วันนั้นเป็นวันอังคารที่น่าเบื่อ
เป็นวันที่น่าเบื่อและเป็นวันที่ไปโรงเรียนสาย
สายชนิดที่ว่าเข้าเรียน 8.30 นาฬิกา แต่ไปถึงโรงเรียน 10.00 นาฬิกา
ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ที่โรงเรียน
พักเที่ยงก็กินข้าวร้านเดิม ๆ อยู่กับความจำเจ ยอมรับว่า เบื่อร้านนี้
แต่ก็ไม่มีร้านอาหารร้านไหนในโรงเรียน ที่อร่อยที่สุด เท่าร้านนั้นแล้ว
ผ่านไปทั้งพักเที่ยงและคาบบ่ายวิชาภาษาอังกฤษ
ผ่านไปไวเพราะเป็นช่วงเวลาที่ชอบที่สุดของวัน
เวลาแห่งความสุข มักผ่านไปไวเสมอ
เลิกเรียน ผู้คนเดินชุลมุน อย่างกับฝูงมดที่กำลังออกจากรัง
เพื่อนชวนไปเข้าห้องน้ำอีกอาคาร
ในตอนนั้น ที่ผู้คนทั้งนักศึกษาและอาจารย์ กำลังเดินหรือวิ่งเต็มอาคารไปหมด
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบังเอิญหรือเปล่า ที่สายตาดันเหลือบไปเห็นนักศึกษาชายคนนึงกำลังซื้อไอติม
สะดุดตามาก เหมือนถูกสะกดไว้ให้มองแต่คนนี้
มองหน้าเสร็จ ก็ดูสายคล้องบัตรที่ใหม่เอี่ยมและมีสีบ่งบอกว่าเป็นน้องปี 1 และอยู่สาขาอะไร
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ความรู้สึกที่ว่าเจอแล้วปิ๊งเลย มันเกิดขึ้นกับเราจริง ๆ
อยากรู้จัก
ชื่ออะไร ลูกเต้าเหล่าใครกันวะ ทำไมถึงได้น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้
ความจริงไม่ได้คิดในใจยาว ๆ แบบที่พิมพ์ข้างบนหรอกนะ แต่พิมพ์ไปให้มันดูมีอะไรหน่อย
เดินมุ่งหน้าไปหาเพื่อนที่อยู่สาขาเดียวกับน้องคนนั้น และกระซิบกระซาบ ถามว่าน้องเค้าชื่ออะไร
" คนนั้นน่ะหรอชื่อ ... "
ชื่อแปลกจังเลยวะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in