ในหลายๆพื้นที่อย่างกรุงเทพฯ และปริมณฑล คงรู้กันดีว่า เป็นคืนที่ยาวนานมาก เพระเหตุว่าวันนั้นฝนตกข้ามคืนตั้งแต่ช่วงวันพุธ ลากยาวมาจนถึงช่วงเช้า และตกค่อนข้างหนักมาก ทำให้หลายพื้นที่เป็นพื้นที่ที่มีน้ำท่วม เอ๊ะ เค้าบอกให้เรียกว่าน้ำรอการระบาย!! (ส่วนคุณชายได้ระบายออกไปก่อนน้ำอีกค่ะ) 

 

   จริงๆ แลัววันนั้นตอนเช้า จะมีเรียนช่วงเช้าค่ะ ประมาณ 9.00  แต่วันนั้น ก็ออกเวลาเดิมทุกที ประมาณ 7 โมงเช้าก็จะถึงม.ประมาณ 8.30-8.40 มีเวลากินข้าวด้วยซ้ำค่ะ

    วันนั้นก็ออกตามเวลาปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ รถติดมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่คิดอะไร ไปสายก็คงดีกว่าไม่ไป ตอนนั้น เกือบ 8.30  แล้วค่ะ ยังอยู่แยกเทพารักษ์อยู่เลย ขึ้นรถตอน7.00 1ชั่วโมงครึ่งผ่านไป ได้ไม่กี่โลเลยค่ะ ตอนนั้นคิดแล้วว่าคงไม่น่าทัน แล้วนั่งรถเมล์ติดแยกตรงนั้นอยู่ครึ่งชม. ไม่มีทีท่าว่าจะขยับด้วย เพราะว่าตรงนั้นเป็น 4 แยกใหญ่ และ เมื่อมีการปล่อยสัญญาณไฟแดงฝั่งนึง พอท้ายๆไฟแดงทุกคนต่างก็เร่งกันให้พ้นเส้นทึบ เพราะถือว่ายังไปได้ ทีนี้ กลายเป็นว่า หางแถวยาวไปจนต่อกับเลนที่ปล่อยนั่นแหละ ไม่มีใครไปไหนได้ทั้งสิ้น และรถข้างหน้าที่ขยับนั้นน้อยมาก เพราะจาก 4 แยกตรงนั้นไปทางด่านสำโรงมีลักษณะที่เป็นคอขวดติดสะพานข้ามแยกไปได้ช้ามากๆอยู่แล้วนั่นเอง

    ทีนี้พอเป็นแบบนั้น เราว่าเราคงไปไม่ทันแล้ว ต่อให้ไปทัน แต่ 3 ชม. ที่เหลือไม่รู้จะถึงม.รึเปล่า เพราะว่าต้องผ่าน ที่หฤโหดยิ่งกว่านี้อีก เช่น ลาซาล บางนา ศรีนครินทร์ สามเสน บางกะปิ หัวหมาก ซึ่งบอกเลยว่าจากการคำนวณแล้ว อาจจะไปได้แค่เห็นหน้าอ.แล้วก็กลับบ้าน อะไรทำนองนั้น 55 ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ 8.40 แล้วก็เลยตัดสินใจไม่ไปละ ลงจากรถ ซึ่งก่อนหน้าที่เราจะออกนั้น ก็มีอีกหลายคนมากๆ ทยอยลงจากรถไปก่อนหน้านี้แล้ว

   ทีนี้ลงมา เรียกว่า ข้ามถนนไม่ต้องดูรถกันเลยทีเดียว เพราะรถขยับไปไหนไม่ได้เลย ทีนี้มิชชั่นต่อไปคือการกลับบ้านค่ะ ก่อนกลับบ้านจากที่ว่าจะไปหาอะไรที่สักหน่อยก่อนเรียนก็เลยต้องไปซื้อข้าวเช้ามากินเองเลย ก็เดินไปซื้อที่ตลาดเล็กๆแถวนั้นค่ะ เดินไปเดินกลับเข้า 7-11 รถอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเลยสักนิดดด  ท้อกว่าเดิมไปอีก  ทีนี้ก็ต้องกลับบ้านละ ไปกินข้าวที่บ้านดีกว่า

   คิดว่าจะกลับบ้านได้ง่ายๆเหรอ ไม่เลยย เพราะจากที่บอกว่าหางแถวของรถที่แย่งกันเข้าแยกเปลี่ยนเลนนั้นหางยาวมาก จนรถที่เป็นขาเข้าก็เข้ามาไม่ได้เพราะติดหางแถว ทีนี้อีกฝั่งก็โล่งแบบ โล่งมากกก  นึกว่านี่ยังกะหนังซอมบี้ คนแย่งกันหนีออกจากเมือง ไม่มีใครเข้ามาอะไรแบบนั้น

   ตอนนี้เลยจะรอรถกลับบ้านไมไ่ด้ละ จะหามอไซสักคันก็ไม่มี เริ่มปวดฉี่ละด้วย คือนั่งมานานมากอะ ปกติเป็นคนฉี่บ่อยด้วย นี่ซัดไปเกือบ 4 ชม. เรียกว่าเต็มกลั้นพอประมาณนึงละ เลยเอาว่า เดินย้อนเอา เดี๋ยวหาวินเอาแถวโลตัส ใกล้สุด  เดินไปได้สัก 100 เมตร ดีที่ว่ามีมอไซกำลังกลับเข้าวินพอดี เลยโบกให้เค้าไปส่งหน่อย ดีใจมากที่เขารับเรามาส่ง โดยไม่บวกค่าอะไรเพิ่ม ตอนแรกแอบคิดว่าแกจะเหมาราคาโกงอะไรรึเปล่า แต่ณ วินาทีนั้นก็อาจจะต้องยอมจ่าย คือมันเดินไม่ไหวแล้ว กลับตัวไม่ได้ ไปต่อก็ไปไม่ได้ อยู่กลางทางจริงๆ ดีที่ว่าเรื่งจบตรงที่เราได้กลับบ้านมานั่งกินข้าว แล้วก็เปิดเว็บชม traffic ของถนนที่จริงๆเราต้องไป บอกเลยค่ะว่ายันเที่ยงง  ติดหนักมาก จนอีกวันที่ฝนลงหนัก ถึงขั้นระแวงจึงไปตั้งแต่ตี5 รถไม่ติดซะงั้น ง่วงด้วยเรียนแล้วมึน ไม่เวิร์คสุดๆ

  เอาเถอะแต่ขออย่าให้เป็นแบบวันนั้นอีกเลย ทรมานสิ้นดี ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงให้ไปทันจริงๆ