วันนี้เป็นอีกวันที่อิวะอิสึมิ ฮาจิเมะสะพายกีต้าร์ออกจากหอมาซ้อมดนตรีกับเพื่อนร่วมวง


พวกเขากำลังจะมีการแสดงสดเล็กๆ ในไลฟ์เฮ้าส์ มีกลุ่มแฟนคลับเล็กๆ มาร่วมฟัง เพื่อนคนอื่นวาดฝันถึงขั้นได้ขยับระดับไปออกเทปกับค่ายเพลง แต่อิวะอิสึมิพอใจกับการเล่นเอาสนุกเช่นนี้ เป็นความรู้สึกแบบเดียวกับตอนที่เล่นกีฬาสมัยมัธยมปลายไม่มีผิดเพี้ยน


หากไปได้ถึงจุดที่เพื่อนวาดฝันก็คงเป็นเรื่องดี แต่อิวะอิสึมิก็ยังคงคิดว่าการมีหน้าที่การงานอื่นอันมั่นคงคงจะดีกว่า เขาจึงไม่ได้คาดหวังกับวงของตนมากนัก


แต่นั่นก็ไม่ใช่ข้ออ้างของการไม่ตั้งใจซ้อม


เด็กหนุ่มยังคงทุ่มเทให้กับวงเหมือนวันแรกที่เริ่มหัดดีดคอร์ด เพื่อนนักร้องนำของเขาพัฒนาตัวเองไปจนเริ่มแต่งเนื้อเพลงได้แล้ว จะให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ก็กระไรอยู่


ขณะเขากำลังจูนเสียง พ่อหนุ่มมือกลองที่มัวแต่หันซ้ายหันขวาได้พักหนึ่งก็เดินดุ่มมาชวนเขาคุย “โออิคาวะจังจะตามมาทีหลังเหรอ”


เขาตกใจกับคำถาม ดีดคอร์ดพลาดจนเสียงแปร่ง


“หา”


“ก็โออิคาวะจังยังไม่มานี่” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ทำมือหมุนชี้ไปรอบห้อง เป็นนัยว่าหาตัวเธอไม่พบ “ปกติเธอมาดูตลอดนี่นา”


“อ้อ…”


“ฉันได้ข่าวว่าโออิคาวะจังกำลังจะเล่นหนัง จริงหรือเปล่า”


“เออ… เหมือนจะใช่มั้ง”


“สุดยอดไปเลย! เรื่องอะไรน่ะ ฉันจะรีบไปดูตั้งแต่วันแรกที่ฉายเลย”


เขายังไม่ทันได้ตอบ เพื่อนอีกสองคนก็ตามเข้ามาสมทบ นายนักร้องนำวาดแขนพาดไหล่เขา “เฮ้ย จริงดิ ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย นายนี่ก็ช่วยแฟนโปรโมทงานบ้างสิ เริ่มจากบอกเพื่อนฝูงอะไรงี้”


“ว่าแต่เรื่องวอลเล่ย์บอลล่ะ ควีนไม่เล่นแล้วจะไปเอาดีด้านบันเทิงแทนแล้วรึไง” มือเบสถามต่อ ไม่เปิดช่วงให้อิวะอิสึมิพูด


พ่อมือกลองตัวเล็กทำหน้าตาตื่นเต้นแซวเขาซ้ำ “นี่นายกำลังจะมีแฟนเป็นดาราแล้วนะ อิวะอิสึมิ ไม่ตื่นเต้นหน่อยหรือไง”


สายตาสามคู่จ้องมองเขา เฝ้ารอคำตอบ




แฟน… ดารา…




เจ้าพวกนี้รู้ข่าวลือของสาวเจ้าที่ไม่สนิทสนม แต่กลับไม่รู้เรื่องของเพื่อนอย่างเขาสักนิด


เขาถอนหายใจ ชูสองมือขึ้น จ้องตาคู่สนทนาทั้งสามคน ก่อนเอ่ยช้าชัดทีละคำ
















“ฉันเลิกกับโออิคาวะแล้ว”

—...