ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมาจนถึงสองขวบกว่าๆ ฉันจำไม่ได้เลยว่าตัวเองประสบพบเจออะไรมาบ้าง แต่พอฉันสามขวบ ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มรับรู้อะไรหลายๆอย่างขึ้นมา ฉันเริ่มจดจำภาพความเป็นตัวเอง ความทรงจำแรกของฉัน...คือการตื่นขึ้นมาบนโต๊ะไม้ตัวยาวตัวหนึ่ง ข้างๆตัวเต็มไปด้วยถุงผักหลายถุง ตามตัวของฉันมีแต่เศษใบไม้ มันคือเศษใบจากต้นขี้เหล็กนั่นเอง แล้วก็จำได้อีกว่าฉันลงจากโต๊ะแล้วรีบวิ่งไปหาแม่ทันที แต่แม่บอกว่ากำลังยุ่งอยู่ ฉันจึงนั่งรอแม่ตรงโต๊ะตัวหนึ่ง มีคุณป้าแปลกหน้ากำลังชวนคุย แต่ฉันไม่อยากคุยด้วยเท่าไหร่ จึงได้แต่เงียบเท่านั้น จนกระทั่งแม่ก็เดินกลับมาหาฉันพร้อมกับชามก๋วยเตี๋ยว หน้าตาของมันไม่มีผักเลยสักใบ แต่ฉันกลับชอบมันมากที่สุดแล้วก็กินมันจนหมด ใช่แล้ว...แม่ของฉันทำอาชีพเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยว แม่ทำได้อร่อยมากๆ มากจนคิดว่าร้านไหนก็คงสู้แม่ไม่ได้