เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยทันทีที่เปิดประตูห้อง เจโน่ในชุดนอนสีเทาเดินถือแก้วใสบรรจุนมอุ่นๆ มาพร้อมรอยยิ้ม เป้าหมายคือหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่นั่น ร่างของชายหนุ่มนอนฟุบอยู่ เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงพักสายตา

"แจมินครับ... อ้าว"

ดูท่างานนี้จะผิดแผนเสียแล้ว ในเมื่อร่างตรงหน้าไม่ขยับสักนิดแม้ตัวเขาเองจะใช้มือแตะที่ไหล่เบาๆ แล้วก็ตาม เจโน่ตัดสินใจวางแก้ว และเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่ายเพื่อสังเกตให้ชัดเจน

แพขนตายาว สันจมูกโด่ง ริมฝีปากบางที่เมื่อยิ้มจะสว่างไสว

เลื่อนไปจนถึง, มือหนาที่ยังคงไม่ปล่อยปากกา

แจมินเป็นคนทำงานหนัก⏤ เขาหมายถึง อีกฝ่ายมักจะทุ่มกับมันจนบางครั้งก็มากเกินพอดี ดังนั้นเจโน่จะไม่ยอมให้แจมินเสียเวลาพักผ่อนไปอีกแล้ว แต่ถ้าจะให้นอนอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงเริ่มลงมือปลุกอีกฝ่ายจริงจังเพื่อให้ไปนอนบนเตียงดีๆ

ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะพาร่างแจมินที่หวิดจะล้มอยู่หลายรอบมาที่เตียง ร่างสูงครางอือ คิ้วขมวดกันแน่นราวกับเครียดนักหนา แบบนี้เจโน่ไม่สบายใจเลยสักนิด

ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นมาคลุมทั้งสองร่างบนเตียงขนาดคิงไซส์ เจโน่เขยิบเข้าใกล้แจมิน ใช้มือของตนลูบแก้มอีกฝ่ายแผ่วเบา มอบความอุ่นจากมือ, ลูบไล้ที่หัวคิ้ว พยายามให้คนตรงหน้าคลายกังวลแม้ดวงตาจะปิดและอาจเข้าสู่ห้วงนิทราแล้วก็ตาม

ในตอนนั้นเองที่เจโน่เริ่มจะเคลิ้มหลับ, แขนแข็งแรงก็พาดมาที่เอวของเขา

เจโน่ตัวแข็งทื่อ

ไม่ใช่ว่าไม่ชิน, ก็เพราะพวกเขานอนกอดกันเป็นปกติ

แต่เจโน่ไม่เคยหยุดอัตราการเต้นของหัวใจที่ผิดจังหวะแบบนี้ได้เลย

ราวกับแกล้งกัน, แจมินคงไม่รู้ตัว แต่อีกฝ่ายดึงรั้งให้ร่างของเขาเขยิบเข้าใกล้กันมากขึ้น แนบชิด, จนเขาแทบจะจมอก

เจโน่เผยรอยยิ้มบางๆ และหลับตาลง

เข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา, ในอ้อมกอดอบอุ่นของกันและกัน

#octxmn ♡