เธอค้อนวงใหญ่ใส่ผม ก่อนจะต่อยแขนผมเบาๆ เมื่อได้ยินคำพูดเชิงล้อเลียนแบบนั้น ผมมองว่ากิริยาแบบนั้นมันช่างน่ารัก

       เราเดินกันมาจนถึงสวนสาธารณะ มันยังไม่ถูกแทนที่ด้วยอย่างอื่นก็จริง แต่ก็ถูกปรับภูมิทัศน์ใหม่หมดจนจำแทบไม่ได้ ทางเดินปูอิฐเรียงเป็นระเบียบสวยงาม มีต้นไม้ที่ไม่คุ้นเคยเพิ่มเข้ามา ซุ้มม้านั่งก็เปลี่ยนไป ม้านั่งที่เราเคยนั่งด้วยกันไม่มีอยู่อีกแล้ว เรานั่งลงบนม้านั่งตัวใหม่ที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกนั้นเอง เรายังคุยกันเรื่องสัพเพเหระ พูดถึงเรื่องราวในความทรงจำ ดูเหมือนเราสองคนจะเริ่มอายุมากแล้วกระมัง ถึงได้มานั่งคุยเรื่องความหลังแบบนี้

       บทสนทนาหยุดลง ความเงียบโรยตัวลงมาปกคลุมระหว่างเรา จู่ๆ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเสียบหูฟัง แบ่งหูฟังอีกข้างให้ผม เธอลุกขึ้นยืน จับมือผมดึงให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

       ผมหัวเราะเบาๆ มองหน้าเธอ เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าเอาจริงหรือ เธอยิ้มจนตาปิด พยักหน้ารัวๆ ผมจึงลุกขึ้น ขยับไปใกล้เธอ กุมมือเล็กๆของเธอไว้ข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างเอื้อมไปแตะบนแผ่นหลัง

       ใต้แสงจันทร์ทอประกายสีเงินยวง เราเต้นรำกันไปตามจังหวะเพลงที่ได้ยินกันเพียงสองคน ประสานสายตากัน ผมจ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เห็นประกายงดงามในดวงตาคู่นั้น ใบหน้างดงามเปี่ยมสุขแต่งแต้มรอยยิ้มพริ้มเพรา 

       เธอยังคงเหมือนเดิม แม้ในวันนี้ที่สิ่งต่าง ๆ รอบกายเปลี่ยนแปลงไป แต่เธอยังเหมือนวันแรกที่เราพบกัน