เจ้าหมาตัวโตขนฟูอยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มที่กอดเขาร้องไห้จนตัวโยน มันเอาห้วไถๆอีกฝ่าย เลียใบหน้าที่เลอะคราบน้ำตาปลอบโยน

ทั้งห้องมีเพียงเสียงสะอื้นอยู่พักใหญ่ เฟย์ก็หยุดร้อง แค่กอดเจ้าโกลเด้นไว้เฉยๆ

"...." เฟรดในร่างโกลเด้นไม่รู้ว่าเวลานี้ควรพูดอะไรดี เขาเลียคราบน้ำตานั่นช้าๆ "ไปเดินเล่นกันมั้ยครับ?"

"เดินเล่น?" เฟย์ทวนคำ คลายอ้อมกอดแล้วมองเขาอย่างสงสัย เจ้าหมาพยักหน้า หางฟูนั่นกระดิกแรงๆอย่างอย่างคาดหวัง

"ตอนนี้เหรอ?"

"อื้อ!"

"....." เฟย์นิ่งไป ไม่ค่อยอยากออกไปข้างนอกเท่าไหร่โดยเฉพาะเมื่อตาบวมแบบนี้ เฟรดเหมือนจะรับรู้ได้ หางของมันแกว่งช้าลงจนหยุดนิ่ง หูลู่ไปข้างหลังดูหงอยๆ

"....ไปก็ได้" เฟย์ปฏิเสธไม่ลงเมื่อเห็นหมานั่งจ๋องอยู่ตรงหน้า พอได้ยินว่าเขาตอบรับคำชวน มันก็กลับมากระดิกหางร่าเริง ดวงตาเป็นประกายอย่างดีใจ เขาอดขำไม่ได้

"งั้นผมไปเอาสายจูงก่อนนะ!" เฟรดว่าอย่างกระตือรือร้น ใช้ขาหน้าเปิดประตูห้องออกไปเอง เฟย์เหวอ เพิ่งรู้ว่าหมาเปิดประตูเองได้นั่นมีจริง

"ไม่เปลี่ยนร่างกลับเหรอ?" ชายหนุ่มชาวจีนถามขณะเดินตามเจ้าหมาที่กำลังรื้อหาสายจูง มันไม่ตอบ แค่คาบสายจูงมาให้เขาแบบมีความหวัง

เฟย์ใจอ่อนอีกรอบ ก้มลงใส่สายจูงแบบเอี๊ยมให้เจ้าหมาตัวโต ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงสวนสาธารณะกันแล้ว

เฟรดดูคึกคักเต็มที่ วิ่งนำเฟย์เดินไปทักทายหมาตัวอื่นที่เจ้าของพามาเดินเล่นอย่างเป็นมิตร

"เปียกน่อ" เฟย์ดึงสายจูง ยื้อเจ้าหมาดื้อที่ทำท่าจะกระโจนลงน้ำพุ เชื่อแล้วว่าโกลเด้นชอบเล่นน้ำจริงๆ

เฟรดเงยหน้ามองเฟย์ด้วยสีหน้าแบบที่เฟย์ตั้งชื่อให้ว่าหมาหงอย เขาหัวเราะ อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปยีหัวปลอบใจ

เฟย์รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

วันนี้อาจจะไม่ได้อย่างที่คิด