เราแทบจะลืมไปแล้วว่า iannnnn หรือ ‘แอน’ เป็นเด็กถาปัด

ก่อนหน้านี้ เราจำได้เพียงว่าเขาเรียนจบจากมหาวิทยาลัยศิลปากร ไม่เคยนึกสงสัยเลยว่าเขาเรียนจบจากคณะไหน พอเห็นเขาวาดรูปได้ เราก็สรุปเลยว่าเขาต้องผ่านการจับดินสอวาดเส้นดรอว์อิ้งมาจาก

คณะจิตรกรรมหรือมัณฑนศิลป์แน่ๆ! แต่นั่นแหละ เขาเป็นเด็กถาปัด

พอรู้ความจริงข้อนี้ เราก็ถาม iannnnn ว่าสนใจจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับชีวิตนักศึกษามั้ย โดยมีเหตุผลแนบท้ายไปว่าอยากรู้ชีวิตของเด็กศิลปากรมานานแล้ว เราสงสัยมากว่าบรรยากาศข้างในนั้นเป็นอย่างไร ทั้งที่ดูจะมีแต่เด็กเซอร์ๆ แต่งตัวมอซอ แต่ทำไมถึงเป็นสถาบันที่บ่มเพาะให้เด็กมีฝีมือเข้าขั้นเอกอุ และกล่อมเกลาให้นักศึกษาร่าเริง มีอารมณ์ขัน (บางคนก็เข้าขั้นเพี้ยน) ได้ขนาดนี้ด้วย

นอกจากนี้ เรายังอยากทำหนังสือล้อเลียนสำนักพิมพ์รุ่นน้องมานานแล้ว

ย้อนกลับไปกลางปี 2557 สำนักพิมพ์แซลมอนมีโปรเจ็กต์ทำหนังสือขนาด ‘มินิ’ ขึ้นมาเพื่อชวนนักเขียนมาทำหนังสือที่มีเนื้อหา ‘ต่อเนื่อง’ มาจากเล่มปกติ บางเล่มก็เป็นการ ‘Featuring’ สร้างสรรค์ผลงานร่วมกัน หรือไม่ก็หาเรื่องให้นักเขียนต่อยกันด้วยการบอกให้ทำ หนังสือ ‘ล้อเลียน’ ขึ้นมาเลย

ก่อนหน้านี้ สำนักพิมพ์บันมีหนังสือที่ชื่อ WHEN I WAS THERE: หน้าพระลานไม่นานนี้ อันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยศิลปากรและบริเวณโดยรอบที่เรียกกันว่าหน้าพระลาน โดย ลูกไม้ นักวาดสาวจากคณะมัณฑนศิลป์ที่หากนับนิ้วเทียบรุ่นกับ iannnnn ดูแล้ว ห่างกันเป็นสิบปี!

สอดคล้องกันขนาดนี้ เราจึงอดใจไม่ไหว จับ iannnnn มาเขียนล้อกันไปให้เข้ากับคอนเซ็ปต์ เล่าเรื่องหน้าพระลานที่ผ่านมานานแล้วให้เราและคนอ่านฟัง แต่ก็ใช่ว่าหนังสือเล่มนี้จะเต็มไปด้วยเรื่องราวระลึกชาติของศิษย์เก่า เราและ iannnnn เห็นตรงกันว่า มหาวิทยาลัยศิลปากรมีเสน่ห์ที่คงทนมาหลายรุ่นหลายสมัย โดยเฉพาะคนอยากเรียนศิลปะที่ไม่ว่าจะเป็นเด็กยุคไหน เกิด พ.ศ. อะไร หากมีใจรักในการวาดเป็นต้องอยากเข้าเรียนที่มหา’ลัยแห่งนี้ เพราะการเรียนจบจากศิลปากรเป็นเหมือนตราประทับหรือหลักไมล์สำคัญที่จะบอกว่าคนคนนั้นมีฝีมือทางศิลปะไม่มากก็น้อย และ ศิลป์ซิตี้ จะพาเราย้อนกลับไปดูว่าศิลปากรในอดีตต่างหรือเหมือนกับปัจจุบันมากแค่ไหน

ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำต้นฉบับ iannnnn ถามเรากลับมาว่า ถ้าไม่ใช่เด็กศิลปากร ใครจะอ่านหนังสือเล่มนี้?

สารภาพว่าตอนแรกเราก็หวาดหวั่น แต่เมื่อได้เปิดอ่านเรื่องราวที่เล่าตั้งแต่ช่วงรับน้อง การอดหลับอดนอนทำงาน และการสอบปางตายก่อนเรียนจบ ภาพสมัยที่พวกเรายังเรียนอยู่ในมหา’ลัยก็ย้อนกลับมา

แม้ว่าเราจะไม่ได้เรียนในย่านพระนคร และไม่ได้เรียนศิลปะก็ตามที