่เราหรอที่ต้องแสตนด์บายหิ้วน้ำ ไม่ใช่หน้าที่สตาฟหรอแต่เราก็เต็มใจช่วย พี่เค้าก็บ่นๆกับเราเพราะเราสนิทกัน เป็นปีที่เราไม่ค่อยประทับใจแต่ก็ผ่านมาได้นี่อาจจะเป็นปีสุดท้ายของเรากับสีแล้วก็ได้

เทอมหน้าเจอกันค่ะ เราอาจจะได้อยู่สีเดิมหรือสีใหม่ มปลายคืองานเยอะมาก หากพูดตรงๆเลยว่าไม่อยากขึ้นแสตนด์แล้วเราอาจจะหนีไปกีฬา หากไม่ผ่านก็ไปจบที่แสตนด์เหมือนเดิม เราอยากช่วยงานพี่ๆเค้าเป็นการเรียนรู้งานช่วยทำคัทเอาท์หรืออะไรก็ได้ เราว่ามีบางครั้งที่เราไม่อินและอินบ้าง มห้าเราก็จะได้ทำหน้าที่สตาฟจริงแล้ว  หวังว่างานจะออกมาดีค่ะ