สวัสดี ฉันมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง

แน่นอนว่ามันต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวฉัน

เพราะคนเขียนจดหมายฉบับนี้คือฉัน

เธอคงไม่คิดว่าฉันจะเล่าเรื่องหมีสีน้ำตาล หรือกระต่ายน้อยสีชมพูหรือแพะที่เอาแต่กระโดดหรอกนะใช่ไหม มันคงน่าสนุกดีถ้าหากฉันเล่าถึงพวกเขา แต่เนื่องจากเนื้อที่กระดาษมีจํากัด ขอฉันเล่า

เกี่ยวกับตัวฉันก่อนนะ

สองสามวันที่ผ่านมานี้ มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วเมืองของฉัน

แต่เธอน่าจะไม่รู้ เพราะเราอยู่คนละเมืองกัน และข่าวลือคงไม่ใหญ

โตลุกลามไปถึงเมืองของเธอด้วยหรอกนะ

แต่จะว่าไป...

ฉันได้ยินว่าข่าวลือนี้มันมาจากเมืองข้างๆ นี่นา...

ช่างปะไร

เอาเป็นว่า มันคือข่าวลือเกี่ยวกับนักแต่งเพลงคนหนึ่ง ได้ยินว่าเขาจะออกเดินทางตามหาสิ่งที่หายไปในบทเพลงของเขาซึ่งสิ่งนั้นคืออะไร หลับใหลอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้ ตัวเขาเองยังไม่รู้เลย นี่สินะที่ผู้คนเรียกกันว่าการตามหา

ทีนี้ พอฉันได้ยินข่าวลือที่ว่าเข้า เนื้อหาของมันก็ไหลเข้าหูซ้ายไปฝัง แน่นในโสตประสาท และก็ทําให้ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดตามว่านั้น

ความรู้สึก? เขียนบทเพลงรักคงต้องใช้ความรู้สึก นั่นอาจจะเพราะเขามาจากเมืองแห่งลายเส้นก็เป็นได้ ในตัวของเขาจึงมีแต่ธาตุอากาศอันว่างเปล่า แต่ฉันก็ไม่แน่ใจ เพราะในธาตุอากาศมีทั้งออกซิเจน ไนโตรเจน คาร์บอนไดออกไซด และอีกหลายธาตุที่เยอะเกินกว่าสมุดโน้ตของฉันจะบันทึกไว้ได้ครบ เพราะฉะนั้นมันไม่น่าจะว่างเปล่า แต่ความรู้สึกอาจจะไม่ชอบอยู่ในธาตุอากาศก็ได้

ฉันไม่รู้หรอก นั่นก็เป็นแค่สิ่งที่ฉันตั้งข้อสันนิษฐานขึ้นมาเฉยๆ

ถัดออกไปอีกห้าหลังทางทิศตะวันออกจากสวนดอกลิลลี่ของฉัน ในบ้านสีเงินระยิบระยับ เหล่าแมงมุมแม่ม่ายสีดํา (ฉันไม่เห็นเพื่อนบ้านคนไหนเข้าใกล้บ้านหลังนั้นเลย เพราะฉะนั้นพวกเขา

ต้องอันตรายมากแน่ๆ ) ร้องเพลงประสานเป็นเสียงเดียวกันว่า

ความรัก? ถ้าไม่มีความรัก คงเขียนบทเพลงรักไม่ได้ นั่นเป็นเพราะเขามีแต่เส้นขอบรอบนอก ไม่มีหัวใจอยู่ด้านในงั้นหรือ ข้อสันนิษฐานนี้ก็เป็นไปได้เช่นกัน 

บางที คนที่รู้ดีที่สุดอาจจะไม่ใช่ใครอื่นก็ได้นะ

สุดท้ายนี้

เธอคงสงสัยว่าเรื่องที่เขียน ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับตัวฉันเลย 

ฉันจะออกเดินทางด้วยเช่นกัน

เธอคงไม่ได้คิดว่าฉันจะตามหาสิ่งที่หายไปด้วยอีกคนหรอกนะ

มันคงตลกน่าดูหากฉันจะทําแบบนั้น เพราะฉันไม่ใช่นักแต่งเพลงนี่

และฉันคิดว่าจดหมายของฉันก็มีทุกอย่างครบอยู่แล้วด้วย

ฉันจะออกเดินทาง เพื่อจะรู้ว่า สิ่งที่ขาดหายไปในบทเพลงของเขา

คืออะไรต่างหากล่ะ เธอเข้าใจใช่ไหม มันไม่เหมือนกันเลยสักนิด

และเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ขาดหายไปคืออะไร

ฉันก็จะเติมเต็มหรือเป็นสิ่งนั้นให้เขาเอง

ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะคอยส่งจดหมายหาเธอเรื่อยๆ

จาก คนเขียนคนเดียวกับฉบับที่แล้ว