เจ้าของกล่องกำชับว่า จงอย่าได้เปิดมันจนกว่าเขาจะกลับมา

ตอนนี้เขาจากไปราวสองชั่วโมงแล้ว

ฉันเริ่มรู้สึกเบื่อ ที่ต้องนั่งเฝ้ามันไว้ตลอดเวลา

เจ้ากล่องกระดาษถูกผนึกไว้ด้วยแถบกระดาษกาวอย่างมิดชิด

'มันคืออะไรหนอ' ฉันคิดพลางเอาเท้าข้างหนึ่งไปเขี่ยดู

เจ้ากล่องมีน้ำหนักพอดี ไม่มาก ไม่น้อย

"ใครน่ะ" เสียงเล็กๆ ร้องขึ้นมาจากด้านใน

'มีคนอยู่ในกล่อง' ฉันคิด

"เปิดให้หน่อยสิ" คำขอร้องดังขึ้น

"เจ้านายฉันสั่งไว้ไม่ให้เปิด" ฉันตอบ

"เจ้านายเธอไม่ใช่คนดี เขากำลังปกปิดเรื่องบางอย่างกับเธอ"

"อะไรหรือ"

"เขากำลังทรยศเธอ"

"ตลกแล้ว" ฉันหัวเราะ

"เธอรอมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ"

ฉันเงยหน้ามองดูนาฬิกาแล้วถอนหายใจ

"นั่นคงไม่นานพอที่จะทำให้เธอเชื่อใจฉันสินะ"

"เฮอะ"

เวลาผ่านไปอีกร่วมหนึ่งชั่วโมง ฉันตัดสินใจว่าต้องโทรศัพท์ไปหาเจ้าของกล่อง

ฉันหวังว่าเขาคงไม่ประสบเหตุร้ายอันใด

"ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก"

ฉันรู้สึกไม่สบอารมณ์มากจึงเอาเท้าเตะไปที่ข้างกล่องเบาๆ

"ฮา ฮา เธอเป็นทาสเขาสินะ ที่ต้องคอยเชื่อฟังเขาทุกอย่าง"

"ฉันเป็นลูกน้อง ไม่ใช่ทาส" ฉันขึ้นเสียง

"ลูกน้องที่ซื่อสัตย์ ฮิ ฮิ ถูกเจ้านายหลอก"

ฉันคว้าปากกาเมจิกมาเขียนลงบนฝากล่องว่า ห้ามเปิด

"ทำอะไรน่ะ" เสียงคนในกล่องถาม

"เขียนเตือนตัวเองไว้ว่าห้ามเปิด เจ้านายของฉันสั่งไว้ว่าห้ามเปิด ไม่ได้ห้ามเขียน"

"ฮิ ฮิ ไร้เดียงสา"

"อย่ากวนโมโหฉันนะ" ฉันส่งเสียงดังแล้วเตะเข้าไปที่ข้างกล่องแรงขึ้น

"รีบเปิดกล่องเถอะน่า ในนี้มันอึดอัด ร้อนก็ร้อน อากาศไม่ถ่ายเทเลย" เสียงเล็กๆ ออดอ้อน

แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"ครับเจ้านาย"

"กล่องยังดีอยู่ไหม"

"ยังดีอยู่ครับ แต่เจ้าคนในกล่องบอกให้ผมช่วยเปิดกล่องให้เขาน่ะครับ"

"ไปขยับมันล่ะสิ"

"ครับ ใช่ครับ"

"ก็แค่ตุ๊กตาของเล่นบันทึกเสียงตอบโต้ไว้น่ะ อย่าไปแตะมันเดี๋ยวมันก้เงียบ"

