“อิจฉาคุณจัง” เธอเอ่ยขึ้นมาในวันหนึ่ง และนั่นทำให้คุณนึกฉงนใจไม่น้อย

“อิจฉาผมเรื่องอะไร”

คุณถามในที่สุด ริมฝีปากคลอเคลียกับเรือนผมสีเข้ม กลิ่นแชมพูเป็นเอกลักษณ์ระรินกับปลายจมูก
คุณอยากหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้เหลือเกิน

“ชีวิตอมตะไง”

คุณยิ้ม รู้ตัวดีว่ารอยยิ้มนั้นช่างฝาดเฝื่อน ชีวิตชั่วนิรันดร์ไม่มีความหมายสำหรับคุณ
“คุณรู้หรือเปล่า....” คุณเอ่ยขึ้นมา สายตาเหม่อลอยออกไปไกล ในขณะเดียวกันปลายนิ้วโป้งข้างหนึ่งก็ไล้วนกับไหล่ของคนในอ้อมแขนอย่างเคยชิน “ชีวิตชั่วนิรันดร์ไม่ใช่การใช้ชีวิตได้อย่างไร้ขีดจำกัด”
คุณพูดได้แค่นั้น ก้อนแข็งจุกอยู่ในอกอย่างที่ความเจ็บปวดใดไม่อาจเสมอเหมือน

คุณไม่ตอบแต่กลับแนบริมฝีปากกับเรือนผมเธออีกครั้งอย่างหมายจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ชั่วนิจนิรันดร์ 

"หมดรักฉันแล้วหรือคะ"

เธอว่าพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ กระชับอ้อมแขนให้ร่างนั้นแนบรั้งกับร่างของคุณมากขึ้น

ถึงเธอไม่มีตัวตนอยู่ ในโลกที่ไม่มีเธออีกแล้ว คุณก็รักเธออยู่ดี

"ใครจะหมดรักคุณได้ หากใครทำได้ มันผู้นั้นโง่งมเต็มทน"