ในความคิดของมู่หานเซี่ย ผู้ชายอย่างหลินม่อเฉินเปรียบดังเหล้าพิษที่ร้ายกาจ

ทว่ามีแต่เขา เขาคนเดียวเท่านั้นที่กอดเธออย่างทะนุถนอมและแนบแน่น

เขาคนเดียวเท่านั้นที่จดจำคำมั่นสัญญาระหว่างกันได้

เขาบอกกับเธอว่า “คุณบอกว่าไม่รักผม คิดหรือว่าผมจะเชื่อ”

เขาบอกกับเธอว่า “จะรักก็ดี จะเกลียดก็ช่าง แต่เราจะไม่แยกจากกัน”

ทุกช่วงเวลาในชีวิตของมู่หานเซี่ย จะมีหลินม่อเฉินคอยประคับประคอง

เขาเฝ้าเลี้ยงดู ฟูมฟัก ผลักดันเธอจากลูกเป็ดตัวน้อย ๆ จนกลายเป็นนางหงส์

เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ และพร้อมจะวางทุกอย่างในมือลง เพื่อรอเธอกลับมา

เป็นเช่นนี้แล้ว... ต่อให้รู้ว่าเขาเปรียบดังเหล้าพิษ

เธอยังกล้าจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ?

รู้สึกว่าเดือนนี้ (กค.63) อ่านหนังสือไปน้อยมากเลยค่ะ จริงๆอ่านอยู่นะคะ แต่พอดีว่าเล่มที่อ่านอยู่ก่อนหน้าเรื่องนี้คือหยกยอดปิ่น แล้วไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ก็เลยอ่านไม่จบสักที สุดท้ายก็ยอมแพ้ชั่วคราว ไปหยิบเร้นรักของติงโม่มาอ่านแทนค่ะ ชุดนี้เป็นงานของห้องสมุดค่ะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องของหลินม่อเฉิน พี่ชายของหลิ่นเฉียนที่เคยรีวิวเอาไว้ใน ลิงค์นี้ ตอนเขียนรีวิวของสองเรา เราก็เขียนเอาไว้แล้วว่า สิ่งที่ชอบสุดในสองเราก็คือหลินม่อเฉิน 55555 วันนี้ได้มาอ่านเรื่องของพี่ชายแล้ว ตื่นเต้นมากค่ะ ก็เนื้อเรื่องรวมๆดราม่ามากกว่าสองเราเยอะ แล้วก็จริงๆรู้สึกว่ามันไม่ได้ฟาดฟันทางการค้าเท่าสองเรา แต่ก็มีความสมจริงมากกว่าด้วย เทียบกับสองเราที่ใช้กลยุทธ์ในสนามรบแบบที่ชวนให้รู้สึกขำๆนิดหน่อย เรื่องนี้มีความซีเรียสกว่า

และอาจจะเรียกได้ว่าหวานน้อยกว่า เราไม่ได้รู้สึกว่าหวานน้อยนะ แต่เห็นคนอื่นก็พูดกันเยอะว่าเออ เรื่องนี้ไม่ค่อยหวาน แต่ถ้าถามเรา เราว่าเนื้อเรื่องค่อนข้างโฟกัสความสัมพันธ์พระนางเยอะมากด้วยซ้ำ แค่ว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันค่อนข้างเปราะบางเท่านั้นเอง ตัวหลินม่อเฉินเองในตอนแรกก็ชอบมู่หานเซี่ยแล้ว แต่ว่าไม่อยากยอมรับตัวเองเพราะว่าคิดว่านางเอกไม่ดีพอ ฉากที่หลินม่อเฉินพูดกับมู่หานเซี่ยตอนเมา เราหมั่นไส้มาก คือเรารู้สึกว่าติงโม่เขียนตัวละครนี้ออกมาได้บุคลิกแบบที่เหมาะสมจะเป็นฮ่องเต้ในยุคโบราณ อ่านแล้วนึกถึง เหอเสียจากจอมนางคู่บัลลังก์ หรือ หรงเสียจากหงส์ขังรัก หรือว่าพระเอกจากจักรพรรดิบัญชา (อ่าว ยกตัวอย่างมีฮ่องเต้คนเดียว 555 แต่ทุกตัวละครที่ยกมา เป็นตัวละครที่เราชอบมากค่ะ)

คือพอคนบุคลิกแบบนี้มาอยู่ในเซตติ้งปัจจุบันก็ชวนให้หมั่นไส้หน่อยๆ เพราะว่าแผ่รังสีความสูงส่งมากๆ 55555

ส่วนมู่หานเซี่ยเองก็ชอบหลินม่อเฉินมาตั้งแต่ช่วงที่ใกล้ชิดกันใหม่ๆเลยก็ว่าได้ แต่ว่าห้ามตัวเองเอาไว้อยู่ ตอนที่สองคนนี้ตกลงปลงใจกัน ความสัมพันธ์มันก็ยังง่อนแง่นอยู่ดีอะ เพราะว่าแบบเหมือนหลินม่อเฉินก็ยังคงคิดถึงผลประโยชน์ที่อาจจะได้จากผู้หญิงคนอื่นอยู่

ฉากที่เราชอบสุดของเรื่องนี้น่าจะเป็นตอนที่สองคนนี้เลิกกัน มู่หานเซี่ยไปอเมริกา เรารู้สึกว่าเขียนได้แบบได้ฟีลลิ่งมาก ฟีลลิ่งแบบพังๆ ชอบมากค่ะ ชอบที่นางเอกคิดว่าเมื่อก่อนเคยเป็นรองเมิ่งกัง ในอนาคตตอนไหนสักตอนก็อาจจะเป็นรองหลินม่อเฉิน ก็เลยคิดว่าตัวเองต้องไป

ตอนที่มู่หานเซี่ยกลับมา หลินม่อเฉินรอมาตลอด ตอนนั้นเราก็เชียร์พระเอกเต็มที่ไปซะแล้วค่ะ >.<

เรื่องนี้สำหรับเรา เราค่อนข้างชอบ เราอ่านสนุก แล้วก็ชอบมากกว่าสองเรานะ

เรารู้สึกว่าพระเอกของติงโม่ทุกคนมีความ intimidating แบบทั้งหลินม่อเฉิน หลี่จื้อเฉิง ศาสตราจารย์ป๋อ หรือแม้กระทั่งจี้ไป๋ คือทุกคนมีความแบบเป็นผู้นำ มั่นใจในตัวเอง เป็นผู้ชายอัลฟ่าไทป์สุดๆ แบบถ้าเป็นสัตว์ก็คงเป็นสิงโต แล้วก็มีฟีโรโมนลอยละล่องอยู่ตลอดด้วย 55555

ปล. ปกธรรมดามากอะ 555