ของแปลกอย่าลองทาน คนไร้บ้านอย่าลองคบ

คำสอนประโยคนี้ คนต่างถิ่นอย่างนางควรท่องจำให้ขึ้นใจ

แต่ไฉนกลับลืมเสียได้

ด้วยภารกิจทางทหาร นางจำต้องเดินทางมายังเขตชายแดนอันทุรกันดาร

ข้ามป่าเขาอันหนาวเหน็บ เคลื่อนทัพผ่านภูมิประเทศอันสลับซับซ้อน

มายังที่ที่คำสาปและตำนาน อยู่คู่กับวิถีชีวิตของชาวบ้านอย่างแยกกันไม่ออก

ณ ที่แห่งนี้ นางได้ช่วยเหลือเด็กชายตัวน้อยที่ความจำเสื่อมคนหนึ่งเข้า

นางเรียกเขาว่า ‘จิ้นอัน’

จิ้นอัน ไร้ชาติกำเนิด ไม่มีครอบครัว

ตัดขาดทุกสิ่งทุกอย่างราวกับผุดขึ้นมาจากความว่างเปล่า

แต่นั่นจริงหรือ?

แล้ว ‘จอมยุทธ์ปริศนา’ ที่มักจะปรากฏกายทุกครั้งหลังพระอาทิตย์ตกเป็นใครกัน

เหตุใดเขาถึงรู้ชื่อนาง ช่วยเหลือนาง และมองนางด้วยสายตาอบอุ่นถึงเพียงนั้น

เขาเป็นญาติของเด็ก หรือเป็นใครกันแน่

ที่สำคัญเขามายุ่งอะไรกับนางนักหนาเล่า!

หลังจากคราวก่อนอ่านสองร่างชะตาเดียวไป เราก็เลยรู้สึกคิดถึงเรื่องสไตล์จิ่วลู่ เลยไปคุ้ยเอาจิ่วลู่ที่มีแต่ยังไม่ได้อ่านมาอ่านล่ะค่ะ ก็คือ ปีศาจราตรี นั่นเอง เล่มนี้น่าจะหลายปีอยู่เหมือนกันนะคะ ทั้งๆที่เล่มเดียวจบแต่ไม่ได้หยิบมาอ่านสักที คราวนี้ถึงเวลาทลายกองดองค่ะ

เรื่องนี้เป็นแนวย้อนยุคที่ไม่ใช่เทพเซียน นางเอกเป็นแม่ทัพ ส่วนพระเอกเป็นคนที่ถูกเก็บมาที่มีหนอนหยกอยู่ในร่างและรับนางเอกเป็นเจ้านาย โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองคือใคร

เรื่องนี้พระเอกน่ารักมากกกกกก พระเอกเหมือนหมาเจอเจ้าของอะ คือจงรักภักดีมาก ใสซื่อมาก ตรงไปตรงมา ไร้เดียงสามาก เพราะจริงๆแล้วในช่วงที่พระเอกยังจำอะไรไม่ได้ นางเอกเป็นโลกทั้งใบของพระเอกเลย บอกให้หันซ้ายก็ไม่หันขวาแน่นอน รู้แต่ว่าคนคนนี้รักมากที่สุดเลย

พอพระเอกความจำกลับคืนมา ก็ชวนหวั่นใจนิดหน่อยว่าพระเอกจะไม่เหมือนเดิมรึเปล่า บวกกับเรามีคำถามเดียวกับพระเอกเลยว่าที่รักนางเอกเป็นเพราะมีหนอนอยู่ในร่างเลยรักนางเอกเหมือนเจ้านายรึเปล่า แต่สุดท้ายพระเอกก็เลือกที่จะอยู่กับนางเอกต่อไปตลอดกาลล จบแฮปปี้เอนดิ้ง ฮืออ เรื่องนี้นับว่าดราม่าน้อยแล้วละมั้งคะเทียบกับเรื่องอื่น เอ แต่สองร่างชะตาเดียวก็ไม่ค่อยดราม่า

นับว่าเป็นอีกเรื่องที่เราชอบมากล่ะค่ะ

เรายังเหลือเล่าขานตำนานรัก ทาสปีศาจ สามีฟ้าประทาน นอกนั้นคิดว่าอ่านครบหมดแล้วละมั้ง ช่วงนี้อาจจะทยอยอ่านจิ่วลู่ที่เหลือแหละค่ะ 55555