ในเทพนิยาย มีชายหัวขาด เดินท่าประหลาด หิ้วหัวไปมา เดี๋ยวไปทางซ้าย เดี๋ยวไปทางขวา กลอกกลิ้งนัยน์ตา แลดูน่ากลัว ยามดึก ยามดื่น คนไหนไม่นอน เขามาหลอกหลอน โยนหัวตรงหน้า เดี๋ยวไปทางซ้าย ย้ายไปทางขวา เด็กๆ นั้นหนา ต่างพากันกลัว วันหนึ่งเด็กหญิง ถูกทิ้งในป่า นั่งร้องไห้จ้า หาทางกลับเรือน เมฆดำทะมึน พากันคล้อยเคลื่อน มาดับแสงเดือน มาดับแสงดาว ลมเย็นยะเยือก พัดมาพาหนาว สายฝนร่วงกราว เหมือนฟ้าโกรธา เด็กหญิงร้องไห้ ตกใจหนักหนา มีมือยื่นมา คว้าแขนเธอไว้ เสียงหนึ่งบอกว่า อย่าเพิ่งตกใจ เขาไม่ใช่ใคร ที่คิดร้ายเธอ หลับตาเถิดนะ อย่ามองหน้ากัน เพราะไม่สำคัญ แค่คนพบเจอ ผู้คนมักกลัว ตัวเขาเสมอ ไม่อยากให้เธอ ตกใจอีกคน ตามมาเถิดนะ จูงมือเขาไว้ ได้โปรดเชื่อใจ ตัวเขานะเออ คงไม่นานนักจะ ไม่ต้องนั่งเก้อ เขาจะพาเธอ ไปส่งบ้านเอง พอฝนเริ่มซา จันทราสาดแสง เด็กหญิงอ่อนแรง เดินต่อไม่ไหว เสียงเขาบอกเธอ ว่าอีกไม่ไกล นั่นไงๆ หมู่บ้านของเธอ วิ่งไปข้างหน้า อย่ามาหันมานะ ประเดี๋ยวเธอจะ ตระหนกตกใจ เด็กหญิงลืมตา หน้าวิ่งเร็วไว ก็เห็นโคมไฟ ไม่ไกลจากเธอ เห็นพ่อ เห็นแม่ เห็นพวกผู้ใหญ่ โห่ร้องขับไส ไล่ใครสักคน อย่าเหลียวหลังมา และอย่าสับสน ฟังแล้วชอบกล ผู้คนร้องดัง "ไอ้ผีน่าชัง ไปให้ไกลๆ" เด็กสาวเข้าใจ ว่าเขานั้นไซร้ ผีร้ายในไพร ที่ใครก็กลัว เธอหันหลังมา มองภาพสลัว เห็นชายน่ากลัว หิ้วหัวไปมา วิ่งหลบก้อนหิน ที่ชาวบ้านขว้างปา หลบลี้หนีหน้า เข้าไปในไพร จันทราสีขาวส่องแสง ลมนิ่ง ผีป่านั่งพิง กับต้นไม้ใหญ่ ชูหัวมองฟ้า น้ำตารินไหล มันไม่เหลือใคร นอกจากตัวเอง