"ครับ" ฉันตอบพลางถอยออกมานั่งดูเจ้ากล่องอยู่ห่างๆ

"เฮอะ ก็แค่ของเล่น" ฉันเอ่ย

ตอนนี้เริ่มดึกมากแล้ว ฉันเองก็รู้สึกง่วงมาก เจ้ากล่องมันก็เงียบไปนานแล้วจริงๆ

ตาของฉันหรี่ลงด้วยความง่วง ฉันวูบหลับไปวูบหนึ่ง

"ใครน่ะ เปิดให้หน่อยสิ" เสียงเดิมดังขึ้นอีก

ฉันผวาตื่นขึ้นด้วยความตกใจ

"บ้าจริง" ฉันสบถขึ้นภายหลังจากที่เห็นแมวสีเทาตัวหนึ่งกำลังยืนอยู่บนกล่อง

มันจ้องเขม็งมาที่ฉัน มันนิ่ง ไม่ยอมขยับไปไหน

"เจ้านายเธอไม่ใช่คนดี เขากำลังปกปิดเรื่องบางอย่างกับเธอ เขากำลังทรยศเธอ"

"ไป" ฉันส่งเสียงไล่เจ้าแมวสีเทา

มันรีบวิ่งหนีออกไปทางหน้าต่างที่เปิดอยู่

'พูดเหมือนเดิมเปี๊ยบเลยนะเจ้ากล่องของเล่น' ฉันคิด

แล้วจู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันรีบกดรับสายโดยลืมสังเกตว่าใครโทรมา

"โถ ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์" เสียงแหบพร่าดังขึ้น

"ใครน่ะ" ฉันถาม 

ไม่มีเสียงตอบกลับ

"ใคร" ฉันถามอีก เมื่อไม่มีใครตอบกลับ ฉันจึงกดปุ่มวางหูด้วยความหงุดหงิด

"นี่มันเรื่องอะไรกันวะ" ฉันสบถ

โทรศัพท์ดังขึ้นอีก ครั้งนี้เป็นสายของเจ้านายของฉัน

"มารอที่ประตูด้วย จะถึงแล้ว"

"ครับๆ จะไปเดี๋ยวนี้เลย"

ฉันกดปุ่มวางสายแล้วรีบเดินไปที่ประตู

พอเดินออกจากห้องไปแค่ไม่กี่ก้าวโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก

"เดี๋ยวฉันแวะซื้อโจ๊กก่อน รออีกหน่อยก็แล้วกัน คงไม่นานหรอก"

"ครับนาย"

พอสายตัดฉันจึงเดินกลับไปที่ห้องก็พบว่าฝาด้านบนของกล่องกระดาษถูกเปิดออกแล้ว

"ซวยแล้ว ใครมาเปิดกล่องล่ะเนี่ย"

ฉันเดินมาดูที่กล่องก็พบว่ามีแมวดำตัวหนึ่งนั่งอยู่ในนั้น

"ไหนว่าตุ๊กตาไง นี่นายโกหกฉันหรือเนี่ย"

"เจ้าโง่" แมวสีดำส่งเสียงร้องแล้วกระโดดขึ้นมางับคอของฉัน

ฉันพยายามเหวี่ยงมันออก แต่กลับเสียหลักล้มหัวฟาดพื้นเสียเอง

ตอนนี้เลือดของฉันนองเต็มพื้นห้องแล้ว ตาของฉันพร่ามัวเหมือนกำลังจะหมดสติลง

โทรศัพท์ในมือฉันดังขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้เจ้าแมวสีเทาเดินเข้ามาใกล้แล้วใช้เท้าหน้ากดปุ่มรับสาย

"เอาโจ๊กใส่ไข่อย่างเดียวนะ เครื่องในไม่ต้อง" แมวสีเทาพูดกับโทรศัพท์

"ฮิ ฮิ" ฉันได้ยินเสียงเจ้าแมวสีดำที่ยืนอยู่บนตัวฉันหัวเราะ แล้วฉันก็หมดสติไป

"ไง กำลังลืมตาแล้ว ลืมตาแล้ว" 

เสียงเจ้านายของฉัน ฉันจำเสียงของเขาได้

ภาพเขาปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน ใช่เขาจริงๆด้วย

"ว่าอย่างไร" เขาถาม

"บ๊อก บ๊อก บ๊อก" ฉันร้องตอบ

"มาๆ เดี๋ยวจะตัดสายสะดือให้" เขายิ้ม