บันทึก 10 มกราคม 2562 - บันทึกนักอยากเขียน

ผมรู้สึกว่าคนไทยชอบโต้แย้งกันด้วยความเชื่อ มากกว่าการโต้แย้งกันด้วยหลักฐานเชิงประจักษ์ ทันทีที่มีใครคิดจะทำสิ่งใหม่เรื่องใหม่ ความเชื่อบางอย่างจะเป็นตัวปิดกั้นไม่ให้เกิดการพิสูจน์หรือค้นหาหลักฐานเชิงประจักษ์ แล้วเราก็อยู่กันด้วยความเชื่อที่ไม่มีหลักฐานเชิงประจักษ์ที่บอกได้ว่าเรื่องเหล่านั้นเป็นจริง
.
แน่ล่ะ ข้อความข้างบนนี่ก็เป็นความเชื่อของผมเหมือนกัน
.
อย่างเรื่อง การแต่งไปรเวทในสถานศึกษาแห่งหนึ่ง
.
ถ้าวินัยฝึกได้ด้วยการบังคับให้แต่งเครื่องแบบเดียวกัน
ประเทศไทยให้นักเรียนแต่งเครื่องแบบมานานแสนนาน
แต่ทำไมคนยังไม่มีวินัย
.
ถ้าการแต่งเครื่องแบบสามารถลดความเหลื่อมล้ำได้
เหตุใดจนป่านนี้แล้วยังมีความเหลื่อมล้ำ
.
ดังนั้น ความมีวินัย กับการบังคับให้แต่งเครื่องแบบน่าจะไม่เกี่ยวข้องกัน
.
แล้วอะไรที่เกี่ยวข้อง
สมมติฐานของผม คือการเคารพสิทธิของผู้อื่น และยอมรับในความแตกต่างระหว่างบุคคล
.
ง่าย ๆ ถ้าสังคมมีค่านิยมว่า ทุกคนต้องเท่ากัน เหมือนกัน นั่นหมายความว่า จะมีคนจนไม่ได้ จะมีคนรวยก็ไม่ได้
.
แล้วอะไรจะตามมา เมื่อผู้คนนิยมสิ่งเดียวกันมาก ๆ คนก็จะแก่งแย่งทรัพยากรกัน เมื่อมีการแข่งขัน ชิงดี ก็มีการต่อสู้
.
เหมือนระบบการศึกษาไทยนั่นแหละ ถ้าความนิยมถูกเทไปด้านไหน การแข่งขันก็มีมากขึ้น
.
ผลเสียมันจะเกิดมากกว่า ถ้ามีการแข่งขันมากเกินไป
เหมือนสินค้าที่มีจำนวนจำกัดก็ราคาแพงขึ้นนั่นแหละ
และคนที่ผิดหวังที่ไม่มีสินค้านั้นก็จะมากขึ้น
.
ปัญหานี้จริง ๆ แก้ได้นะครับในความเชื่อของผม
ด้วยหลักการของ Do It Yourself
ถ้าเราค้นหาตัวเองเจอ เราก็จะออกแบบชีวิตได้
ตัดตัวเองออกจากค่านิยมของคนหมู่มาก
ไม่ต้องแข่งกับใครนอกเสียจากตัวเอง
หากเราทำสินค้า หรือสิ่งของตอบสนองความต้องการตัวเองได้
เราก็ไม่ต้องสนค่านิยมของสังคมมากนัก
.
คุณไม่จำเป็นต้องมีใบประกอบโรคศิลป์ เพื่อดูแลสุขภาพตัวคุณเอง
แต่ถ้าจะดูแลคนอื่นก็อีกเรื่อง
และคุณก็ไม่ต้องพึ่งหมอ ถ้าคุณไม่ป่วย และดูแลรักษาตัวเองได้
.
ที่สินค้าและบริการบางอย่างราคาแพง
มันแพงเพราะกลไกตลาด
.
สินค้าดี แต่ปริมาณล้นตลาดราคามันก็ถูก
.
"อย่าไปตามกระแส ค้นหาตัวเองให้พบ"

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น